Onderwerp: Me Against The World ma nov 19, 2012 8:21 am
Cato
Een zucht kwam uit de jongen zijn mond. Met een verveelde blik in zijn ogen keek hij rond. Verschillende mensen kwam voorbij. Sommigen waren aan het werken anderen dwaalde gewoon doelloos rond maar deden in ieder geval meer dan de jongen. Hij zat gewoon op een stenen muur met zijn rug tegen een standbeeld zodat hij kon leunen. Enkele mensen die voorbij kwamen zeiden dat hij het niet mocht doen want het standbeeld moest maar eens vallen. Als reactie erop rolde hij even met zijn ogen. Maar natuurlijk ging het vallen, het is ook dat hij zoveel weegt. Trouwens, als het kapot ging was het ook niet zo'n grote ramp. Het stond hier nu al een aardige tijd en eigenlijk was het dringend aan vervanging toe. Hier en daar kon je zelf al het begin van mos zien dat langzaam aan heel het standbeeld zou bedekken. Hij verplaatste zijn armen naar achter zijn hoofd en sloot zijn ogen om even te kunnen genieten van de rust. Al ging die waarschijnlijk niet lang blijven duren. Meestal altijd als je eindelijk goed ligt moet iemand je wel komen storen, maar op momenten dat je niets doet, dan komt er natuurlijk niemand. "Jij daar, kom er eens af!" De jongen opende één oog. Een paar meter van hem vandaan stond een oudere man. De man keek hem streng aan. Het leek haast wel alsof dat hij hem eraf wou komen trekken als hij er niet snel af zou gaan. "Nee, liever niet, ik zit net comfortabel." Met dat antwoord was de man duidelijk niet blij mee. Hij had al een stap naar de jongen gezet. Weer kwam er uit zijn mond een zucht. Hij opende nu beide ogen en zette zich recht. Zijn heldere ogen keken recht in de doffe ogen van de man. "Luister, ik blijf hier zitten wat jij ook gaat doen of zeggen. Ik ga niet mijn vrije namiddag opgeven gewoon omdat één of andere bejaarde dat wilt." wel ja het klonk misschien niet erg vriendelijk, maar het hielp wel. De man stak zijn neus in de lucht en wandelde kwaad weg. De jongen zette zich weer neer zoals hij daarnet zat, met zijn armen achter zijn hoofd en zijn ogen gesloten. Misschien dat de rust nu dan eindelijk even kon beginnen, straks had hij al genoeg aan zijn hoofd. Elke dag trainde hij wel, meestal s'morgens en dan s'avonds. S'middags soms ook maar dat was niet altijd. Het is in ieder geval wel te merken dat hij genoeg traint, iets dat zeker ook te merken is aan de spieren die hij ondertussen al had ontwikkeld, maar het trainen had in zijn ogen een goed doel. Net zoals iedereen hier het een goed doel vond. Anders dan in andere Districten leven wij juist voor de Hunger Games. Iedereen wilt er eigenlijk wel aan meedoen en willen dan ook nog winnen. Winnen. Wie wilt dat nu niet? Zeker als je kan winnen in zo'n spel moet het geweldig zijn.
Onderwerp: Re: Me Against The World ma nov 19, 2012 9:00 am
Spoiler:
________________________________________
‘Rose! Help nou eens even!’ Haar hart klopte in haar keel terwijl ze zich tegen de deur drukte. Haar vader was achter die deur, alleen wist hij niet dat ze zojuist weggelopen was. Momenteel dacht hij zeker nog dat ze daar in de deuropening stond. Ze voelde het zweet langs haar handen lopen. Normaal zou ze nooit zo bang mogen zijn, zeker niet voor haar eigen vader. Zij kon het ook niet helpen dat haar moeder twee jaar geleden gestorven was. Ze haalde diep adem en draaide zich rond haar as. Haar neus was naar de deur gericht en ze wou deze net opendoen toen haar vader deze opeens opende. Rose sloot haar ogen en voelde de klap tegen haar wang. Ze keek hem aan. ‘Ga maar naar buiten! Hier kan je toch niks doen!’ zei hij kwaad. Aan zijn adem te ruiken had hij gedronken. Hij gooide de deur dicht, recht in haar gezicht. Rose beet op haar onderlip om haar tranen in te houden en liep toen naar de deur. Ze trok haar zwarte ballerina’s aan, die mooi combineerden met haar jurkje en liep naar buiten. Ze zuchtte. Haar razende hart werd weer wat rustiger bij het zien van de vredige natuur. De bomen wierpen vage schaduwen op de grond dankzij het zwakke zonnetje dat scheen en een glimlach verspreidde zich rond Roses lippen. Ze hoopte dat de klap niet te hard te zien was. Ze had nog geen tijd gehad om het te verbergen. Rose vermoedde dat het gewoon even rood zag en het daarna weer zou verdwijnen. Anderhalf jaar geleden zou ze hier in huilen uitgebarsten zijn, maar nu was ze eraan gewend dat haar vader haar als uitlaatklep gebruikte. Iemand waar hij eens een keertje goed op kon slaan. Het was gelukkig nog niet zo erg, maar in combinatie met drank moest ze uit zijn buurt blijven.
Rose was al een tijd rustig aan het wandelen toen er naast haar iets haar aandacht trok. Ze draaide haar hoofd lichtelijk en zag een jongen zitten. Ze schrok hoe hij uitviel tegen de man, maar besloot om er niks van te zeggen. Een licht glimlachje kwam rond haar lippen en ze besloot om een praatje met hem te maken. Ze draaide haar voeten lichtelijk, zodat ze een soort dansende beweging maakte en kwam toen op hem af. Haar voeten raakten losjes de grond, je zou haar niet eens horen aankomen als je je er niet op concentreerde. Vroeger was haar vader een getalenteerd jager. Sommige dingen had hij haar aangeleerd en dit was er één van. Rose slikte de opkomende emoties weg en keek glimlachend naar de jongen. ‘Je weet dat je niet tegen dat standbeeld mag leunen?’ zei ze, waarna ze hem aankeek. Haar mondhoeken plezier hoog opgetrokken. Waarschijnlijk was dat wat de man voor haar hem ook al gezegd moest hebben. Rose kon het zich niet voorstellen dat mensen zich er niet mee zouden bemoeien hier. District 2 stond er nogal om bekend dat ze hun gedachten weldegelijk gewoon konden zeggen. Rose dacht echter dat de jongen er niks mee zou doen. ‘Anyway, ik ben Rose,’ zei ze. Ze slikte haar achternaam weg, vond het niet waard om deze erbij te vertellen. Niet als haar vader zo deed zoals daarnet. Ze richtte haar blik daarom maar gewoon op hem.
Onderwerp: Re: Me Against The World ma nov 19, 2012 9:18 am
Cato
Een korte tijd, maar dan ook letterlijk een korte tijd kon hij weer even rustig genieten van de stilten, of voor zover dat mogelijk was met al het lawaai dat er om hem heen te horen was. Maar toch kon het niet lang genoeg duren of er kwam weer iemand op hem af. Iemand met identiek dezelfde klacht als de oude man van daarnet. ‘Je weet dat je niet tegen dat standbeeld mag leunen?’ Deze keer nam hij niet eens de moeiten om zich recht te zetten en zijn ogen te openen, hij haalde alleen maar even zijn schouders op. "Je weet dat het mij niets kan schelen." tegen wie hij aan het praten was bleef hem ondertussen een raadsel. In ieder geval was het een meisje, dat was duidelijk te horen aan haar stem. Moest de stem toch van een man afkomstig zijn wilde hij niet eens weten hoe die kerel er misschien wel niet uit zou zien. "Daarbij, als ze het zo erg vinden kunnen ze hier best wel wat meer banken plaatsen, of toch in ieder geval iets dat redelijk goed zit." Moesten mensen er nu niet zo'n groot drama van maken zou hij het waarschijnlijk ook niet doen. Dan zou hij rustig op een bank gaan zitten of zelfs misschien gaan liggen, maar zolang dat je mensen kan irriteren moet je daar gebruik van maken. ‘Anyway, ik ben Rose,’ Ongeïnteresseerd opende de jongen zijn ogen en keek het meisje nu voor het eerst aan. Oké fijn, nu kende hij dus haar naam, en wat moest hij daar nu weer mee aanvangen? Dacht ze soms dat hij haar naam zou onthouden? Laat staan dat hij haar gezicht zou blijven onthouden. "Ow wacht, nu verwacht je waarschijnlijk dat ik mij ook voorstel?" Vragend keek hij haar aan. Het was een domme vraag, en dat wist hij zelf ook maar al te goed, maar alsof het hem wat kon schelen. Misschien dat ze wel nee antwoordde en dan moest hij zich niet voorstellen. Al was die kans iets van de 0,1%. "Cato." Stelde de jongen zich voor zonder zich ook maar een millimeter te verplaatsen. Sommige mensen staken hun hand uit, anderen dan weer niet. Hij was iemand die het niet deed, gewoon om het feit; wat is het nut ervan? Je gaat elkaar er niet beter van kennen als je elkaars hand even aanraakt, het kan je alleen maar slecht bekomen. "Dus...ga je nu weer eens zeggen dat ik hier niet tegen aan mag leunen?"
Onderwerp: Re: Me Against The World ma nov 19, 2012 7:15 pm
Spoiler:
________________________________________
Rose keek om zich heen en grijnsde heel even. Verderop was er namelijk wel een bankje, maar die zag er redelijk vies uit. Voor ze zichzelf al kon inhouden, sprak ze haar gedachten al uit. ‘Als je nou eens de moeite deed om je ogen open te doen, zou je verderop een bankje zien. Niet heel schoon, maar er valt mee te leven.’ Ze had altijd al dat wispelturige gehad. Niet denken, maar doen. Niet denken, maar zeggen. En bij haar vader had ze dat soms vreselijk moeten bekopen door middel van een klap, maar Cato was ook niet zo vriendelijk tegen haar. Nou ja, zij was wel nog vriendelijk. Ze zei het op een rustige, vrolijke manier. Ze had haar moeder beloofd dat ze altijd vrolijk zou blijven. Als ze uit haar vaders buurt was, kon ze dit ook goed. En ze was niet van plan om het door Cato te laten verpesten. Ze grijnsde even. ‘Nee hoor, ik zwijg al.’ Een vrolijke twinkeling kwam in haar ogen. Ze keek rond zich heen. Toch was ze niet altijd wispelturig. Als ze bijvoorbeeld ging oefenen voor te gaan jagen, dacht ze goed na voordat ze iets deed. Maar als ze bij mensen was, kon het wel eens zijn dat ze zomaar zei wat ze dacht. Ze richtte haar blik weer terug naar Cato. Ze moest toegeven dat hij er niet slecht uitzag. Blond haar, blauwe ogen en misschien ook niet zo’n slecht lichaam. Rose was echter niet diegene die zich liet imponeren door deze factoren. Ze haalde adem om weer wat te zeggen, moest wel iets zeggen, anders zou het maar dom zijn geweest om naar Cato toe te komen. ‘Je zou de opmerkingen ook gewoon kunnen vermijden door van dat standbeeld te gaan. Tenzij je er natuurlijk op kickt om zo bekeken te worden.’
Soms kon Rose haar tong wel afbijten. Nu had ze weer iets gezegd wat ze eigenlijk niet zo bedoelde. Maar ergens maakte het haar ook niet uit of ze hiermee de jongen irriteerde. Ze moest denken aan de Hongerspelen. De Hongerspelen… Iedereen in haar District leefde ernaar, maar zij niet. Zij was het geval apart. Zij had thuis al Hongerspelen genoeg, met haar vader die haar gewoon sloeg voor niks. En zij, die eraan moest ontkomen. Ze schudde het weg. Er kwam een brede glimlach opzetten. ‘Zullen we niet iets doen?’ vroeg ze, waarna ze hem vragend aankeek. Kuiltjes kwamen in haar wangen bij het lachen. Heel haar gelaat gaf eigenlijk een vrolijke indruk, verborg de pijn die ze diep in zich voelde. Haar stem klonk melodieus, haast zingend. Haar gifgroene ogen keken hem aan vanonder haar lange wimpers. ‘Tenzij je van plan bent om hier gewoon de hele dag te blijven liggen en opmerkingen te verdragen,’ zei ze plagend, wat dan weer een tikje weergaf van haar humoristisch aangelegde karakter. Die kon ze niet zo heel vaak gebruiken. Soms, als haar vader niet dronken was, wel. Dan konden ze zo goed op elkaar inspelen door grappig te doen. Maar dat was nog maar zelden, of in elk geval waren de woorden niet gemeend. Langs haar pa’s kant dan toch niet. De man kwijnde liever weg in zijn eigen gedachten over zijn vrouw dan dat hij zich bekommerde over zijn dochter. Rose voelde zich vreselijk slecht bij deze gedachte over hem, maar ze kon er ook niks aan doen dat ze zich lichtelijk verwaarloosd voelde door hem. Ze probeerde het uit haar gedachten te bannen door zich te concentreren op de ogen van Cato.
Onderwerp: Re: Me Against The World di nov 20, 2012 5:48 am
Cato
‘Nee hoor, ik zwijg al.’ Zei de persoon die voor hem stond weer. Haar naam, die was hij alweer vergeten. Het was in ieder geval iets met een 'R' maar hoe haar naam verder ging wist hij niet en op het moment interesseerde het hem ook niet echt. Hij had zijn ogen alweer gesloten. Normaal als iemand zo iets zegt gaat die persoon ook weg, maar toch kon hij haar aanwezigheid duidelijk blijven voelen. Een zucht kwam dus weer uit zijn mond voor hij recht ging zitten om haar recht aan te kijken. "Laat me raden, je geeft niet zo snel op en bent dus ook niet van plan om nu weg te gaan?" Vragend keek hij haar weer aan. Ze was zo, wel ja, vriendelijk. Niet dat er iets mis mee is, je kan natuurlijk toch wel vriendelijk zijn, maar zij was ad normaal vriendelijk als je het hem vroeg. ‘Je zou de opmerkingen ook gewoon kunnen vermijden door van dat standbeeld te gaan. Tenzij je er natuurlijk op kickt om zo bekeken te worden.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op en keek haar vragend aan. Nee, ze gaf duidelijk nog lang niet op. Rustig stond hij recht op het muurtje om er vervolgens af te springen en een meter voor haar ongeveer weer te lande. Zijn armen hield hij over elkaar. "Nu goed?" De toon waarop hij het zei was nu niet al te vriendelijk, maar veel maakte het hem niet uit, en dat 'R' persoontje kennelijk ook niet, anders was ze nu vast al lang kwaad weggegaan, maar nee, ze bleef gewoon hier om verder te klagen over het standbeeld. "Maar hoe zou ik dan bekeken worden he?" door sommige mensen werd hij inderdaad vies bekeken maar heus niet door iedereen. Die bejaarde man van daarnet klaagde bijvoorbeeld wel, maar hij was wel de eerste, toen moest dat meisje perse langs komen om er ook over te praten. De jongen schudde even zijn hoofd en keek over zijn schouder. ‘Zullen we niet iets doen? Tenzij je van plan bent om hier gewoon de hele dag te blijven liggen en opmerkingen te verdragen,’ Meteen draaide hij zijn hoofd weer naar haar toe. Eerst keek hij serieus en vragend, maar al snel ging dat over in een zachte lach. "Heel toevallig was dat mijn plan, hier even uitrusten om straks te gaan trainen. Die spieren komen er niet vanzelf, maar daar weet jij vast niets van." Onderzoeken bekeek hij haar nu eens beter. Wel, slecht zag ze er niet uit, maar daar hield het dan ook wel mee op. "Mijn antwoord is dus een nee voor als je het nog niet door mocht hebben."
Onderwerp: Re: Me Against The World di nov 20, 2012 7:19 am
Spoiler:
________________________________________
Rose moest moeite doen om haar lach in te houden. Ook al was het misschien helemaal niet grappig voor de jongen voor haar, zij vond het wel leuk. Hoe hij hier zo op haar reageerde. Het liet haar gekke opmerkingen in haar hoofd maken. De jongen leek ergens wel snel op zijn tenen getrapt te zijn. Of hij was altijd zo. Zo geïrriteerd en onrespectvol. Rose moest toegeven dat ze niet bepaald kickte op dit soort types, maar hij kon haar niks maken. Ze deinsde niet terug voor iemand die zijn goede humeur thuis vergeten was. Meestal werd ze er gewoon vrolijker van. Dat het wel eens irritant kon zijn voor de ander maakte haar niks uit. Dan moesten ze maar niet zo doen. Ze keek hem aan. Ze haalde haar wenkbrauw uitdagend op. ‘Welke spieren?’ flapte er al uit voor ze er ook maar wat aan kon doen. Want dat hij gespierd was, dat zag ze wel. Alleen zou ze natuurlijk niet zijn zin geven en hem gelijk geven. Ze kon wel goed jagen. Dat had ze geleerd van haar vader. Maar echt trainen om goed te zijn? Nee, dat deed ze niet. Ze was dan ook een geval apart. Ze streefde niet naar de Hongerspelen, vond het fijner om midden in de Arena gewoon te sterven dan dat ze anderen het leven moest ontnemen. Bovendien, thuis had ze niks meer voor om voor te leven. Alle mooie dingen waren vergaan in haar leven. Als haar vader nu nog normaal zou hebben gedaan zou ze het nog wel redden, maar dat deed hij niet. Ze slikte de emoties weg, verborg haar ware gevoelens onder een masker van vrolijkheid. ‘Jammer, dat had ik inderdaad nog niet door, wat ben ik toch dom,’ zei ze, waarna ze even grinnikte om haar eigen flauwheid.
Dat de jongen wel eens geïrriteerd zou raken van haar gedrag, kwam haar vaker in het hoofd op dan ze in eerste instantie zou denken. Echter, zij was hier niet diegene met het slechte humeur. Ze probeerde alleen maar met de jongen mee te praten. En grapjes te maken. Rose ging met haar hand langs haar blonde haar, richtte haar gifgroene ogen op de jongen en probeerde dwars door zijn blik heen te boren. Ze glimlachte lichtelijk, haast liefelijk. De speelse kuiltjes kwamen weer terug, verborgen haar ellende. ‘Spieren kweken doe ik misschien niet, maar ik kan wel jagen,’ zei ze. Iemand moet immers toch de avondkorst bijeen jagen voegde ze er in haar hoofd nog aan toe, aangezien haar vader het vertikte om iets fatsoenlijks te gaan halen in de winkel. Zij ging meestal eten halen in de winkel, maar er waren van die dagen waarop ze ook het deeltje bos introk om daar iets te gaan halen. Hoewel dit maar zeer zelden was. De laatste keer was al meer dan een half jaar geleden. Als ze haar zouden betrappen, zou ze nog niet jarig zijn. ‘Net nu ik me er zo op verheugd had dat je mee zou gaan,’ zei ze, maar aan haar gezicht was te zien dat het een grap was. Een speelse fonkeling lichtte op in haar ogen, verborg de pijn die ze daar zelden in verborgen probeerde te houden. Alleen ’s avonds ging het wel eens mis, als haar vader met bierflesjes in het rond aan het smijten was en zong over dat haar moeder bij hem moest zijn. Met een valse, licht spottende stem. Rose slikte opnieuw haar emoties weg, sloot haar ogen even zodat Cato de pijn alvast niet zou zien in haar ogen en deed ze toen weer open. ‘Moet ik je met rust laten?’ vroeg ze. Haar lach speelde weer op. Ze was het niet van plan.
Onderwerp: Re: Me Against The World di nov 20, 2012 7:49 am
Cato
Waarschijnlijk had ze het zelf ook al lang door, maar toch bleef ze verder doen. wat hij ook deed of wat hij ook zei, telkens moest ze weer lachen. lachen om dingen die niet eens grappig waren. Iemand, maar dan ook echt helemaal niemand zou erom kunnen lachen, maar net de persoon die tegen hem moest komen praten deed dat natuurlijk wel. ‘Welke spieren?’ Hij vernauwde zijn ogen bij de woorden die ze zonet uitsprak. Zijn rechter hand kneep hard in zijn linker arm, om zich toch nog iets in de hand te houden, maar veel hielp het niet. Het duurde niet heel lang of zijn hand schoot naar voor en pakte op een brute manier haar schouder vast. Zo trok hij haar dichter naar zich toe. "Als je wilt kan ik je wel laten zien welke spieren ik bedoel." zijn ogen schoten meteen opzij. Enkele mensen keken wel maar lachte alleen maar zonder voor de rest nog iets te doen. Het weerhield hem immers niet om haar te blijven vasthouden. Integendeel, zijn greep werd alleen maar steviger. "Als ik jou was zou ik maar op je woorden gaan letten." Dit is een goed voorbeeld van twee mensen die nooit vrienden zouden kunnen worden. Moest hij de kans krijgen zou hij nog liever haar keel doorsnijden dan iets met haar te beginnen. Hij schudde zijn hoofd. Ruw duwde hij haar weer naar achter en liet Rose daarbij los. Eén van de vele peacekeepers die hier rond liepen keek hun richting al op, en net nu hij achttien is wilt hij geen problemen hebben. Op deze leeftijd heeft hij altijd al gewacht want vanaf nu kon hij ook de plaats van een ander tribuut innemen, daarvoor natuurlijk ook, maar meestal werd het pas gedaan wanneer je achttien bent, gewoon omdat je dan al langer hebt kunnen trainen en veel meer ervaring hebt dan iemand van twaalf. Dat is gewoon weg een feit. ‘Jammer, dat had ik inderdaad nog niet door, wat ben ik toch dom,’ hij knikten even kort. "Dom, dat ben je zeker." Eén van zijn handen was helemaal tot een vuist gevormd. Zijn knokkels waren daarbij duidelijk te zien, gewoon omdat de jongen ze zo hard aan het opspannen was. ‘Spieren kweken doe ik misschien niet, maar ik kan wel jagen,’ Meteen kwam er een lach naar boven. Zijn vuist ontspande zich weer en de hand ging door de blonde haren van de jongen heen. hoofdschuddend keek hij lachend weg om vervolgens terug naar Rose te kijken. "Wauw, het meisje hier kan jagen. Op wat jaag je dan misschien, vlinders?" Hij lachte even op zijn eigen grap. De meesten zouden zich nu gekwetst voelen, maar hij had ergens het gevoel alsof zij nu ook zou gaan lachen. In ieder geval mocht ze op haar woorden gaan letten. Eén verkeerd woord en hij had haar weer vast, maar dan zou hij haar niet gewoon even vastpakken. ‘Net nu ik me er zo op verheugd had dat je mee zou gaan,’ De jongen was ondertussen weer helemaal uitgelachen. Zijn gezicht had terug plaats gemaakt voor zijn norse blik. Ook al kon ze daarnet even grappig uit de hoek komen, ze bleef hem dood irriteren, maar dan ook letterlijk bijna dood. Hij nam niet eens de tijd om op de vraag antwoord te geven en rolde alleen maar met zijn ogen. Waarschijnlijk zei dat wel genoeg. Alsof hij zo graag met haar wat zou gaan doen. Hoe lang kennen ze elkaar al? Misschien 7 minuten en ze irriteerde hem nu al? dat is voor de jongen een goede reden om niet nog meer tijd met haar te besteden. ‘Moet ik je met rust laten?’ Hij rolde met zijn ogen en keek even de andere kant om dan kort te zuchten. "Je had daarnet echt gelijk, je bent dom." wat denkt ze nu zelf? Dat hij het leuk vind dat ze hier bij hem stond? dat hij het leuk vond dat ze met alles lachte zonder dat er iets grappig was? Dat hij het leuk vond hoe zij hem aan het irriteren was? "Rot gewoon op." Zei hij kil.
Onderwerp: Re: Me Against The World di nov 20, 2012 9:12 am
Spoiler:
________________________________________
Even had Rose schrik gevoeld en had ze zich gauw terug willen trekken, maar de greep rond haar schouder deed niet eens half zo pijn als de kwetsende woorden en de klappen die haar vader haar kon geven. Ze keek Cato aan, zijn gezicht was nu heel dichtbij het hare en ze trok haar eigen gezicht een beetje terug. ‘Je wilt vast niet weten op wat ik jaag,’ zei ze, waarna ze even grijnsde. Dat hij snel op zijn tenen getrapt was, was haar wel duidelijk geworden. Dit weerhield haar echter niet om weer grapjes te maken. Ze was tot nu toe nog nooit voor iemand bang geworden. Ook al hield ze niet van mensen die haar kwaad wilden doen, ze voelde nog steeds geen drang om weg te lopen. Na zijn laatste kille woorden keek ze hem aan. Ze boog zich voorover, ging op haar tippen staan en bracht haar lippen naar zijn oor. ‘Je weet toch dat blonde mensen dom zijn, hè? Dus niet alleen ik ben diegene die dom is,’ zei ze fluisterend, waarna ze zich weer terugtrok. Als het al snel genoeg tot hem doorgedrongen zou zijn, zou ze al weg zijn. ‘En er is één specialiteit die me aangeleerd is…’ zei ze, waarna ze weer ietsje dichterbij kwam. Om hem te verwarren liet ze haar hand naar zijn arm gaan en streelde daar het vel lichtelijk, ook al wist ze niet eens of het raak was. Daarna liet ze een melodieus lachje horen, duwde met haar schouder tegen zijn borstkas en draaide zich vervolgens lachend om. Ze begon te rennen naar een bepaalde kant. Haar ogen keken ondertussen naar links en naar rechts, hielden in de gaten of er geen voorbijgangers waren die ze zou raken. Ze keek achterom en moest weer lachen. Soms was ze een kreng.
Een boom, dat was precies wat Rose zocht. Ze rende naar de boom die ze het eerste zag en nam een aanloop, waarna ze op de eerste tak sprong en haar armen al om de boom heen sloeg. Ze bleef in een perfecte evenwicht, waardoor ze een sprong maakte en met haar hand een andere tak greep. Met moeite hees ze zichzelf overeind en bleef zo wel even doorklimmen, tot ze op een redelijk goede hoogte was. Een grote glimlach speelde om haar lippen. Wat hield ze er toch van om zulke jongens een lesje te leren. Er kwam weer een deel van haar vroegere, avontuurlijke zelf omhoog. Wie haar kwaad deed, moest zelf de consequenties ondergaan. Ze keek naar onderen en grijnsde. ‘Bij jagen is boomklimmen één van mijn specialiteiten!’ riep ze naar beneden, hoewel ze niet eens wist of Cato daar ook was. Kalm liet ze de tak onder haar tussen haar benen komen door zichzelf met haar handen een beetje los te laten. Om niet te hard neer te komen drukte ze haar handen op de tak onder haar. Ze boog voorover en keek naar Cato. Haar gifgroene ogen fonkelden vrolijk, blij zijnd met deze overwinning. Tenzij dat als Cato heel goed kon klimmen en ze vermoord zou worden, dat zou natuurlijk iets minder leuk zijn. Met een week gevoel dacht Rose dat ze dat misschien niet eens heel erg zou vinden. Dan zou ze eindelijk dood zijn. Stop! Ze moest niet zo denken! Opnieuw slikte ze de emoties weg, schudde haar gedachten weg en keek naar beneden.
Onderwerp: Re: Me Against The World di nov 20, 2012 9:39 am
Cato
‘Je wilt vast niet weten op wat ik jaag,’ Hij trok zijn wenkbrauw op en schudde toen zijn hoofd. Natuurlijk wou hij niet weten waarop zij jaagde. Het boeide hem ook helemaal niets. Wat maakt het hem nu uit of ze konijnen dode of herten. Niets, helemaal niets. Eigenlijk wou haar haar helemaal niet kennen, maar als zij zich ineens gaat voorstellen dan heeft hij geen andere keus. Hij had kunnen doen alsof hij haar niet gehoord had, maar zo is hij nu eenmaal niet. Hij wilt altijd het laatste woord hebben, wat hij er ook voor moet doen. "Wat? Zijn vlinders te snel voor je? Kan ik wel begrijpen." Vanaf dat zij haar gezicht naar zijn oor bracht pakte hij haar onderkaak met zijn vast en duwde hij haar zo weer terug. ‘Je weet toch dat blonde mensen dom zijn, hè? Dus niet alleen ik ben diegene die dom is, En er is één specialiteit die me aangeleerd is…’ Hij had haar kin ondertussen al los gelaten, net iets te snel. Zijn ogen vernauwde zich weer. de woede was gewoon op zijn gezicht te lezen. Moest hij haar nu nog vast hebben gehad zou hij haar gewoon tegen de grond hebben geduwd, maar daar was het te laat voor. Ze was al weggelopen als een bange kat. Geen moment van twijfel ging door de jongen heen want meteen zette hij de achtervolging in. De mensen die in de weg liepen duwde hij gewoon opzij. Sommige konden overeind blijven staan, anderen vielen op de grond. Waar ze ook vielen, het maakte hem niet uit, ze moesten maar niet in zijn weg staan. Verschillende scheldwoorden klonken achter hem, maar hij gaf er niet om. "Blijf staan angsthaas!" Riep hij. Of dat ze het nog kon horen wist hij niet, maar de mensen om hen heen konden het zeker horen. Zijn stem weerklonk dan ook door de straten. De ondergrond veranderde. De harde stenen van de straten werd eerst zand en vervolgens gras. De huizen maakte ook plaats voor bomen. Tussen de menigte mensen was hij Rose even kwijt, maar nu zag hij haar duidelijk lopen. Ze nam een aansprong en klom in één van de bomen. Tssk, nu ging ze ook nog eens in bomen klimmen om aan hem te ontsnappen. Bij jagen is boomklimmen één van mijn specialiteiten!’ daar moest hij hard om lachen. Om het feit dat hij een lang stuk gelopen had, buiten adem was hij niet, of in ieder geval nog niet. "Bedoel je niet vluchten?!" Riep hij naar boven. "Maar als je daarin blijft zitten tot dat ik weg ben kan je heel lang wachten, ik ga namelijk niet weg!" Hij stak zijn arm omhoog met zijn wijsvinger uitgestoken terwijl dat hij die zin riep. Het is iets wat wel meerdere mensen doen als ze iets duidelijk willen maken.
Onderwerp: Re: Me Against The World di nov 20, 2012 7:09 pm
Spoiler:
________________________________________
Rose voelde een soort overwinning door zich heengaan. Want hoe de jongen het ook kon wenden of keren, hij was gefrustreerd. Hij was gefrustreerd dat hij haar niet had vastgehouden, maar haar had laten gaan. Grijnzend keek ze naar beneden. De uitgestoken wijsvinger sloeg haar geen angst aan. Dat Cato niet kon klimmen, liet haar grijns alleen maar breder worden. ‘Nu dacht ik echt van zo’n gespierde jongen, die opschept over zijn eigen spieren zelfs nog, dat hij wel zou kunnen klimmen,’ riep ze naar beneden, waarna ze weer in lachen uitbarstte. Ze wist dat ze de leiding had gekregen, aangezien in bomen klimmen niet veel mensen konden. In haar District zouden ze daar misschien niet eens op oefenen, vonden ze het onbenullig. Natuurlijk bestond de kans dat er geen bomen waren in de Arena, maar als deze er wel waren, zou zij zich makkelijk kunnen redden. Ze keek naar beneden. ‘En als jij op mij gaat wachten, kun jij daar nog heel lang blijven staan,’ zei ze, waarna ze grijnsde. ‘Ik ben niet van plan om hier weg te gaan. Eigenlijk zit ik hier zelfs wel goed.’ Haar grijns werd steeds breder. Hopelijk zette ze hem zo voldoende op zijn plaats. Ze vond het ergens wel gemeen van zichzelf dat ze hem zo kwaad maakte, maar ze kon er ergens ook wel om lachen. Waar haalde ze de ontspanning toch vandaan? Misschien was het allemaal haar vaders schuld. Werd de gemene kant haar dankzij zijn daden gewoon de kop ingedrukt. Rose keek kalm naar Cato, haar mondhoeken gingen weer iets naar beneden. Waarschijnlijk had hij haar hand op zijn arm daarnet niet gevoeld of was te kwaad geweest om het te voelen. Rose zelf was lichtelijk geschrokken toen haar vingers zo licht hadden gestreken over zijn arm, besefte ze zich.
Rose ging op haar buik liggen en streek met haar vinger wat langs de tak onder haar. Daarna keek ze naar Cato. ‘Waarom ben je zo, Cato?’ riep ze naar beneden. Ze moest moeite doen om haar stem niet te laten overslaan. Waarom droeg hij een woede bij zich die – althans niet sterker dan de driftbuien die haar vader had, maar het kwam er angstwekkend bij in de buurt – hij naar iedereen leek te uiten? Wie in zijn leven kon hem zo misprijzen en hem zo laten worden? Rose kon het zichzelf niet voorstellen. Haar karakter was heel vrolijk, maar ook heel gebroken. Zou Cato zich ook zo voelen? Gebroken? En dat zou uiten naar de rest? Ze keek weer naar beneden. ‘Waarom draag je zoveel haat met je mee naar anderen toe? Wat hebben zij je misdaan?’ Ze keek hem weer aan, probeerde een antwoord te ontlokken vanaf deze afstand door naar zijn ogen te kijken, maar alleen Cato’s lippen zouden de woorden kunnen zeggen die de waarheid zouden vertellen. Misschien had de jongen wel een heuse geschiedenis. Rose had haar blik naar voren gericht en wilde die net weer de andere kant laten opkijken toen de schrik haar om het hart greep. Het was vanaf een afstand, maar zelfs vanaf deze afstand zou zijn groen met blauwe hoed niet kunnen missen. De manier waarop hij liep bevestigde alleen maar Roses gedachten. Haar vader liep over straat, hij was dronken en als er iets zou gebeuren – had het stadsbestuur of wie dan ook tegen hun gezegd – dan zouden ze hun huis misschien kwijtraken. Als haar vader dronken was, deed hij rare dingen. Zo had hij al eens midden in de nacht tegen een heilig standbeeld staan pissen. Dat namen ze hier niet zo heel licht op. Rose slikte, maar kon het zich nu niet permitteren om naar beneden te gaan. Om Cato niet, maar ook niet om de klappen die ze zou krijgen. Met een angstig gevoel bleef ze zitten, probeerde de schrik uit haar ogen te jagen en het bijkomende verdriet al helemaal. Niemand mocht het zien, ook Cato niet. Vooral Cato niet.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 1:48 am
Cato
Die grijns op haar gezicht, het maakten hem letterlijk ziek. Ze deed niets anders dan heel de tijd zitten te grijnzen en overal om te lachen. Snapte ze dan niet dat er helemaal niets grappig was? Dat die grijns alleen maar verschrikkelijk vervelend was? "Haal die ziekelijke grijns maar van je gezicht af." Hij had zijn ogen weer vernauwd. ‘Nu dacht ik echt van zo’n gespierde jongen, die opschept over zijn eigen spieren zelfs nog, dat hij wel zou kunnen klimmen,’ De jongen schudde zijn hoofd en keek even weg. Deze keer kwam er bij hem een grijns op zijn gezicht. "Ik heb het niet nodig aangezien ik mij prima weet te redden zonder te moeten vluchten. Iemand die moet vluchten is het niet waard om zelf maar kans te maken om mee te doen aan de Hunger Games. Als je vlucht met jij alleen maar de prooi en ik de jager die je uiteindelijk neer zal halen." Zei de jongen. Hij zou nooit voor iemand gaan vluchten. Nee, hij zou naar de andere toegaan en zij zullen voor hem gaan vluchten, niet andersom. Hij trainde niet voor niets elke dag. Hij trainde om sterker te worden en uiteindelijk de Hunger Games te winnen zonder te moeten vluchten. Zij daarin tegen zal één van de eerste zijn die zal sterven. Ze zal nog niet een bij de hoorn vandaag geraken, zeker niet moesten ze beide meedoen aan dezelfde spelen. Hij zou dan de eerste zijn die haar nek persoonlijk zal omwringen. Alleen zal er waarschijnlijk wel iemand haar plaats innemen zodat de mensen van District twee niet voor schud worden gezet. ‘En als jij op mij gaat wachten, kun jij daar nog heel lang blijven staan,’ De jonge haalde zijn schouders op en zette enkele stappen naar achter, zodat hij met zijn rug zelf tegen een boom stond. "Dan blijf ik hier staan, uiteindelijk moet jij toch uit die boom gaan, of je het nu wilt of niet." Hij ging hier blijven staan hoe lang het ook nodig is, hij zou niet opgeven omdat iemand denkt slim te zijn geweest door in een boom te klimmen. Het was alleen maar een domme zet van haar want zij kon nu geen kant meer op. Waarom ben je zo, Cato? Waarom draag je zoveel haat met je mee naar anderen toe? Wat hebben zij je misdaan?’ Vragend keek hij haar een paar tellen aan. Zijn wenbrauw trok hij op voor hij weg keek en met zijn ogen rolde. Zijn armen sloeg hij weer over elkaar. "Misschien omdat bepaalde mensen heel de tijd zitten te grijnzen. Omdat bepaalde mensen denken dat ze leuk zijn. Omdat mensen die gewoon vriendloos zijn vrienden proberen te maken en aandacht proberen te trekken op een totaal verkeerde manier." Zei hij nu veel beheerster, maar de woede was nog duidelijk in zijn stem te horen. De blik in het meisje haar ogen veranderde ook even, maar waarschijnlijk niet door zijn woorden. Nee, het was een blik van angst die ze meteen probeerde te verbergen. Een brede en gemene grijns verscheen op de jongen zijn gezicht. Om Rose aan te kijken moest hij nog steeds naar boven kijken, wat hij dus ook deed. Hij wou er wat over zeggen maar deed het niet. Het was duidelijk dat ze het niet wou laten zien, dus kon het later nog van pas komen.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 2:55 am
Spoiler:
________________________________________
Op deze afstand praten met iemand die haar het liefst wilde vermoorden – de blik in zijn ogen was haar niet ontgaan – leek haar wel het verstandigste. Natuurlijk was ze niet iemand die graag vluchtte, maar eerst had ze het leuk gevonden om voor hem weg te rennen, hem op zijn plaats te zetten. Nu besefte ze dat ze te ver was gegaan, dat ze dat misschien juist niet had moeten doen. Haar glimlach verdween, maakte plaats voor een gewone glimlach. Of eigenlijk geen. Ze wist dat ze druk kon doen en weer eens haar limiet had bereikt. En Cato vond dat niet erg leuk, zo te zien. Ze keek naar beneden. ‘Het is maar hoe je mensen zelf interpreteert,’ zei ze, waarna ze hem heel even aankeek. Misschien was hij gewoon iemand die mensen haatte. Zijn woorden over de Hongerspelen drongen in haar hoofd. Zou ze hem vertellen dat zij juist diegene was die niet leefde voor de Hongerspelen? Ze schudde haar hoofd onmerkbaar. Nee, dan zou hij zeker reden hebben om haar uit te lachen. Heel District 2 leefde naar de Hongerspelen toe en dan zou er iemand zijn die dat niet zou doen. Nou ja, volgend jaar werd ze negentien, met een beetje geluk – en als de Hongerspelen niet laat zouden plaatsvinden – werd ze dit jaar ook niet gekwalificeerd. Ze werd al ziek bij het idee hoeveel aantal keren haar naam in de glazen bol stak. Ze keek weer naar beneden. ‘Misschien had ik dat laatste inderdaad niet moeten doen,’ zei ze, waarna ze hem even aankeek. ‘Ik kan ook minder druk doen.’ Ze probeerde een grijns in te houden. Het was gewoon gebruikelijk dat ze glimlachte nadat ze iets zei. Zo zat haar karakter nu eenmaal in elkaar. Ze probeerde zichzelf opnieuw in te houden en keek hem aan.
Naar beneden gaan leek haar misschien niet zo’n goed idee, maar ze was ook niet van plan om hem werkelijk te laten denken dat hij haar had. Haar vader had al macht genoeg over haar, dat was al erg genoeg. ‘Goed, ik kom wel naar beneden,’ zei ze, waarna ze naar de takken keek. Ze trok haar jurk wat dichter naar zich toe en sprong toen naar een tak. Steeds lager sprong ze, terwijl ze steeds de tak boven haar greep om ergens grip op te hebben. Ze was heel goed en vaardig in boomklimmen, niet veel zouden haar dat na kunnen doen. Ze kwam handig neer op de grond en keek naar Cato. Hij zou haar nu waarschijnlijk wel gaan vermoorden. Ze sloot haar ogen. Zou ze het erg vinden als ze vermoord zou worden? Nee, eigenlijk niet. Dan was ze eindelijk van alle pijn verlost. Dan had haar vader niemand meer om zich op af te kunnen reageren. En alsof ze in de Hongerspelen zat liep ze recht haar dood tegemoet. Nou ja… Als het al een dood was. Misschien zou Cato haar niet vermoorden. Hoewel dat in de Hongerspelen, als ze er samen in zouden belanden, natuurlijk altijd kon veranderen. Langzaam liep ze naar Cato toe, waarna ze op een klein metertje afstand voor hem bleef staan. Er was nog genoeg ruimte tussen hun in, maar Cato zou het makkelijk kunnen overbruggen. ‘Nou, je kan me hebben als je wilt.’ Ze fluisterde het, wist niet eens of hij het verstaan had. Met kloppend hart wachtte ze af. Moest ze zich opgelucht voelen als het eindelijk voorbij was? Misschien wel. Ze schudde haar gedachten weg en keek weer naar voren. Stemmingswisselingen. Ja, die had ze misschien wel.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 4:01 am
Cato
‘Het is maar hoe je mensen zelf interpreteert,’ Hij fronste even maar liet het daar maar bij. Veel zin om op die opmerking te reageren had hij niet. Hij was er zeker van dat er genoeg mensen waren die hetzelfde als hem dachten over haar gedrag, of toch in ieder geval moest er toch nog iemand hier rondlopen die er zo over dacht, dat kon haast niet anders. De opmerkingen die zij maakte en dan die grijns. Moest ze vrienden hebben zouden die er vast ook gek van worden als ze eens een slechte dag hadden. Als de jongen haar een hele dag in zijn buurt zou hebben zou hij er werkelijk gek van worden, dan zoude ze hem kunnen komen halen om ergens in een instemming vast te zetten. Nog steeds leunde hij tegen de boom aan. Toch wende hij zijn blik even af richting het dorp. Veel langer zal hij hier niet meer kunnen blijven, dat wist hij zelf ook wel, nog even en dan moest hij wel gaan, hopelijk dat ze tegen dan uit die verdomde boom was anders zou hij er gewoon zelf in klimmen. Zij had dan wel gezegd dat hij het niet kon, maar als het moest dan kon hij het wel. Veel zin had hij daar nu alleen niet in, daarom dat hij ook maar met zijn beide voeten op de grond bleef staan. Uiteindelijk zal ze er wel uit moeten komen. ‘Misschien had ik dat laatste inderdaad niet moeten doen, Ik kan ook minder druk doen.’ Hij kon het niet laten om weer te lachen. De jongen zette ondertussen weer enkele stappen naar voor zodat hij haar weer beter kon zien. "Jij minder druk? Waarschijnlijk niet. Misschien voor even, maar dat zal niet lang zijn. En dat had je inderdaad niet moeten doen, als ik de kans krijg om je te doden, dan zal ik die kans ook meteen grijpen." Met een arrogante blik in zijn ogen zag hij haar naar de takken kijken. Een kleine haast onmerkbare glimlach kwam op zijn gezicht. ‘Goed, ik kom wel naar beneden,’ Nu werd de glimlach duidelijk wel zichtbaar. Het meisje baande zich een weg naar beneden en hij bleef gewoon staan wachten. Haar doden kon hij niet doen, dat was alleen maar nadelig voor hem. Het duurde niet lang of ze was uit de boom en kwam naar hem toe. Eén meter ongeveer was tussen hen in en daar bleef ze staan, toch zou hij haar nu met één simpele greep vast kunnen nemen zonder dat ze weg zou geraken, maar hij deed het niet. Nog niet in ieder geval. ‘Nou, je kan me hebben als je wilt.’ Zijn wenkbrauwen gingen omhoog. Vragend keek hij haar aan en dan even opzij. Er was niemand in de buurt. Geen mensen en ook geen peacekeepers. zelfs in het dorp was er nu even niemand te zien, toch niet op het stuk dat voor hen zichtbaar was. "Het jammer is," de jongen schoot naar voor. Zijn rechterhand was omgevouwen tot een vuist om te eindigen in Rose haar buik. Hij gebruikte niet al zijn kracht. Waarom zou hij dat ook doen? Ze is niet sterk maar misschien wel slim, daarbij is zij het niet waard om hier nu te creperen van de pijn, dat hield hij wel voor een andere keer.",dat ik je niet kan doden zonder er zelf voor te boete." Vervolgde hij zijn zin zacht. Het was hem een raadsel of ze het ook zou horen.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 4:25 am
Spoiler:
________________________________________
Wat had ze verwacht? Dat hij het uiteindelijk niet ging doen? Ze ging haar gevoel na. Nee, ze had wel verwacht dat hij iets zou doen. Alleen had ze verwacht dat hij haar harder beet zou krijgen. De klap die in haar maag kwam was niets vergeleken de klap die daarstraks tegen haar gezicht kwam. Zo snel als dat ze ineenkromp, kwam ze ook weer overeind. Ze keek hem verbaasd aan. Haar lach was compleet van haar gezicht gevaagd, het meisje van daarnet verdween en maakte plaats voor een heel ander meisje. Het meisje die wel serieus was, die wel in was voor serieuze gesprekken. De kant die ze het liefst had. Juist omdat haar vrolijkheid haar zelf soms irriteerde. Waarom voor alles een lach? Ze wist het niet. Sinds dat haar vader bezig was met haar beginnen af te ranselen, wist ze niks meer van zichzelf. Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen. Vrolijk of niet. Ze keek naar Cato. Ze haalde diep adem, wist niet precies wat ze nu tegen hem moest zeggen. Ze kon zich alleen maar wat kleiner maken dan hem. Hij torende sowieso al boven haar uit. Rose voelde echter geen bange gevoelens. Die was ze vergeten. Die was ze al kwijtgeraakt toen haar vader aan de macht raakte. Ze verwachtte elke dag wel een klap. Het was alleen pijnlijk dat Cato haar precies op de plaats geslagen had waar ze gisteren nog een trap had gekregen. Ja, alcohol maakte iemand een heel ander mens als de invloed te groot werd. ‘Je zou kunnen wachten tot de Hongerspelen,’ zei ze zachtjes, waarna ze hem aankeek. Het idee om te sterven leek haar te aanlokkelijk. Misschien zou ze zichzelf wel opgeven. Gewoon expres doodgaan. Cato zou misschien ook gaan en winnen. Dan konden ze lachen om haar.
Rose ging weer lichtelijk overeind staan. ‘Waarom niet?’ vroeg ze, waarna ze hem aankeek. Haar ogen weerspiegelden haar eigen ongeluk, maar geen angst. Want dat voelde ze dan ook niet. Anders was ze die boom niet uitgekomen. En ze zou ook niet gaan vechten hier. Ze was geen voorstander van de Hongerspelen, alleen wel voor de nadelige gevolgen voor haar. Want zou er iets zijn wat haar leven nog kon beteren? Zou er iets zijn wat haar gevoel naar de juiste manier kan laten gaan? Ze wist het niet. Ze moest normaal denken, maar dat kon ze niet. Te veel opgekropte emoties, ze wist niet welke emoties ze moest uiten. ‘Er is hier niemand, je zou het gewoon kunnen doen. En als ze je al vragen, dan kun je over de bomen beginnen,’ zei ze kalm, waarna ze naar de bomen keek. Als er al momenten waren dat ze zich echt vrolijk uitte, dan gingen die snel genoeg weer voorbij. Dat kwam omdat ze dan naar huis ging. Maar nog nooit had ze dit meegemaakt. Haar vrolijkheid verloor zijn kracht en ging over naar een manier voor zelfmoord, of voor iemand die haar kon vermoorden. ‘Waarom zou je er zelf voor boeten als iedereen je zou geloven?’ Ze keek hem vragend aan, probeerde zelf een antwoord te formuleren. Ondertussen voelde ze een golf van misselijkheid opkomen. Als Cato haar hier niet zou vermoorden, dan zou haar vader haar thuis wel tot moes slagen. Ze besefte zich dat ze nog boodschappen moest doen en deze nog niet gedaan had. Over een half uur zouden de winkels al sluiten en als ze niks had… Dan kon ze beter ’s avonds in de koude gaan slapen. Ze sloot haar ogen, opende deze weer en zakte toen op de grond. ‘Just kill me, please.’ Het was een zachte fluistering, Rose wist überhaupt niet eens of hij het gehoord had. Ze legde haar handen om haar hoofd en beet op haar onderlip. Haar gezicht keek naar de grond.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 4:50 am
Cato
Ze kromp maar even in elkaar en kwam daarna weer recht. Hm, misschien had hij toch iets meer van kracht moeten gebruiken zodat ze het zeker wel gevoeld zou hebben maar wie weet hoe ze bij haar thuis zouden reageren moest ze daar al huilend aankomen omdat een jongen haar had geslagen. Je zou kunnen wachten tot de Hongerspelen,’ De Hunger Games. Het klonk haast als muziek in de oren maar hij schudde zijn hoofd van nee. Niemand gaat het toelaten dat iemand als zij meedoet aan de hunger games, echt niemand. Als ze al getrokken word dan zijn er genoeg jongeren die haar plaats willen en zullen innemen. Niemand zal haar laten deelnemen. De jonge had ondertussen één stap naar achter gezet om weer ruimte tussen hen te krijgen. "Waarschijnlijk niet. Waarom zou jij ook mee willen doen? Om in bomen te kunnen klimmen en andere dood te irriteren? Ik zie het al helemaal voor mij." Zei de jongen haast lachend. Het beeld had hij al helemaal voor zich. Rose die heel de tijd aan het praten was om zo iedereen te doden, gewoon door te praten. Hij haalde één hand door zijn blonde haren om die vervolgens in zijn zakken te steken. Nu dit hier over was en hij zijn zin gekregen had was hij niet van plan om hier nog veel meer tijd te verdoen, daarbij verwachte ze hem ook nog voor een training. "Sorry meis, maar jij zal nooit in de Hunger Games geraken." De woede was nu ondertussen weggevaagd. Misschien kwam het doordat hij zijn zin had gekregen of door de zachte klap die hij had gegeven, of misschien kwam het wel gewoon doordat ze nu rustig deed en niet meer op een hyperventilerent konijn leek. In ieder geval was het zo wel veel aangenamer. ‘Waarom niet? Er is hier niemand, je zou het gewoon kunnen doen. En als ze je al vragen, dan kun je over de bomen beginnen, Waarom zou je er zelf voor boeten als iedereen je zou geloven?’ Hij schudde zijn hoofd. Wel het is weer eens bewezen, hij is slimmer dan dat zij is. "Wat als het Capitool het toch even besluit om te onderzoeken? ze zijn echt niet zo dom om te denken dat je dood bent gegaan door uit een boom te vallen. Als je je nek door een val breekt ziet het er helemaal anders uit dan als ik je nek zou omdraaien." Hij keek haar strak aan en zonder enige emotie op het moment. Toch had hij nog steeds de iets was norse blik in zijn ogen. ‘Just kill me, please.’ De jonge hurkte zelf ook neer op de grond en haalde één hand weer uit zijn broekzak. Met zijn duim onder haar kin duwde ze haar hoofd weer wat naar boven. "Ik ga je dat plezier niet gunnen, na daarnet, zie ik je liever leiden." Hij wist niet waarom ze ineens dood wou maar het kon hem ook niet schelen. In ieder geval meende ze het ook echt. Rustig stond hij weer recht. Zijn blik was nog steeds op Rose gericht.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 5:16 am
Spoiler:
________________________________________
Natuurlijk zou zelfs dat te makkelijk zijn geweest. Gewoon iemand die haar kon doden. Maar het Capitool zou het inderdaad nakijken. Of… Nee, dan moest het echt een waterdicht alibi zijn. Ze kon zelf natuurlijk ook in een boom klimmen en zelf doodgaan. Toch… Dan zou ze misschien niet dood zijn. Dan zou ze alleen maar meer lijden, zeker als ze er op tijd bij waren. Dan zou ze niet doodgaan, maar dan zou ze thuis nog meer afgeranseld worden. Afgeranseld worden.. Een plan drong in haar hoofd. Ze kon haar vader heel kwaad krijgen als hij dronken was, waarom maakte ze daar gewoon geen gebruik van? Hij zou haar doodslaan, maar zou zelf ook doodgaan. Zijn straf zou erger zijn dan de straf waar zij voor had moeten boeten. Zij zou dood zijn, maar hij zou haar zo achtervolgen. Dan was hij ook dood, dan waren ze samen dood. Ze vond het een perfect plan. Haar gedachten werden afgeleid toen ze iets onder haar kin voelde. Haar kin brandde naar de aanraking. Rose wist niet waar het van kwam. Misschien omdat het toch best koud was, zij dit nog niet doorhad en haar kin gewoon koud geworden was. Zijn vingers voelden echt brandend heet aan, of lieten in elk geval een brandende plek achter op haar kin. Ze kwam overeind, voelde gewoon zijn blik. ‘Natuurlijk niet, dat zou te makkelijk zijn,’ mompelde ze, alsof ze het niet tegen hem had, maar tegen zichzelf. Ze keek naar de kant waar haar huis stond, ergens in de verte. Ze zou het plan kunnen uitvoeren. Dan was ze vanavond nog dood. Haar mond werd één streep. Het leek een perfect plan, zeker als hij ervoor zou boeten. En Cato… Wel, Cato had dan geen zorgen meer voor in de Hongerspelen. Als ze erin kwam, natuurlijk.
Rose besefte zich dat heel haar District beschaamd zou zijn als zij zichzelf zo oneerbiedig liet sterven. Ze keek Cato aan. ‘Oh…’ zei ze, waarna ze haar blik weer afwendde. ‘Lijden zul je me zeker zien. Of niet.’ Een trage glimlach kwam rond haar lippen, maar dit had helemaal niets weg van de glimlach die ze eerder geproduceerd had rond haar lippen. Ze draaide haar hoofd de andere kant op. Ze slikte. Hoe kon ze haar eigen dood zo snel mogelijk opzoeken? Ze draaide haar hoofd naar Cato. Bekeek hem even. Waar kwam dat brandende gevoel van daarnet vandaan? Ze voelde aan haar huid. Warm. Geen oorzaak. ‘En als ik al in de Hongerspelen zou geraken, zou ik snel dood zijn, niet waar?’ Haar ogen probeerden zich in de zijne te boren. Ze schrok van de man met de blauw-paarse hoed die weer in de verte opdoemde. Hij keek opzij en even had Rose het gevoel alsof haar hart stilstond. In zijn hand was duidelijk te zien dat hij een fles vasthad. Rose slikte. Als het rum zou zijn of een ander sterk merk, zou ze straks dood zijn. Sneller dan verwacht. Ze hoefde hem alleen maar uit te dagen. Over haar moeder beginnen. Hem pushen. Dingen zeggen die hij zelf ook wist, maar waar hij niet over wou spreken. Ze slikte even toen hij aanstalten leek te maken om naar haar te komen, maar hij leek toch te twijfelen. Rose voelde haar hart bonzen in haar keel. ‘Ik denk niet dat het lang zal duren eer dat ik dood ben. Daar heb ik geen Hongerspelen voor nodig.’ Rose bleef naar haar vader – naar de man – kijken terwijl ze de woorden traag uitsprak, zich niet eens beseffend wat ze zei.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 6:11 am
Cato
‘Natuurlijk niet, dat zou te makkelijk zijn,’ Hij knikten even kort. Onderzoekend keek hij haar onderzoekend aan. Ze leek diep in gedachten te zijn, waarschijnlijk was ze aan het denken aan haar eigen dood, iets wat ze kennelijk maar al te graag wilt. Eigenlijk was hij wel nieuwschierig, hij wou weten waarom dat ze zo graag dood wilt. Dood gaan is namelijk niet de wens van de meeste mensen. De meeste willen juist blijven leven. sommige mensen waren gewoon raar en viel niet te begrijpen. Ondertussen werd het alleen maar donkerder. Een geïrriteerde zucht was duidelijk te horen. Fijn, nu had hij zoveel tijd verspild aan Rose hier dat heel zijn avond planning naar de knoppen is. Als zij hier niets interessants te zeggen meer heeft dan zal hij naar huis gaan om daar alleen maar wat oefeningen te doen. Om nog echt te gaan trainen heeft geen nut niet meer. "Dat zou inderdaad ook te makkelijk zijn." Mompelde hij. Zijn armen sloeg hij over elkaar heen terwijl hij zijn blik even afwende. Met de minuut leek ze vreemder te worden. Eerst was ze helemaal hyper en leek het alsof ze de vrolijkste persoon van de wereld was en het andere moment was ze net een emo. Op het moment was het hier vrij fris, vooral door de wind die er stond. Ook al hielden de bomen het gedeeltelijk tegen toch bleef het fris. De mouwen die hij naar boven had gerold duwde de jongen dan ook weer naar beneden. ‘Lijden zul je me zeker zien. Of niet.’ fronsend keek hij haar aan maar schudde zijn hoofd. Nee, daar ging hij ook niet op reageren, liefst zou hij nu eigenlijk weg wandelen. Je zou bijna zelf depressief worden als er iemand op die manier praat. "Ga je no-" Verder geraakte hij niet want Rose begon alweer te praten. ‘En als ik al in de Hongerspelen zou geraken, zou ik snel dood zijn, niet waar?’ Deze keer knikte hij traag zonder haar eigenlijk ook echt aan te kijken. "Zeker als ik er dan ook in zit." Mompelde hij haast onverstaanbaar. Vanuit zijn ooghoeken zag hij wel iemand aan komen wandelen. De fles in zijn handen liet merken dat de persoon niet helemaal nuchter was. Misschien dat het hier toch nog interessant gaat worden. Uit eigen ervaring weet hij hoe gewelddadig sommige mensen kunnen zijn als ze dronken zijn, of hoe prikkelbaar ze dan zijn. Hoe hij zelf is als hij dronken is weet hij tot nu nog steeds niet. hij kan goed tegen alcohol en echt dronken is hij nog niet geweest. De dag nadien kan hij altijd alles nog herinneren. ‘Ik denk niet dat het lang zal duren eer dat ik dood ben. Daar heb ik geen Hongerspelen voor nodig.’ Hij keek vanuit zijn ooghoeken weer even naar Rose, die haar blik stond gericht op de man. "Hoezo? Schrik dat één of andere dronken kerel je gaat vermoorden?" Zei hij op een spottende toon.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 7:27 am
Spoiler:
________________________________________
Roses hart klopte in haar keel. De persoon naderde inderdaad. Haar vader zou het werkelijk in zijn hoofd halen om haar nu op te zoeken. Rose betwijfelde zelfs of hij haar had herkend van die afstand, maar haar witte jurk was ook vanaf een meter te zien. Maar toch… Het werd al bijna donker. Rose voelde zich onrustig worden. Van Cato hoefde ze niet te wachten dat hij haar zou gaan helpen. Dat had hij daarnet wel duidelijk gemaakt. Ook met al zijn praat. Ze haalde diep adem, dwong zichzelf ondertussen om rustig te blijven en keek achterom. Als ze zou gaan rennen zou hij haar achterna komen. Cato zou hij met rust laten. Ook als haar pa dronken was, liet hij anderen met rust. Zijn enige doelwit, wat ook altijd zo zou blijven, was zij. En wie hem zou tegenhouden, kon een klap verwachten. Haar vader was sterk, wist ze uit ervaring. Die vuistslag van Cato daarstraks kon niet op tegen de slagen die haar vader kon uitdelen. Ze keek Cato geschrokken aan. ‘Dat is niet zomaar één of andere dronken vent,’ siste ze daarna, waarna ze verbleekte toen de persoon haar opmerkte. De persoon… Waarom bleef ze hem steeds zo noemen? Het was gewoon haar vader, waarom kon ze het zichzelf niet aanwennen om hem zo te blijven noemen? ‘Het is…’ Ze deed een paar stappen achteruit, maar zette deze ook weer een beetje vooruit. ‘Het is mijn vader,’ mompelde ze. Ze voelde zich zo vreselijk beschaamd. Nou ja, Cato dacht sowieso al niks goeds over haar, dit zou hem misschien zelfs aan het lachen brengen. Of hij zou spottend reageren. Hij zou haar in elk geval willen kwellen. En als haar vader haar zou meppen, zou hij of toekijken of gewoon weggaan. Rose wist wat zijn reactie zou zijn.
‘Rum,’ mompelde ze, toen ze het etiket opmerkte. Het grote etiket was haar al zo bekend dat ze echt geen daglicht nodig had om het te kunnen ontcijferen. Dat haar vader richting haar en Cato liep, verontruste haar alleen maar. Ze kon al vanaf hier horen dat hij aan het zingen was. Vulgaire liedjes, voornamelijk over de dood van haar moeder. Hij werd toch zo onrespectvol als hij gedronken had. En hij sloeg haar. Als hij niet dronken was, deed hij dit soort dingen nooit. Ze slikte. Alles was anders twee jaar geleden, maar nu was dat veranderd. ‘Misschien kun je beter weggaan,’ zei ze kalm tegen Cato. ‘Of in elk geval op een afstandje toekijken. Hij zal zich toch niet tot jou wenden, ik ben diegene die hier tot zijn belangstelling is.’ Ze keek Cato aan met een mengeling van verborgen verdriet en angst in haar ogen. Ze wist dat het hem niks deed, maar nu wist uiteindelijk toch iemand van District 2 het. Als haar vader haar hier zou afranselen zou niemand – behalve Cato – het zien. Alleen bij helder daglicht waren mensen van getuige, maar nu wilden ze zelf zo snel mogelijk in hun huisjes verdwijnen om te gaan eten. ‘Rum, geen goed nieuws,’ mompelde ze, waarna ze even slikte. Ze merkte dat het flesje stevig in de hand gehouden werd en voelde de bui al aankomen. Zodra hij op voldoende loopafstand van haar stond, zou hij dat flesje gooien. En Rose en haar vader wisten allebei dat zijn gegooide flesjes doel zouden treffen. Rose sloot haar ogen en wachtte af wat er zou gebeuren. Ze hoopte ergens vaag dat Cato naar haar zou luisteren en weg zou gaan, maar waarom ze dat hoopte wist ze ook niet.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 7:56 am
Cato
‘Dat is niet zomaar één of andere dronken vent,’ Even keek hij naar Rose maar daarna weer naar de kerel die daar liep. Wie het ook is, Rose is kennelijk als ze dood voor hem, maar hem deed het niet veel. Het was gewoon een dronken vent die even herrie kwam schoppen, meer niet en zolang dat die kerel hem met rust liet ging er niets gebeuren en zou hij zich niet moeien. "Als het niet gewoon één of andere vent is wie is het dan he?" Vroeg de jongen zonder zijn blik van de man af te houden. Misschien gewoon een kennis? of iemand anders die gek van haar was geworden. Hm, dat kon het wel eens zijn. Uit eigen ondervindingen wist hij hoe dat ze is en als ze zo nu net tegen de verkeerde persoon doet dan ja, dan kan er een ruzie ontstaan, zoals daarnet bij de twee gebeurd is. ‘Het is…Het is mijn vader,’ Hij draaide zijn hoofd nu helemaal naar haar toe. Het duurde exact 5 seconden dat hij serieus kon blijven, toen schoot hij meteen in de lach. Het was nog net niet zo erg dat hij erom moest huilen, maar veel schol het wel niet. "Meen je dat? Niet moeilijk dat je daarnet zo deed, je was gewoon stom dronken net zoals hem daar." De jonge tilde zijn arm op en wees naar de man die als maar dichterbij kwam. Zijn familie is gewoon normaal. Hij heeft een vader en een moeder. Zijn vader werkt overdag gewoon en verdient het geld. Zijn moeder werkt niet en zorgt thuis dat alles schoon blijft en ook dat er s'morgens en s'avonds eten is. S'middags at hij zo goed als nooit. Broers of zussen had hij niet maar hij is al lang blij dat zijn vader geen dronken zatlap was. ‘Rum, Misschien kun je beter weggaan, Of in elk geval op een afstandje toekijken. Hij zal zich toch niet tot jou wenden, ik ben diegene die hier tot zijn belangstelling is.’ De jongen zijn aandacht bleef op de man gericht. De man ging zich niet tot hen wende en ging hem dus eigenlijk met rust laten. Daarom moest hij verderop gaan staan om toe te kijken terwijl het beeld vanaf hier veel beter is? Nee, hij ging hier mooi blijven staan, hij dacht er niet eens aan om weg te gaan of verder weg te gaan staan. Zoals ze zelf zei, de man had haar nodig, niet hem. dat betekende dus dat hij hier rustig kon blijven staan. "Nee sorry, het zicht is vanaf hier veel beter." Een grijns stond op zijn gezicht terwijl hij zich weer naar Rose omdraaide. ‘Rum, geen goed nieuws,’ De jongen haalde even kort zijn schouders op en zette maar één stap naar achter. Hiermee zal ze het moeten doen want verder weg ging hij niet staan. "Geen goed nieuws voor jou zal je bedoelen." Verbeterde hij haar meteen. Eén hand bracht hij nog door zijn blonde haren voor hij die weer in zijn zak stak.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 9:15 am
Spoiler:
________________________________________
Zoals Rose al verwacht had ging Cato haar niet helpen. Hij vond het juist allemaal heel amusant. Ze vervloekte hem in haar hoofd, maar wist dat ze zelf ook niks gedaan zou hebben als hij in dezelfde situatie zou hebben gezeten. Dan zou ze weggerend zijn, misschien op een veilige afstand hebben gekeken. Rose schrok. De vernedering zou veel te groot zijn als haar vader haar hier zou afslaan. Ze deed een paar stappen achteruit, botste hierbij bijna tegen Cato op en dwong zichzelf om naar voren te gaan. Ze slikte even en sloot haar ogen. De alcoholwalm kwam sneller in haar gezicht dan verwacht. Even verbaasd zijnd door deze plotselinge verandering kon ze niet snel genoeg reageren. De klap met de fles zag ze dan ook niet aankomen. Het glas spatte kapot tegen haar wang en Rose voelde hoe enkele scherven in haar wang bleven steken. Zijzelf viel op de grond en keek naar boven, waar haar vader boven haar torende. Ze beet op haar onderlip. Het bloed stroomde uit haar wang en de pijn was vreselijk. Bovendien zou ze alleen maar knock-out raken als ze zich nu veel te veel in zou spannen. Haar vader was verder aan het zingen, had de jongen tegenover hem niet eens door. Rose kroop over de grond en duwde zichzelf met de tippen van haar voeten weg van haar vader. Ze zou het kunnen proberen. Ook al zou ze het thuis moeten bekopen. Haar vader draaide zich ondertussen weer naar haar toe. Hij keek haar boos aan en Rose dacht niet meer na. Ze gooide haar been naar de linkerkant waar zijn voeten waren. Haar vader verloor als verwacht haar evenwicht en viel vloekend op de grond. Rose gaf een kreet toen ze zijn scherpe nagels in haar enkel voelde en trapte in zijn gezicht.
Geschrokken krabbelde Rose overeind, waarna ze zich omdraaide naar Cato. ‘Nu genoeg gezien?’ snauwde ze hem toe. Haar vader was ondertussen aan het brullen. Rose deed een paar stappen achteruit. Haar wang leek wel te branden. Ze zuchtte. Nu kon ze al zeker niet meer naar huis gaan. Ze keek naar de bomen. Haar vader had zich ondertussen omgedraaid. Rose zag dat hij de nuchterheid weer een beetje te pakken kreeg. En hij had zijn blik woedend op haar gericht. Ze hield haar hand tegen de wond en ademde diep in en uit. Ze moest nu wegwezen. Ze kon een nacht slapen in het beboste gedeelte en dan terugkomen, wat ze al eerder had gedaan. Ze deed een paar stappen naar achteren. ‘Veel succes met hem,’ zei ze tegen Cato, terwijl ze het bloed probeerde te stulpen door haar hand tegen haar wond te drukken. Ze keek naar het beboste gedeelte en begon toen te rennen, Cato achterlatend bij haar vader. Als hij slim was, deed hij niks. Als haar vader eenmaal aan het brullen slaakte, zou hij niet stoppen tot hij je nek gevonden had en hij deze kon omdraaien. Tranen van pijn stroomden over haar wangen terwijl ze haar longen uit haar lijf rende. Cato had haar tenminste zien lijden, hij moest tevreden zijn.
Onderwerp: Re: Me Against The World wo nov 21, 2012 9:41 am
Cato
Eigenlijk stond hij heel de tijd gewoon toe te kijken. De enigste keer dat hij enkele stappen naar achter zette was toen dat Rose bijna tegen hem op knalde. de hele tijd zei er een stemmetje in zijn achterhoofd wel dat hij moest helpen. Dat hij die kerel moest tegenhouden maar hij deed het niet. Hij wist wel hoe hij het eventueel zou moeten doen, hoe hij hem vast zou moeten houden zodat hij niet zou kunnen bewegen. Hij zou zelfs zijn nek kunnen breken. Eigenlijk kon hij zoveel doen om te voorkomen dat ze werd geslagen en alles maar hij deed niets. De alcohol was duidelijk te ruiken toen de man dicht genoeg was. het eerste wat hij deed was de fles die hij vast had tegen Rose haar kaak kapot kloppen. De scherven vlogen in het rond en de kleinste stukken raakte de jongen maar vielen op de grond zonder iets van verwondingen aan te brengen, daar waren ze veel te klein voor. Bij Rose bleven er echter stukken in haar kaak zitten en je mag zeggen wat je wilt, het zag er wel pijnlijk uit. Door de klap tegen haar kaak viel ze op de grond neer. Het helse gezang van haar vader galmde door het bos. Vanaf toen ging het weer even iets te snel voor hem. Het meisje gaf met haar voeten een trap tegen de kerel zijn benen en hij verloor zijn evenwicht. Vloekend viel hij dan ook de grond op maar pakte meteen de voet van Rose weer vast. Als het dan al niet genoeg was gaf het meisje nog een trap in het gezicht van haar vader. "Als er hier doden vallen...ik weet van niets." Mompelde hij zacht tegen zichzelf. De twee zullen het vast niet eens gehoord zijn doordat ze zo druk bezig waren met elkaar in elkaar te slaan. Nog wat versuft staarde hij van de vader naar Rose die ineens voor hem stond. Wanneer dat ze recht was gestaan is hem ontglipt maar ze stond nu in ieder geval voor hem. Het bloed liep over zijn kaak. ‘Nu genoeg gezien?’ Hij haalde zijn schouders op. "Je moet niet zo kwaad reageren. Ik vind het je verdiende loon voor daarstraks." Hij was het nog steeds niet vergeten, hoe irritant ze was en hoe vervelend ze wel niet deed. Hij wou zijn wraak en eigenlijk bij nader inzien was die ene boks niet genoeg. Dit, wat er nu gebeurde, dit maakte het compleet. Het stemmetje in zijn achterhoofd was er wel nog steeds, toch bleef hij het negeren. ‘Veel succes met hem,’ Zei ze nog en toen was ze weg. Hij haalde zijn schouders even op en keek naar de man die er nog steeds stond. wel, hij had geen zin om glasscherven in zijn kaak te krijgen dus met een iets wat grote boog wandelde hij om de man heen, weer richting huis. Nog voor hij het bos uit was keek hij over zijn schouder naar achter. De man was hem niet gevolgd en was zelfs uit beeld verdwenen.
