Onderwerp: peace begins with a smile. vr nov 23, 2012 9:27 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
rood haar wipte vrolijk op en neer terwijl het slanke meisje in een flink tempo over de straat stapte, haar eeuwige glimlach haar enige gezelschap. eten, dat was haar voornaamste bedoeling. waar ging ze het krijgen?
Haar hoofd liep over van de gedachten aan iedereen die ze verloren had. haar vader, die overleed bij een ongeluk toen hij een bijtel op zich kreeg bij het beeldhouwen, en haar moeder, die gevangen was genomen door de peacekeepers toen ze haar hadden betrapt op het betreden van de boundaries, de verboden gebieden rondom het district.
Helemaal alleen was ze achtergebleven, in hun kleine woning hier in district 2. doordat ze meestal niet echt problemen hadden om aan geld of eten te krijgen, had Eden nog geen baantje, en had ze ook nog nooit mee hoeven te helpen om de kost te verdienen, wat wel anders was dan in de andere districten. daarom dat ze nu, plotseling alleen staand, totaal niks had. ze moest opzoek naar eten, en waar was dat beter te vinden dan in de boundaries, daar waar het eten voor het oprapen lag, en je er niet voor hoefde te betalen. behalve als ze je betrapten.. dan betaalde je met je leven.
ze schudde haar hoofd, haar rode lokken wapperend in de gure wind. even schoten haar donkere ogen heen en weer, was er niemand in de buurt? ze twijfelde of ze het risico ging nemen, het was zo aanlokkelijk, haar buik knorde.. ze was te trots geweest om bij een van de vrienden van haar ouders aan te kloppen.
Toen haar ouders er nog waren ging ze geregeld met haar moeder naar het bos, de laatste keer.. Ze waren samen naar de boundaries, naar het prachtige bos gegaan, haar moeder zou vruchten plukken en noten verzamelen, terwijl zij wild zou proberen te schieten met haar boog. het was, zo zei haar vader altijd, de beste oefening als je het écht moest vangen omdat je anders geen eten had. daar kon geen trainingscentrum tegenop. op het moment dat ze haar laatste pijl van die dag raak schoot, op een dik konijn dat nietsvermoedend zijn snuitje waste, had haar moeder gegild. zonder te aarzelen had Eden haar spullen laten liggen en was ze naar haar moeder gehaast. gehurkt achter de bosjes had ze gezien hoe de peacekeepers haar meenamen, haar armen achter haar rug. dat was het laatste dat ze ooit van haar moeder had gezien.
Ze blies even haar adem uit, en keek toen nog eens om zich heen, haar been al half onder het hek door, tot er naast haar een geluid klonk. ze sprong op, en sprintte weg in de richting van de stad, de nauwe straatjes in, niet wetend of het een peacekeeper was, dat wilde ze niet riskeren. haar hart bonkte in haar keel terwijl ze om de hoek van een straatje rent, en daar halt houdt. had ze ze afgeschudt?
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. vr nov 23, 2012 10:03 am
Cato "No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."
De jongen lag op het gras. Zijn armen had hij achter zijn hoofd gelegd en zijn ogen waren rustig dicht. Het veld waar hij op het moment lag bevond zich ergens rond de stad. Het was dicht in de buurt van het metalen hek dat om heel het district stond. Het moest er voorzorgen dat niemand uit zijn of haar district kon gaan maar toch gebeurde het. Mensen die er stiekem door gingen het bos in. God mocht weten waar ze dan terecht zouden komen, als ze al ergens zouden geraken. De meesten werden betrapt door Peacekeepers en daar eindigde hun leven dan ook. Ze zouden gedood worden omdat ze zo dom waren om een gezellige wandeling te maken buiten het district. In de jonge zijn ogen waren zo'n mensen gewoon weg dom. Zelf zou hij het niet zo snel wagen, of in ieder geval nu nog niet. Hij wou niet dood gaan door die Peacekeepers. Het was voor hem de Hunger Games of een natuurlijke dood. Al verkoos hij toch eerder zijn eerste keus. Rustig zette hij zich weer recht waarbij hij zich uitrekte. Al een kleine tijd lag hij stil, gewoon te luisteren naar de geluiden om zich heen, maar door al het stil liggen kraakte zijn rug zacht toen hij zich uitrekte. Enkele sprieten gras haalde hij uit zijn blonde haren. Het kon zijn dat er nog enkele in zijn haar had hangen maar aangezien hij nog steeds geen ogen op zijn rug had kon hij dat niet zien. Ongeveer een meter of tien bij hem vandaan zag hij een schaduw bewegen. Wat het op eerste zicht was niet goed te zien. Toen hij eenmaal recht stond werd het duidelijk. Een meisje stond daar. Haar rode haar hing los en ze keek om zich heen zoals iemand zou doen als die wou weten of dat er iemand in de buurt was. Al snel zette ze één been onder het hek door. Fronsend keek hij haar aan. Het zand dat op zijn broek hing klopte hij eraf voor hij naar haar toe ging. "En wa-" Maar verder dan dat geraakte hij niet. Alsof ze een geest had gezien draaide het meisje zich om en spurtte ze weg richting de stad. Een zucht kwam uit zijn mond. Dit deed hem denken aan twee dagen geleden, toen had hij ook al iemand zitten achtervolgen. Met één hand ging hij door zijn blonde haren waardoor die warrig kwam te zitten. Ach ja, het is in ieder geval een goede oefening voor als je iemand moet achtervolgen. Nog net op tijd zette hij de achtervolging in. Moest hij het iets laten hebben besloten was hij haar vast uit het oog verloren maar hij kon haar nog net zien. Ze rende weer richting de stad, eenmaal daar rende ze gewoon elk straatje in. Eén moment dacht hij haar uit het oog verloren te zijn maar bij het laatste straatje dat hij in ging zag hij haar weer staan. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht tevoorschijn. Zijn ademhaling was iets zwaarder dan normaal door het lopen. "Mag ik nu dan wel mijn zin afmaken?" de toon waarop hij het zei was niet vriendelijk maar ook niet gemeen, ergens ertussen. Gewoon normaal en neutraal.
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. vr nov 23, 2012 10:12 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
terwijl ze met haar handen haar haar glad strijkt, brengt ze haar adem weer onder controle en kijkt ze om de hoek, om zich er van te verzekeren dat ze wie of wat het dan ook was, had afgeschudt. plotseling klinker er stappen achter haar, en nog voor ze kan reageren klinkt de stem van een jongen naast haar.
met een ruk draait ze zich om, haar ogen verschrikt, haar hart bonkend in haar keel. als ze ziet dat het geen peacekeeper is, maar gewoon een van de careerjongens, verschijnt haar eeuwige glimlach weer terug op haar gezichtje, en haar hart kalmeert. zijn stem was rustig, maar niet vriendelijk, alhoewel hij ook niet kwaad klonk.. hij was simpelweg neutraal, iets wat Eden vreemd vond. hoe kon je neutraal zijn op een plek waar alles en iedereen een mening had, een mening die over leven en dood ging?
haar ogen glijden even over hem heen, hem opnemend. ze had hem vaker zien lopen, als hij uit de sportschool kwam vooral. ergens wist ze dat hij een career was, iemand die totaal anders was dan zij, een meisje die de hongerspelen wilde vergeten, een unicum in district 2, waar bijna iedereen career was..
Zijn woorden maakte dat ze meteen wist dat hij degene was die haar had laten schrikken bij de afrastering. hem had ze gehoord, zonder twijfel. 'Ga je gang, zeg wat je wilt..' haar stem was helder, vriendelijk, maar met een zweem van spot er onmiskenbaar door heen gewoven.
het was niet slim van haar, dat was duidelijk, niemand zou zomaar door de afrastering komen, zeker niet op klaarlichte dag, en toch had ze het geprobeerd.. haar maag knorde nog eens, haar eraan herinnerend waar ze het voor had gedaan, en zonder resultaat..
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. vr nov 23, 2012 11:02 am
Cato "No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."
Ze schrok duidelijk toen ze eenmaal door had dat hij er stond. De angst was gewoon in haar ogen te lezen, terwijl hij er gewoon rustig bij stond. Ja, op momenten dat niemand heb irriteerde en hij in ene vrij goede bui was kon hij kalm zijn als hij dat wou. Waarschijnlijk dacht ze dat hij iemand totaal anders was. Misschien een Peacekeeper of zo, anders zou ze niet zo snel wegrennen, al was dat ook niet de beste oplossing. Ook al zou ze weg rennen, ze vinden haar toch wel. Ze zou alleen wat tijd winnen, maar het zou dan tevergeefs zijn geweest moest hij een Peacekeeper zijn geweest. Een glimlach verscheen op de lippen van het meisje, hij moest zich nu echt inhouden niet meteen weg te gaan. Misschien dat ze anders was. Misschien dat zij gewoon vriendelijk was maar niet overdreven vriendelijk. Iemand waar nog wel normaal mee te praten was. Zijn vorige ontmoeting met een meisje was niet bepaald soepel verlopen. Ze was veel te hyper voor zijn doen. De grijns die ze heel de tijd op haar gezicht had irriteerde hem dodelijk en al haar opmerkingen waren verschrikkelijk. De stress die hij toen had, zoveel stress had hij nog nooit gehad. Hij was echt blij dat het na één dag weer over was. Dat hij de dag nadien weer gewoon rustig was, al hoopte hij echt dat hij haar die dag niet op staart zou zijn tegen gekomen, iets wat ook niet gebeurd was. Misschien dat haar vader haar toch nog te pakken had gekregen. God mocht weten wat er met haar was gebeurd, hem interesseerde het niets meer. 'Ga je gang, zeg wat je wilt..' Dat waren de eerste woorden die ze zei, en de jongen liet een zucht van opluchting. In ieder geval klonk ze niet zoals zijn vorige ontmoeting. "Bedankt, ik wou dus vragen wat je daar deed." De jongen sloeg zijn armen over elkaar en keek het meisje voor hem recht in de ogen aan. Dit is eigenlijk zo'n moment waar dat je jezelf eerst moet voorstellen voor je verder vraagt maar hij ging wachten. Eerst moest zij zichzelf maar voorstellen en wie weet, misschien dat hij zich dan ook wel zou voorstellen. "Want volgens mij was jij iets van plan dat eigenlijk verboden is. Iets waar de doodstraf aan vast hangt." Vervolgde hij zijn zin nog.
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. vr nov 23, 2012 11:32 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
terwijl ze nog wat bijkomt van de schrik bekijkt ze hem vluchtig. blond haar op een knap gezichtje, afgetraind lijf eronder. duidelijk een beroeps. hij deed haar herinneren aan haar vader, die ook beroeps was geweest maar nooit is gekozen. zij was dankbaar, anders had ze zelf nooit bestaan, maar haar vader had dagelijks gesproken over hoe jammer hij het vond.. hij had willen sterven in de arena. en achteraf gezien was dat misschien beter geweest, dan sterven bij een ongeluk, een beitel op je hoofd krijgen tijdens het beeldhouwen..
zijn stem deed haar opnieuw uit haar gedachten opkijken, en ze grijnsde brutaal naar hem. 'ohja.. volgens mij déed ik niks dat niet mag hoor?' het was waar.. ze was de versperring niet gepasseerd, want voor ze daar kans toe kreeg had hij haar laten schrikken.. hij wist echter net zo goed als haar dat het wel haar bedoeling was. maarja, wist hij veel dat dat de enige manier was voor haar, om te trainen, om aan voedsel te komen? haar trots behield haar ervan om eten te vragen aan de mensen die ze kende, en trainen in het centrum, daar had ze gewoonweg geen geld voor..
Zijn opmerking over de doodsstraf negeerde ze. ze hield zichzelf nog altijd voor dat haar moeder gevangen zat, dat op het betreden van de boundaries niet de doodstraf, maar een celstraf lag..
Om het onderwerp te veranderen ging ze tegenover hem staan, haar armen over elkaar, precies zoals hij net had gedaan. 'Maar volgens mij heb jij jezelf nog niet voor gesteld.' grijnsde ze, met een ietwat brutale zweem door haar heldere stem heen. 'Ik ben Eden.' voegde ze er toen aan toe, terwijl ze hem recht aan keek. eerlijk gezegd interesseerde het haar helemaal niet zoveel wat zijn naam was. hij was duidelijk een beroeps, dus binnenkort zou hij waarschijnlijk onderweg zijn naar de spelen, en dan zou zijn naam weldra verleden tijd zijn, en hij ook..
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. vr nov 23, 2012 10:30 pm
Cato "No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."
'ohja.. volgens mij déed ik niks dat niet mag hoor?' Fronsend keek hij haar aan. Wel ja, eigenlijk deed ze wel duidelijk iets verkeerd, haar ene been stond namelijk al langs de andere kant van het hek, moest hij een Peacekeeper geweest zijn had hij haar zeker opgepakt, wat ze ook zou zeggen. Maar ja, dat zou hij doen in ieder geval. Het klinkt nu eigenlijk bijna alsof hij voor de Peacekeepers is, maar dat is ook zeker niet waar. Hij moet ze even min als al de rest ze moet. Op sommige momenten irriteren ze hem alleen maar door zich te moeien. Meestal kwamen ze dan ook nog eens op de verkeerde momenten langs. Hoe vaak dat hij al problemen met ze heeft gehad, geen idee, in ieder geval al heel vaak. "Misschien, maar je stond duidelijk met één been onder het het door. Daarbij was je ook nog eens weg gevlucht, wou je daar soms iets mee bereiken? Ze zouden het toch vinden en het is alleen maar verdachter als je ineens even weg spurt alsof je leven er vanaf zou hangen." Hij keek haar recht in de ogen aan. Hij moest toegeven dat hij zich op het moment echt slim vond, hij is nu eenmaal ook slim, daar niet van. Het kon natuurlijk ook goed zijn dat hij het gewoon dacht omdat zijn ego op sommige momenten misschien wat te groot was, maar toch waren de woorden die hij nu uit sprak de harde waarheid. Dat kon de persoon voor zich ook niet gaan ontkennen. 'Maar volgens mij heb jij jezelf nog niet voor gesteld. Ik ben Eden.' Fijn, nu moest hij zichzelf ook nog eens gaan voorstellen omdat zij het ook deed. "Cato." Stelde hij zichzelf maar voor. Ze had ondertussen zelfde houden als hem aangenomen met haar armen over elkaar heen geslagen. Ze had wel wat van brutaliteit in haar stem maar het was niet te overheersend en ze was in ieder geval ook niet zo hyper als die Rose, iets waar hij echt blij om was. Toch deed Eden hem aan haar denken, zij had hem namelijk ook laten lopen.
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. za nov 24, 2012 6:51 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
ze grinnikte zachtjes om zijn woorden. ja, hij had eigenlijk wel gelijk, ze was wel van plan geweest naar het bos te gaan, om eten te zoeken, om even alleen te kunnen zijn, en als hij daar niet was geweest, had ze het ook gedaan.. eigenlijk was het maar goed dat hij haar had laten schrikken, laat staan als het echt de peacekeepers waren geweest.. ze reageerde er niet op, keek alleen terug in de ogen die hij op haar richtte.
'Cato.' proefde ze zijn naam op haar tong. 'Nu ik je naam weet, hoop ik dat ik je niet binnenkort hoef te vermoorden.' zij ze sarcastisch, doelend op de hongerspelen, die over enkele maanden weer op het programma stonden. ergens was dit een test, om te kijken of hij echt was wie ze dacht, of hij echt een beroeps was.. zie liet haar ogen nog eens over zijn lichaam gaan, en wist eigenlijk wel zeker dat hij beroeps was, hij was veel te gespierd om dat alleen van t hoognodige werk te krijgen, hij trainde doelbewust, dat was duidelijk.. ze vroeg zich plotseling af hoevaak zijn naam al in de boetebol stond..
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. za nov 24, 2012 7:13 am
Cato "No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."
Het enige wat dat ze deed was grinniken maar ze reageerde niet op zijn opmerking. Ergens had hij graag wel willen weten wat ze ervan dacht maar je kan iemand niet gaan dwingen om op iets te reageren zeker niet als het iets on belangrijks is. Maar wat deed ze daar nu eigenlijk? Wat wou ze ermee bereiken? Eten was er hier in de stad genoeg dus daar moest je toch niet perse voor naar het bos te gaan? Of misschien wou ze wel ontsnappen. Ontsnappen aan het Capitool, de Hunger Games en al de rest. Als dat de bedoeling was is ze vast geen grote hulp tijdens een eventuele Hunger Games. Misschien zou ze dan alleen maar dood willen net zoals het meisje van een paar dagen geleden. Maar goed, de vraag van wat ze eigenlijk van plan was, dat was de grootste vraag die op het moment door het hoofd van de jongen heen spookte. Toch ging hij er niet naar vragen. Het was toch niet zo belangrijk. Ja, hij wou het wel weten maar gewoon uit nieuwsgierigheid, dat was alles. 'Cato. Nu ik je naam weet, hoop ik dat ik je niet binnenkort hoef te vermoorden.' De toon waarop ze het zei was sarcastisch, maar toch zou hij erop reageren. Op de jongen zijn lippen verscheen er ondertussen een grijns. "Denk maar niet dat dat gaat gebeuren, als het erop aan zou komen ben ik vast degene die jou gaat doden." Ze mocht dan wel van zijn district zijn maar als het laatste gevecht ooit tussen hun twee zou zijn, dan was hij zeker weten degene die haar zou vermoorden. Hij zou er dan alles aan doen om te winnen. Natuurlijk kunnen zijn vermoedens ook helemaal fout zijn, maar daar wilt hij het liefst niet over nadenken op dit moment.
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. za nov 24, 2012 8:15 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
ze knikte terwijl ze zijn woorden in zich opnam. zijn stem, de toon ervan, verraadde niks. ze glimlachte, zoals altijd, terwijl haar ogen op die van hem gericht waren. 'Train je veel?' vroeg ze toen, haar stem luchtig. ze wilde het weten. moest ze uitkijken voor hem, was hij een beroeps, of was hij, net zoals zij, iemand die het liefst de spelen zou vergeten, maar het niet kon, alleen maar doordat ze hier geboren waren.
Ookal was Eden geen voorstander van de spelen, ze trainde wel regelmatig. zodra ze geld had, ging ze naar het trainingscentrum, en zo vaak als ze durfde was ze in het bos te vinden om met haar boog te oefenen, de boog die haar vader voor haar had gemaakt.
ze voelde haar maag samentrekken bij de gedachte aan al het wild dat ze zou kunne vangen, als ze alleen maar het lef had om de afrastering te overbruggen, de afrastering waar Cato haar had weggestuurd die dag.. 'Heb je toevallig wat te eten bij?' vroeg ze, ietwat gegeneerd door haar vraag. het was al heel wat om haar trots op zij te zetten en er om te vragen, maar ze voelde zichzelf duizelig worden en wist gewoon dat het kwam door het eten dat ze de afgelopen dagen gemist had. ze wilde niet zwak lijken, maar om eten vragen was nog iets minder zwak dan zomaar flauwvallen midden opstraat, en Cato leek haar niet iemand die haar dan naar huis zou dragen..
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. za nov 24, 2012 8:38 am
Cato "No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."
'Train je veel?' Vragend keek hij haar aan. Het leek haast wel alsof ze wou inschatten hoe goed hij was. Of dat ze moest oppassen als ze samen met hem in de Hunger Games zat. Ook al kon deze vraag een dood normale vraag zijn, toch kon er een onderliggende boodschap in liggen. De jongen was er bijna zeker van dat ze dit allemaal wou weten omdat ze dan, moesten we samen in de Hunger games komen, een voorsprong had op al de rest, ook al zou ze misschien een Carreer zijn. Het kon ook heel goed zijn dat ze helemaal geen Carreer wou zijn en er dus alleen op uit zou gaan, maar dan mocht ze niet vergeten dat zij een prooi werd, net als al de rest van de andere districten. Bij de gedachten eraan werd de blik in zijn ogen even kil, maar die kilheid verdween snel weer. "Geen idee wat jij verstaat onder veel. Zeker één keer per dag, maar niet elke keer even intensief." Hij trainde inderdaad elke dag maar hij trainde niet elke dag zijn kracht, ook trainde hij gewoon zijn spieren om toch in form te blijven. "Zou ik die vraag ook aan jou stellen of verdoe ik daar dan alleen maar mijn tijd mee?" Het kon goed zijn dat zij helemaal niet trainde, dat ze, moest ze getrokken worden, dat ze gewoon hoopte dat iemand haar plaats zou innemen zodat zij niet naar de arena moest gaan. 'Heb je toevallig wat te eten bij?' Eten? meende ze dat nu echt? Zag hij er soms uit als een boer? Als iemand die elk moment van de dag wel eten bij zich had? Hij dacht het niet. Moest hij al iets van eten bij hebben was het zeker niet veel, gewoon iets dat hij als snack kon gebruiken, meer dan dat niet. Daarbij moest hij op het moment iets bij hebben had hij het vast niet gegeven. "Heel toevallig heb ik niets bij." In ieder geval wist hij nu wel wat dat ze van plan was. Waarschijnlijk wou ze het district uit om op eten te gaan jagen. Waarschijnlijk omdat zij niet genoeg geld had voor hier iets te kopen of toch iets in die stijl.
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. za nov 24, 2012 8:43 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
ze wilde niet zwak lijken in zijn ogen, maar kon hem ook niet zonder antwoord laten staan daar. 'Ik trainde ooit net zoveel als jij, maar nu ik er alleen voor sta gaat dat niet.' zo, daar deed hij het maar mee. hij wist nu genoeg over haar, mochten ze ooit samen in de hongerspelen komen, dan wist hij dat ze ooit de spieren bezat die ze nodig zou kunnen hebben, maar dat ze op dit moment niet meer was dan een bang vogeltje, klaar om afgeschoten te worden..
ze voelde haar hoofd tollen, en sloot even haar ogen terwijl ze diep in ademde. ze kon dit niet doen, niet voor zijn ogen. ze opende haar ogen weer, maar, terwijl ze met haar rug tegen de muur leunde, zakte ze door haar knieen en belandde op de grond. alles werd zwart, en het laatste wat ze voelde was haar maag die niet meer dan een enorme knoop was, een knoop zonder voedsel erin.
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. za nov 24, 2012 9:01 am
Cato "No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."
'Ik trainde ooit net zoveel als jij, maar nu ik er alleen voor sta gaat dat niet.' Ongelovig keek hij haar aan. Wel ja, het kon goed zijn dat ze vroeger net zo trainde als hem maar nu niet. Ach, dan nog, nu zijn de meeste spieren die ze toen misschien had vast al verdwenen. Ze leek niet als een bedreiging voor hem. "Hm, dus je staat er alleen voor." Tja, wat kon hij er anders over zeggen? Moest hij soms zeggen hoe erg dat hij het vond? Moest hij soms gaan zeggen dat hij echt medelijden met haar had? Nee, geen haar op zijn hoofd dat daaraan dacht. Hij gaat geen medelijden tonen. Eigenlijk vind hij het ook helemaal niet erg. Het is dat hij haar ook nog helemaal niet goed kent. Hij ging even met één hand door zijn blonde haren en voor hij het wist lag Eden op de grond. Haar ogen waren dicht en ze lag er vrij dood bij, maar haar buik ging nog op en neer. Meteen keek hij om zich heen. Haar helpen? Nee, of hij zou haar toch niet persoonlijk gaan helpen.Tegen de eerste de beste persoon die hij zag zei hij dat er in een straat een meisje was neergevallen, waarschijnlijk was ze ook nog eens bewusteloos. Hij wees de man nog even de weg en de man hurkte meteen bij Eden neer. Zelf keek hij haar nog even aan voor dat hij weg ging. Zijn handen stak hij in zijn zakken en om niet verdacht te lijken keek hij ook niet meer naar achter.
[Dit was een kort topic x'D Naja, haar helpen is nu niet iets voor hem, vandaar dat ik echt niet verder kon dan dit]
Onderwerp: Re: peace begins with a smile. za nov 24, 2012 9:08 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
toen ze bij kwam stond een onbekende man over haar heen gebogen, met een appel in zijn hand. meteen griste ze die weg, en nam er hongerig een hap van. haar ogen schoten heen en weer, maar Cato was nergens te bekennen. ergens verbaasde het haar niet. hij was, zoals ze al eerder had gedacht, niet het type om iemand te helpen, eerder om iemand net dat laatste zetje richting de dood te geven.
Ze bedankte de man, verontschuldigde zich toen, en spoedde zich uit het straatje, vastbesloten om er voor te zorgen dat ze haar leven op de rails kreeg, een baantje te vinden of wat dan ook. nog even kijkt ze om, maar de blonde jongen was nergens te bekennen, en eerlijk; ze hoopte dat ze hem niet meer tegen zou komen, want dan zou ze het moeten uitleggen, of nog erger, haar excuses moeten aabieden. met de appel in haar vuist geklemd, de eeuwige glimlach opnieuw op haar gezicht, slenterde ze de stad in, opzoek naar een baantje.
THE END. [had ik al wel verwacht hahaha, hoop dat ze ooit elkaar nog eens tegenkomen, lekker awkward xD ]
