smile like everything is perfect.

'Kom op Pip, ga nou gewoon mee!' de blonde jongen zat op zijn knieën, het touw in zijn handen helemaal gespannen terwijl de kleine labrador aan het einde verwoed pogingen deed om te ontsnappen aan Niall. Pippin had een vogeltje gezien, een bijzondere verschijning zo midden in het dorpje van district 10, en meteen wilde de jonge hond erachter aan. hoe klein hij ook mocht zijn, sterk was hij zeker. Niall zuchtte en keek om zich heen, hopend dat niemand het zou zien. hij stond al genoeg bekend als een kneusje, de jongen zonder familie, en dan zou hij zelfs nog niet de baas kunnen spelen over een pup?

'Pippin!' siste hij nogmaals, terwijl zijn felblauwe ogen nauw samengeknepen op de hond gericht waren. Pip piepte, en bedacht zich blijkbaar dat de vogel toch niet zo interessant was. hij blafte hoog, en draaide zich weer om naar Niall, waarna hij vrolijk tegen de blonde jongen op sprong. Niall schudde lachend zijn hoofd en trok Pip omhoog, en hield hem vast in zijn armen, terwijl hij met zijn neus de heerlijke jonge honden geur opsnoof.

Hij was een doetje, dat was zeker, hij had geen getrainde skills, hij wist alles dat hij wist dankzij zijn ouders. de hele hongerspelen probeerde hij zo veel mogelijk te negeren, te vergeten dat het zijn leven zou gaan verpesten ooit, dat zijn naam misschien uit de boetebol te voorschijn zou komen, of de naam van iemand die hij kende...

hij zette Pippin weer neer, terwijl hij bars tegen een paar herfstblaadjes aanschopte, en toen verder liep in de richting van de kern van het dorp, daar waar zijn woning stond, tot hij merkte dat hij werd gadegeslagen. hij stopte, ging op zijn hurken zitten en aaide pip nonchalant achter zijn oren terwijl zijn ogen rondkeken, om te ontdekken wie hem aan het bespieden was..