Not going so well. [&CATO]

Spoiler:

________________________________________

Een soort leegte overspoelde Rose. Met een gebroken blik keek ze naar voren. Het was heel stil zonder haar vader die normaal nu zingend in keuken stond, een of ander liedje lallend die zij niet begreep en die hijzelf waarschijnlijk ook nooit begreep. Als ze hem er even later vroeg wat voor liedje hij aan het zingen was, herinnerde hij zich er nauwelijks nog iets van en keek haar aan alsof ze gek geworden was. Soms waren er ook van die momenten dat hij niet gedronken had en hij heel lacherig deed. Hij begreep dan nooit waarom dat Rose niet met hem mee lachte, werd zelfs kwaad als Rose uiteindelijk nog niet meedeed met hem en begon haar dan weer uit te schelden voor van alles. Dat varieerde van dat ze een ondankbaar kind was naar dat ze nooit iets goeds voor hem deed. En nu was dat allemaal weg, maar ze voelde zichzelf er niet opgelucht door. De vage bloedsporen in de badkuip waren nog steeds zichtbaar. Haar vader had op meerdere manieren zelfmoord proberen te plegen, maar ophangen was uiteindelijk diegene geweest die het beste gewerkt had. Er waren een paar dagen verstreken. Deurwaarders waren aan de deur gekomen. Haar vader had zijn geld uitgegeven aan drank, zijn hele leven al. Dat waren ze nu zat, ze wilden dat de belastingen betaald werden. Rose kon alleen de belastingen niet betalen, ze zou in één maand niet genoeg verdienen om al haar vaders schulden af te betalen. Ze had vanmorgen nog gauw een douche genomen, had het laatste beetje shampoo gebruikt, had nog een beetje gegeten van wat er in huis over was en had de bloedsporen voor een deel weggewassen. Nu had ze zelf bloed op haar handen, maar dat had ze er al voor een deel afgewassen.

Rose schrok op van de bel. Het waren vast de deurwaarders. Ze kon hier niet meer blijven, moest een ander onderkomen vinden. Ze had alleen geen idee waar ze nu naartoe kon gaan. Vloekend rende ze naar boven, trok één van haar jurkjes aan en keek uit het raam. Ze moest de sprong maar wagen. Haar huid deed pijn van de striemen die haar vaders liefde voor haar hadden opgebracht, maar ze moest de pijn gewoon even negeren. Ze sprong uit het raam en landde netjes op de bal van haar voeten neer. Ze bukte zich en keek via een openstaande raam door naar buiten. Inderdaad. Er stond een onbekende man voor de deur. Ze was zo ingespannen aan het kijken dat ze de beweging naast zich niet opmerkte. Plotseling voelde ze hoe een hand ruw naar haar arm greep. Ruw duwde ze diegene weg, trapte hem in zijn kruis en zette het op een rennen. Ze keek achter zich, maar kon alleen een silhouet van een man onderscheiden. Op blote voeten spurtte ze door het gras, terwijl tranen haar ogen verlieten. Ze kwamen haar halen! Ze moest dadelijk nog naar een instelling! Dat wilde ze niet! Mensen zouden haar dan echt bekijken als vuil, een onderkruipsel dat eigenlijk niet in District 2 thuishoorde. Wanhopig keek Rose over haar schouder. Doordat ze dat deed, merkte ze niet op wat er voor zich afspeelde. Ze voelde een harde klap en kwam op de grond terecht. Geschrokken keek ze de persoon voor zich aan en haar hart leek wel een slag te missen. Vloekend kwam ze daarna overeind. ‘Ja, lach me maar uit, hoor,’ mompelde ze. ‘Ik dat er ook nog wel bij hebben. Ik heb zojuist toch alles verloren.’ Ze deed een wanhopig gebaar achter zich, hoorde vaag enkele schreeuwen die haar naam riepen, maar vertrouwde de mannen achter zich niet genoeg om met hun mee te gaan. Hier stond ze uiteindelijk eigenlijk best wel goed.

________________________________________

Spoiler:

________________________________________

En wat precies had ze verwacht? Medelijden? Nee, die zou ze van Cato niet krijgen. Ze negeerde zijn opmerking over holbewoners, zou er vroeger misschien wel over gelachen hebben. Uiteindelijk kende ze zijn karakter nu wel. Hij was altijd toonloos en emotieloos, waarom zou dat nu, voor haar, veranderen? Hij zou niet veranderen. Zelfs al zou ze doodgaan niet. Rose zag dan ook wel in dat hij juist zou feesten en zich niks van haar dood zou aantrekken, zo was Cato wel. Waarom bleef ze dan hopen dat het op een dag toch anders kon zijn? Dat hij wel medelijden met haar zou hebben? Ze wist het niet. Misschien was het juist om dat gevoel die zij niet wilde hebben en waarvan Cato ook niet wilde dat zij het voor hem had, maar ze kon er weinig tegen beginnen. Ze kon het alleen maar negeren, misschien zelfs zo zwak zijn als haar vader en gewoon zelfmoord plegen. Wie zou haar hier nu eigenlijk missen? Niemand, toch? Iedereen haatte haar. Die mensen achter haar zouden haar meenemen naar het Capitool, waar ze lijdzaam haar dood zou moeten afwachten. Ze was geboren in een gezin waar de dood bekend was, waarom zou dat voor haar een andere toekomst hebben? Nee, dat had het niet. Zij was ook geboren om dood te gaan, zij moest op een andere manier lijden als haar ouders, die nog nooit in aanraking met het Capitool waren geweest. Maar voor dit soort ellende kon je dus wel naar het Capitool gaan, of minstens gestuurd worden. Of ze moest naar een instelling waar allemaal gekke jongeren waren die haar aankeken alsof zij er iets aan kon doen dat zij daar zaten. Ze schudde haar hoofd. Nee, dat wilde ze niet. De opmerking van Cato liet echter ongekende woede door haar heen stromen.

Woedend kwam Rose overeind. Ze was het zo vreselijk zat om hoop te hebben. Ze hield er niet van als mensen haar zo behandelden, maar ze moest er wel mee leren omgaan. Mee leren leven, net zoals de dood van haar vader. Maar dat Cato zo, respectloos zelfs, woorden over zijn lippen kon krijgen, ging haar te ver. Ze liep naar hem toe, zorgde dat ze vlak voor hem stond en keek hem diep in zijn ogen aan. De ferme haat was te zien in haar ogen. Toen deed ze iets waarvoor hij haar van heel zijn leven zou haten, waarvoor hij haar nu meteen zou vermoorden en waarvoor zij niet eens naar het Capitool gebracht zou moeten worden. Ze boog zich voorover en drukte haar lippen voor slechts luttele seconden op de zijne. Daarna trok ze zich trok, trok haar tong in haar mond terug en spuugde vervolgens heel de inhoud van haar mond tegen zijn gezicht aan. ‘Klootzak,’ siste ze. ‘Ik hoop dat je vermoord wordt in de Hongerspelen.’ Ze keek hem woedend aan. Geen angst, maar ferme haat spoelde door haar aderen. Adrenaline was te voelen. Ze had het echt gehad met hem. Ze wist dat hij haar gemakkelijk aankon, maar ze had liever een hard gevecht met een snelle dood dan dat ze hier iedereen zomaar respectloos over haar vader liet praten. Nee, de tijd van het inhouden en verbergen van dingen was nu definitief voorbij. Als Cato een gevecht wilde, kon hij het krijgen. En ze had de strijd misschien al voldoende aangewakkerd door hem te zoenen. Haar vuisten waren gebald, haar gifgroene ogen waren naar Cato gericht en haar lichaam stond dicht genoeg tegen het zijne om haar botten snel te kunnen breken, maar voor haar ook dichtbij genoeg om haar snelle reflexen te gebruiken.

________________________________________

Spoiler:

________________________________________

Het effect dat haar kus had was precies het effect dat ze verwacht had. Cato werd woedend. Eigenlijk zou ze moeten uitkijken, maar van woede deed ze dat niet. De vuist die op haar afsuisde wist ze dan ook nog maar net te voorkomen. Haar gezicht vormde zich naar een rare grimas. ‘Had ik het dan niet eerder al helemaal bij je verpest?’ zei ze poeslief. De tweede vuist zag ze echter niet aankomen en hard viel ze op de grond. Tranen schoten in haar ogen, maar Rose wist ze tegen te houden, misschien had Cato ze van woede zelfs niet eens opgemerkt. Deze klap was veel harder aangekomen dan de klap die hij eens in haar maag had gegeven. Nee, bij deze klap zat al zijn woede erin. Rose zou het zich niet verbazen als ze vandaag niet eens zou overleven. Maar daar was ze blij mee. Zoals Cato al zei, was iedereen blij als ze van haar af waren. Dan kon ze net zo goed sterven, hoewel ze die klootzak hier voor haar toch nog een paar trappen moest geven voordat ze doodging. Rose sprong dan ook meteen overeind. Ze kon haar oog niet meer zo heel goed dichtdoen van het effect van de vuist tegen haar kaak, maar haar andere oog keek hem woedend aan. ‘Sukkel,’ siste ze kwaad. ‘Alsof ik niet doorhad dat je daarstraks mijn huis aan het bespioneren was!’ Ze gilde het in blinde woede, wist eigenlijk niet eens of het waar was, maar had wel zo’n vaag vermoeden dat Cato dat zou doen. Al was het maar om een beetje plezier op te vatten. Hij zag haar graag lijden en dat wist ze. Toen vloog haar vuist naar voren. Zonder dat ze er controle had, vloog haar vuist recht op zijn neusbeen af.

Rose trok zich woedend terug, verwijderde een paar centimeters tussen hun de afstand en staarde hem even aan. ‘Wat het moest voorstellen?’ snauwde ze hem toe. ‘Ik wilde je boos maken, wat me ook prima gelukt is!’ snauwde ze hem toe. ‘En ook omdat ik van die rotgevoelens heb die ik niet eens wil hebben! Ik wil niet vallen op zo’n egoïst zoals jij! Het zou je namelijk niet eens kunnen schelen of jij diegene bent die me doodmaakt of het Capitool of iemand anders!’ Ze deed weer een paar stappen naar voren. ‘Ik wou je eerst verdomme op een andere manier boos maken, dat van daarnet ging gewoon vanzelf,’ siste ze hem toe. Ze wilde niet sentimenteel worden, niet nu. Haar knie schoot omhoog, van plan zijnd om deze tussen zijn benen te planten. ‘Doe dan!’ schreeuwde hem toe. ‘Vermoord me dan! Ik moet toch dood? Ik mocht toch geen gevoelens voor je hebben? Wel, die heb ik wel! En je kunt ze stoppen door een einde aan me te maken!’ Ze keek hem kwaad aan. ‘Vermoord me dan! Laat zien dat je een man bent!’ Ze keek hem aan, waarna ze een aanloop nam en haar volledige lijf tegen hem wierp. Ze wist niet of ze sterk genoeg was om hun beiden te doen omvallen, het maakte haar eigenlijk ook niks uit. Na alles wat ze gezegd had wist ze zeker dat ze dood zou zijn, dat Cato haar zou vermoorden en dat hij misschien wel in de problemen zou komen, maar dan zou zij eindelijk van haar gevoelens af zijn. Het verdriet om haar vader, de vage gevoelens voor hem en het gevoel alsof zij zich uit alles steeds uit moest vechten. Ja, ze zou van alles verlost zijn. En dat allemaal door één kus. Wat vermakelijk.


________________________________________

- We maken het ook telkens weer spannend en leuk om te posten

Spoiler:

________________________________________

Dat haar vuist tegen zijn neus zo hard was aangekomen had Rose niet verwacht. Ze had dan ook niet verwacht dat hij werkelijk pijn leed onder haar klap. Ergens diep vanbinnen voelde zij zichzelf schuldig, maar ze bande deze gedachten al snel uit haar hoofd. Waarom zou ze medelijden met hem voelen? Die had hij toch ook nooit voor haar gevoeld? Alles wat er in de tussentijd gebeurd was liet hem gewoon koud, alsof het hem eigenlijk niks kon schelen. Waarom zou ze dan nu, in het heetst van de strijd, in godsnaam medelijden met hem hebben? Nee, nooit meer opnieuw. Ze voelde hoe haar gewicht tegen hem niks deed, maar de lucht verliet haar longen toen ze hard met haar rug op de grond terechtkwam. Een kreun gleed over haar lippen. Ze voelde hoe het bloed uit Cato’s neus nu op haar gezicht druppelde, zag dat ze hem echt wel goed te pakken had gehad. Ze voelde ook hoe hij op haar ging zitten en verwoed probeerde ze de klap tegen haar kaak te ontwijken, maar het had geen zin. Precies tegen de kaak waarop hij eerder had geslagen. Er lag één hand in haar nek, die haar eigenlijk belette om hem een kopstoot te geven. Ze haalde diep adem en voelde plotseling een ferme kracht op haar keel komen. De lucht werd afgesloten en pieperig probeerde Rose naar adem te halen. Ze voelde hoe haar bloed in haar lichaam sterker begon te vloeien, hoe het punt rond haar hals warm en dan weer koud werd omdat het geen voldoende zuurstof meer kreeg. Nog even en de kracht in haar handen zou weg zijn. Maar zover zou Cato misschien niet gaan, misschien zou hij zijn zelfbeheersing vinden en haar toch nog loslaten. Hoewel… Als hij echt zo kwaad was, zou dat niet gauw het geval zijn.

Rose moest nadenken. Ze moest een optie vinden om hier onderuit te komen, voordat het te laat zou zijn. Maar was dit niet juist wat ze wilde? Was het opgeven niet juist wat ze nodig had? Anders zou ze toch wel in de Hongerspelen belanden en zou ze daar toch wel vermoord worden, over dat deel had Cato tenminste gelijk gehad. Haar lenigheid zou haar dan niet kunnen redden, niet voor lang tenminste. Iedereen hier in District 2 leefde naar dit moment toe, maar zij niet. Ze wilde ook niet bij de Beroeps komen. Plotseling voelde ze een onbekend gevoel van adrenaline. Haar been schoot hard omhoog, hopelijk tussen de benen van Cato. Om gebruik te maken van de afleiding trok ze ruw zijn handen van haar hals af en rolde opzij. Tenminste, dat probeerde ze toch. Hijgerig kwam ze op haar knieën terecht, kon niet goed ademhalen en moest daarom op haar handen steunen en uithijgen. Ze draaide haar hoofd opzij. ‘Ik haat je,’ mompelde ze zachtjes. De woorden waren tussen hijgerige ademhalingen gesproken, haar adem deed ontzettend veel pijn, alsof ze net een marathon gelopen had. ‘Maar ik hou ook van je, ironisch genoeg.’ Dat laatste was zachtjes gefluisterd, wat misschien niet eens meer te verstaan was omdat ze zo bezig was met woorden uitspreken en naar adem happen. Ze viel uitgelaten op haar rug en keek naar de lichtblauwe hemel boven zich. Alles draaide rond zich heen, Cato zou haar zo kunnen afmaken als hij wilde. Als hij al ondertussen genezen was van de trap tussen zijn benen, die niet te missen was gevallen, of misschien te zacht was geweest om er echt effect op te hebben. Het was puur een poging geweest om uit zijn greep te ontkomen, het was niet – zoals daarnet – daadwerkelijk een harde poging geweest om hem pijn te doen.



________________________________________

Spoiler:

________________________________________

Rose keek opzij en zag dat haar vuist weldegelijk effect had gehad. Als het een ander in de Hongerspelen overkomen zou zijn, had ze misschien de tijd gehad om een mes in zijn rug te steken en dan weg te rennen. Dat zou dan haar eerste echte moord zijn geweest, hoewel Rose wist dat ze in de Hongerspelen vrijwel zou sterven. Ze zou de juiste attitude gewoon niet hebben om mensen zonder reden te vermoorden. Zoals ze al kon zien had de knie tussen zijn benen niet echt effect gehad. Hij was daar blijkbaar sneller van genezen dan van de klap tegen zijn neus. Haar hand deed nog steeds pijn van die klap, maar ze wist dat ze vast niet zoveel pijn zou hebben als Cato zelf. Dat zag ze aan zijn ogen. Hij leed zichtbaar pijn. Ook de manier waarop hij zijn neus vasthield was te opmerkelijk. De trap die ze kreeg had ze echter niet zien aankomen en met een kreun greep ze naar haar onderrug, waar de trap tegen terecht was gekomen. Ze keek verbaasd opzij naar Cato. Langzaam kwam ze overeind, eigenlijk half en half tegengehouden wordend door de pijn in haar rug. Haar gifgroene ogen probeerde ze diep in de ogen van Cato te dringen, maar ze moest haar ogen sluiten van de pijn. Ze merkte dat ze lang niet zo recht stond als dat daarnet het geval was, nog voordat ze die trap gekregen had. ‘Kun je daar niet tegen?’ vroeg ze. ‘Als mensen tegen je zeggen dat ze van je houden?’ Ze kneep haar ogen tot spleetjes. ‘En het nog menen ook?’ Ze vloekte door de pijn in haar rug. Wrijven had geen zin. Het was een pure illusie die je had dat de pijn zou verminderen juist omdat je er zo aan dacht als je aan het wrijven was over een pijnlijke plaats.

Roses blik gleed opzij. De mannen verderop hadden haar opgemerkt, maar deden geen aanstalten om haar achterna te komen. Ze vroeg zich af waarom niet. Dachten ze dat dit een intieme bijeenkomst met haar vriendje was? Ze moest haast een spottende opmerking toevoegen bij dat idee. Dat was dan wel een heel rampzalige bijeenkomst, als je daar bijna tot moes geslagen werd. Het kon Rose niks schelen. Ze wist ook wel dat ze niet meer tot Cato heen kon dringen, maar ze vond het oké om de woorden uit te spreken die ze nodig had om haarzelf pijn te doen. Ze was geboren om pijn te lijden. Nu haar vader dood was, aarzelde Cato vast niet om die traditie voort te zetten. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. ‘Ik hou van je, ik hou van je, ik hou van je!’ riep ze hem nijdig toe. Ze wilde pijn voelen. Ze wilde… Ze wist niet wat ze wilde. Liefde? Haat? Pijn? Leed? Ze wist het niet. Ze wist wel dat ze Cato maar op één manier boos kon krijgen en dat was door dingen te doen of zeggen die hij juist niet wilde, die hij misschien zelfs verachtte. Rose wist niet hoe vaak hij in aanmerking met liefde was gekomen, maar naar haar weten en vermoeden zou dat vast niet vaak geweest zijn. Of het kwam gewoon door het feit dat hij haar echt haatte dat hij zo reageerde, want Rose kon zich eigenlijk niet inbeelden dat Cato echt iemand pijn zou doen van wie hij echt hield. Ze probeerde een spottend lachje in te houden. Wie hield er nu eigenlijk wel van haar? Oh ja, juist, niemand. Ze draaide haar lichaam naar Cato toe en keek hem kalm aan, wachtend op zijn volgende uitbarsting.



________________________________________

Spoiler:

________________________________________

Het was eigenlijk haast grappig hoe Cato tekeerging tegen Rose, hoewel ze zich verdomd goed besefte dat haar kans op hem nu verkeken was. Ach, haar kans was een paar weken geleden ook al verkeken, zelfs al bij de eerste ontmoeting. En ze ging toch dood, dus waarom zou ze er nog mee zitten? Eigenlijk leken ze zelfs wel broer en zus die zo tegen elkaar uitvlogen, alleen zouden een broer en een zus elkaar niet zo snel afmaken. Ze wilde net wat zeggen toen ze een harde duw voelde. Ze viel hard op de grond, maar voelde geen pijn. Kalm bleef ze liggen. Haar hoofd tolde van alles wat er gebeurd was. De Peacekeepers hier wisten ook wel dat zij helemaal gestoord was. En als ze dat nog niet wisten, wisten ze dat nu wel. Ze draaide haar hoofd verbaasd opzij naar Cato. Ze hoorde hoe hij uitvloog tegen de Peacekeepers. Geen slimme zet, maar Rose vermoedde dat het momenteel niet eens zijn grootste zorg was. Nee, zijn grootste zorg was vast om van haar af te komen. Toch merkte ze hoe de Peacekeepers elkaar bedenkelijk aankeken. De schrik sloeg haar om het hart toen eentje zich voortzette richting hun. En er zouden er meer volgen als Cato zijn kop niet zou houden. Dat ze elkaar hier aan het afmaken waren mocht eigenlijk al niet, maar dat zou een zorg zijn voor die Peacekeepers. Rose vond ze eigenlijk ook maar lafaards, hoewel ze dat niet recht in hun gezicht ging zeggen. Maar wat had ze eigenlijk nog voor een vrees? Ze zou alleen maar haar tong verliezen, voor de rest niets. Ze zette zich af van de grond toen ze merkte dat de Peacekeeper ook werkelijk koers zette naar Cato. Nee, hij keek zelfs niet eens naar haar, had alleen zijn blik kwaad gericht op Cato.

Ze stond nog maar net overeind of de Peacekeeper stond al voor Cato. Zijn uitdrukking was emotieloos, hoewel Rose de woede kon voelen die hij ergens toch wel uitstraalde. Als je tegen de Peacekeepers een grote bek had, zeker die van District 2, mocht je blij zijn als je al niet naar het Capitool overgebracht werd. Rose was in tweestrijd. Cato achterlaten met de Peacekeeper door weg te rennen of de Peacekeeper af te leiden. Zichzelf opofferen voor Cato, terwijl hij haar niet eens mocht. Ze keek opzij. Zijn neus. Ze had wel wat goed te maken, hoewel ze wist dat ze niks meer kon goedmaken. Cato had zelf gezegd dat ze alles verpest had. Maar hij had misschien nog een kans in de Hongerspelen, zij al niet meer. Ze balde haar vuisten, wist niet goed wat te doen. Ze moest nu een keuze maken, want de Peacekeeper zou niet lang aarzelen om actie te ondernemen. Ze nam een keuze. Ze wist dat ze hard kon slaan, dat had ze bij Cato ook al wel gezien. ‘Vaarwel,’ mompelde ze zo zacht dat alleen Cato het zou horen. Daarna haalde ze uit met haar vuist tegen het gezicht van de Peacekeeper. Ze hoorde iets breken, maar zette het meteen op een rennen. Achter zich hoorde ze een hoop geroep, maar de aandacht was nu wel van Cato afgeleid, vermoedde ze. Nu moest ze zelf nog een plek zoeken om te ontsnappen. Ze besloot om in het bos te rennen en zich daar te verschuilen in de bossen. Een leven flitste voor haar ogen. Een afschuwelijk leven waarin zij constant gezocht zou worden door de Peacekeepers, maar het was het waard. Ze had het verdomde gevoel alsof ze dingen goed moest maken voor Cato, ze haatte het. Ondertussen was ze in een donker bos aangekomen en koos ze een boom uit. Ze kon goed van boom naar boom springen, dus hopelijk zou ze de Peacekeepers zo af kunnen wenden. Hoewel… Nu zou er waarschijnlijk naar haar gezocht worden. En dat was niet om een positieve reden. Nee, nu stond ze letterlijk ten dode opgeschreven. Met dit in haar achterhoofd probeerde ze van boom tot boom te springen om de Peacekeepers achter zich te laten.



________________________________________

OOC: Je mag kiezen wat je hiermee doet. Ga je haar achterna, loop je weg,... of iets anders mogelijk Ik hoop dat hij zo wel goed is ;D