Onderwerp: Why this life and not another ... za dec 01, 2012 7:38 am
Taylor Momsen
Ze draaide haar lepel door haar veel te slappe koffie terwijl ze door het kleine dunne raampje naar buiten keek. Het beloofde een mooie dag te worden, de zon scheen en er was weinig wind. Van de kou had ze nog het meest last, dit was een oude boerderij en hij was helemaal niet zo goed geïsoleerd zoals ze gewoon was vroeger. Maar ze had te roeien met de riemen die ze had, hier bij het oud koppel die zou lief waren haar op te vangen nadat ze was wegelopen van thuis. Haar lange blonde haar lag over haar schouders en tikten het keukenblad. Ze ging recht staan en keek over haar schouder naar het oude vrouwtjes dat met een mandje eieren kwam binnen gewandeld. Taylor was ze zeker dankbaar maar Maria neusde teveel door haar spullen en er was niets dat Taylor meer frustrerend vond. Maria nam haar even onderzoekend op, ze mompelde iets en verdween weer naar buiten. Taylor fronste haar wenkbrauwen en blikte kort over haar lichaam.
Ze had wel wat kleren meegenomen en Taylor was nu niet bepaald de normaalste qua kledingsstijl. Vandaag had ze afgesleten nylonkousen aan, het waren kousen geweest van haar moeder, er zaten hier en daar wat gaten in. Daarop droeg ze afgesleten All Stars en een blauw jurkje. Ze vond er niets mis. Ze draaide haar tas om over de afwasbak, haar armbanden tinkelde toen ze samen viel, en liet de slappe koffie door de afvoer gaan. Ze zette haar tas aan de kant en liep naar boven.
Ze nam een zwarte lange jas en haar schoudertas waar haar waardevolle spulletjes in zaten. Tekenspullen, een foto van haar moeder, een boek en een ontzettend oud fototoestel. Ze trok haar blonde haar over haar schouder en glipte het huis uit. Ze ontweek nog net de aanval van één van de zwarte hanen die er rondhuppelde. 'Rotbeest!' Riep ze kwaad. Ze rende de oprit af tot ze uit bereik was, ze hield wel van dieren maar niet als ze haar aanvielen en als er veel werk aan is. zo'n grote dierenvriend was ze nou ook weer niet. Haar blauwe ogen speuren de omgeving af en haar lichaam gaat op weg richting het zuiden. Het buiten zijn deed haar wel goed, het alleen zijn dan vooral. Ze zou beter vrienden maken want eenzaam sterven wou ze nou ook weer niet. Na een kwartiertje komt ze uit bij een groot veld, er stond een eenzame appelboom waas Taylor onder gaat zitten. Haar ogen glijden over het gebied, een oprecht ontspannen gevoel neemt bezit over haar lichaam ...
Onderwerp: Re: Why this life and not another ... ma dec 03, 2012 3:29 am
Een zucht ontglipt mijn lippen wanneer ik de mestvork voor de 1000ste keer vandaag weer in het stro en de mest steek. Voor een moment leun ik op de steel en veeg ik met de achterkant van mijn hand het zweet van mijn voorhoofd af. In dit soort tijden haat ik paarden en koeien en alles wat schijt en het vervolgens zelf niet opruimt. Ik grimas lichtelijk wanneer er in mijn hoofd een voorstelling afspeelt van een dier wat zijn eigen uitwerpselen opruimt. Ik schrik op uit mijn binnenpretje wanneer ik de staldeuren hoor open gaan en kort daarna het al bekende deuntje mijn oren binnen vibreert. Ik begin spontaan weer te scheppen en kijk kort keurend naar mijn werk in de ener laatste stal. Het deuntje komt dichterbij en niet veel later hoor ik zijn voetstappen die voor de stal stoppen eveneens als het deuntje. Ik schep de laatste stukken de stal uit en draai me dan met een scheve glimlach om. Een korte goedemorgen vliegt mijn mond uit en ik knik kort naar mijn oom. Mijn oom is een vrij kleine man en je zou hem best mollig kunnen noemen. Ondanks het feit dat hij in district 10 woont is hij toch vrij rijk en heeft hij in feite nooit een cent te makken en dit is dan ook terug te zien aan zijn postuur. Een wrange glimlach siert zijn lippen en zijn helderblauwe ogen staren me op een vriendelijke maar koude manier aan. Hoe rijk je ook bent, zolang je in Panem woont en in een van de districten ben je voor altijd onzichtbaar verbonden met de jaarlijkse bevolkings uitdunning. Iets wat enkel kilte en ongeluk verspreid over het land iets wat onmiskenbaar terug te zien is in de ogen van de bewoners. En hoe meer van je het capitool af gaat hoe magerder de gezichten en hoe treuriger de blikken. Een korte goedemorgen komt ook uit zijn mond gevlogen terwijl zijn ogen druk bezig zijn met mijn werk te keuren. Rustig wacht ik af tot het kritiek gaat komen, want hoe hard ik ook mijn best doe niets lijkt goed te zijn. Ik zie hem zijn mond openen en ik staar hem nu al begrijpelijk aan. Wat het ook is, het gaat het ene oor in en het andere oor weer uit. Hij sluit zijn mond overigens weer en grinnikt alleen maar voor hij zich omdraait en ik de man met blonde krullen weer weg zie lopen. Een verbaasde blik plaatst zich op mijn gezicht en voor een seconde kijk ik hem schaapachtig achterna. Ik bijt op mijn onderlip en een chagerijnig gezicht verplaatst de eerdere verbazing. Een grinnik? Wat wil hij daar nu weer mee zeggen, dat het het niet waard is om uberhaupt nog wat tegen me te zeggen omdat het een hopeloos geval is!? Ik smijt de mestvork op de grond en stalk de stal uit mijn handen in mijn broekzakken begravend. Ik loop langs het woonhuis door en wil de poort richting huis al door lopen voordat ik mijn naam hoor. En niet West, nee mijn échte naam Sunggyu. Ik draai me geagiteerd om en staar mijn oom ongeduldig aan. Wat moet hij nu weer van me? Het is pas wanneer ik zijn gezicht beter bestudeer dat ik lichte paniek in zijn ogen kan lezen. Hij zwaait wild met zijn armen voor hij zijn weg naar me toe vervolgd half rennend met zijn keine mollige lichaam. Heftig ademend probeerd hij me uit te leggen dat een van de hengsten ontsnapt is. Ik zucht en haal een hand door mijn rode wafelige haren. En nu verwacht hij zeker dat ik dat lijpe dier voor hem terug ga halen? Ik wil weigeren maar omdat zijn ogen me zo smekend aankijken haal ik uiteindelijk mijn schouders op. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang om niet tegen hem uit te flippen en verzacht mijn blik iets wanneer ik het woord extra geld hoor vallen. Ik kijk even naar de grond en bal mijn vuisten, deze man weet precies op welke vlakken hij me moet raken. Natuurlijk maakt hij op deze manier misbruik van me, misbruik maken van het feit dat hij weet dat wij geen geld hebben en geen bedrijf om geld mee te verdienen. Ik loop terug richting de stal en grijp daar een slank volbloed vosje. Ik gooi er een zadel op en een hoofdstel en spring dan op zijn rug om het erf op te rijden. Daar kom ik mijn oom weer tegen die me hints geeft als in waar het paard heen is gerend. Richting het bos natuurlijk, dan zijn er maar een paar plekken waar hij naar toe kan gaan. Een van de open plekken met gras is een optie en bij het stroompje water is ook de moeite waard. Hij zal toch ooit dorst krijgen. Ik duw mijn kuiten in de flanken van de vosmerrie en gallopeer aan richting het bos.
2 uur later heb ik het verrekte dier nog steeds niet gevonden en weet ik dat het niet lang meer duurt voordat ik naar huis moet, mede voor de inmiddels bezwete merrie onder me. Ik besluit uiteindelijk de merrie om te draaien en terug te rijden naar de boederij. Daar op het erf zie ik de grote zwarte hengst staan heel zijn hals wit van het schuim. Met een opgetrokken wenkbrauw spring ik van de merrie af en staar ik naar mijn oom die half glimlachend met een man in gesprek is. Ik breng de merrie terug naar stal en zadel haar af, om haar vervolgens wat haver te geven en terug te lopen naar het erf. De man is nog steeds in gesprek met mijn oom en ik probeer ongezien weg te lopen. Helaas, hebben de blauwe argus ogen van mijn oom me al gevonden voordat ik ook maar halverwege ben. Hij wenkt me naar hem toe en met tegenzin loop ik richting hem, mijn handen weer terug in mijn broekzakken. Ik kijk de onbekende man vol afwachting aan maar voordat ik het weet word ik door mijn oom gedwongen om voor de man te buigen. Ik stribbel tegen maar doe uiteindelijk wat hij zegt. Sorry meneer, deze sukkel heeft de hengst laten ontsnappen, ik zou hem eigenlijk moeten ontslaan maar de arme nutteloze jongen heeft niemand anders als mij. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang om niets te zeggen en knik alleen maar, mijn ogen gevaarlijk in die van mijn oom richtend. Het gesprek hierna is kort, maar het blijkt dat de man de hengst heeft gevonden wanneer de hengst zijn terrein had betreden en een van zijn merries had proberen te dekken. De man vroeg geen beloning, niet dat het voor mijn oom had uitgemaakt dat had hij dan wel van mijn loon afgetrokken. De man verlaat het erf al gauw en even weet ik niet wat ik moet zeggen tegen mijn oom. Ik zit vol woede maar weet dat als ik het uit ik mijn baantje kwijt ben ook al is het familie. Mijn oom kijkt me licht verontschuldigend aan maar zegt er verder niets over, breng de hengst naar stal de rest van de dag heb je vrij. In stilte volg ik zijn orders en voordat ik het weet loop ik door de poorten van het erf heen.
Vrij, eindelijk. Tijd om dingen voor mezelf te doen. Het ergste is nog wel dat áls ik vrij heb ik geen benul heb van wat ik moet doen. Normaal zijn mijn dagen gevuld met klusjes en heb ik weinig tijd om tijd aan andere hobby's te besteden. Bovendien zijn de weinige vrienden die ik heb ook druk bezig met werken. In stilte loop ik tussen de grote bomen door richting een veld, een veld waar ik hopelijk rust kan vinden en misschien nog wel een dutje kan doen. De laatste paar dagen hebben zo veel uit me gehaald dat ik werkelijk waar geen pas meer kan zetten. De enige reden dat ik nog ergens naar toe loop is omdat je in Panem geen andere keus hebt. De zwakkeren word overheen gelopen, en vervolgens gelaten voor wat ze zijn, alleen en zonder eten of drinken. En daar zit ik niet op te wachten. Niet voor mezelf en niet voor Nor of m'n moeder hoezeer ik haar ook haat. Ondanks dat ik mijn hoofd leeg probeer te maken blijft de gebeurtenis van vandaag maar aan me knagen. Ik ben net een pop, een pop die precies danst zoals mijn oom dat wilt, enkel en alleen omdat ik geen andere keus heb. Ik sta plots stil wanneer ik geritsel hoor tussen de struiken en een kleine glimlach vormt zich op mijn lippen. Ik reik naar mijn rug toe waar mijn pijl en boog op mijn rug zit vastgebonden. De toppen van mijn vingers strelen even de veren van een pijl maar ik twijfel even. Met mijn boog nu in mijn hand sluip ik richting het geluid toe. Het blijkt een konijn te zijn. Ik twijfel even maar besluit dan toch dat het voldoende is om vanavond iets lekkers van te maken. Net wanneer ik van plan ben om een pijl te pakken rent het diertje angstig weg. Met een grimas op mijn gezicht zet ik de achtervolging in. Het rent duidelijk richting het grasveld. Ik grinnik lichtjes en span uiteindelijk mijn pijl en boog wanneer het diertje in het gras op het veld zit. Met een oog dicht geknepen richt ik en ik wil schieten wanneer ik plots iets zie bewegen achter de boom die midden op het veld staat. Al gauw zie ik blonde lange haren en ik schrik lichtjes waardoor ik de pijl los laat. De pijl mist overduidelijk het konijn wat al lang ergens anders naar toe is gelopen en land in de grond op een paar meter van haar vandaan. Ik betrek mijn gezicht en sla mezelf vervolgens voor mijn voorhoofd. Ik kijk even naar de reactie van het meisje en sla de boog dan weer op mijn rug. Weglopen..? Mijn ogen glijden van de boom naar de pijl en weer terug. Ik zucht en ren dan op een sloom tempo richting de pijl mijn passen bijna geruisloos, en toch ben ik er zeker van dat ze me gehoord heeft. Bovendien komt het waarschijnlijk over alsof er op haar geschoten is, dat heeft haar aandacht vast moeten trekken. Eenmaal bij de pijl trek ik deze uit de grond en bestudeer ik deze even, nakijkend op enige vorm van schade. Wanneer ik er positief van ben dat er niets mee gebeurd is grimas ik kort en duw deze weer terug in de koker. Mijn gezicht word weer neutraal wanneer ik een paar ogen op voel (?) en ik neem de moeite om het meisje in me op te nemen. Ze was van dit district en ik weet zeker dat ik haar wel eens eerder heb zien lopen door de straten. Toch is ze een volledig onbekende voor me en weet ik niet uit wat voor situatie ze komt. Ik knik lichtjes en friemel voor een seconde aan de onderkant van mijn donkergroene big shirt. Iets aan meisjes deed er voor zorgen dat ik zenuwachtig werd, iets wat ik haat. Mijn manieren niet vergetend zeg ik langzaam: Sorry, was niet voor jou bedoeld. Mijn stem klinkt vriendelijk maar alles behalve warm, en met zo'n klote dag achter de rug vind ik dat ik alle redenen daar toe heb. De wind speelt even met haar haren net als die van mij en geërgerd doe ik een plukje weer terugzetten waar die vandaan kwam. Ik haal mijn schouders op en vraag haar dan: Niet geschrokken toch? Tuurlijk de pijl is een meter of twee naast haar geland maar toch.. Mijn ijzeren gezicht verraad niets van mijn lichte bezorgdheid en evenmin is het in mijn stem te horen, die nog altijd vriendelijk maar koud is. Het is niet dat een vreemdeling meer verdient als dat. Niet hier in Panem in ieder geval. Off: prut. Snorry.
Onderwerp: Re: Why this life and not another ... vr dec 07, 2012 7:38 am
Taylor Momsen
De schors van de boom drukte in haar rug, het was een niet bepaald aangenaam gevoel maar alles was beter dan thuis, wat je thuis kon noemen. Ze zou dankbaarder moeten zijn maar het was geen gevoel dat Taylor in zich kon opbrengen. Wat ieder kind wel zou hebben, instinctief wou je je echte ouders en geen oude vervangers die met veel plezier je leven overnamen. Zo zat ze ook niet in elkaar, bij haar ging ze van het principe dat er maar één thuis was en dat was waar je geboren en opgevoed werd. Maar er waren veel definities onder hoe je moest leven en waar je je thuis kon voelen. Er verliet een kleine zucht haar lichaam terwijl ze rechter ging zitten en over de velden uitkeek.
De hemel was behoorlijk blauw, er waren grote witte wolken. Ze staarde naar de witte wolken en moest onwillekeurig glimlachen om de oude momenten waar ze samen met haar moeder figuurtjes zocht. Haar blauwe ogen speuren de hemel af terwijl ze blindelings naar haar tekenblok en potloden zocht. Uiteindelijk nam één wolk al haar aandacht. Ze hield haar hoofd wat schuin waardoor haar lange blonde haren over haar schouder vielen. Wat was het ... een schildpad?
Ze kneep haar ogen samen tot de vogels uit de bossen vlogen achter haar. Het ging gepaard met een laag zoef geluid. Haar gehoor was uitstekend, het enige positieve aan Taylor waarschijnlijk. Ze keek naar boven, de vogels vlogen voor haar uit naar het Noorden daarna keek ze over haar schouder. Haar reflexen waren in nood behoorlijk snel, ze sprong gillend recht toen ze een pijl zag aankomen. Haar schetsboek en potloden vlogen door de lucht en vielen op de grond. Als ze de zwevende pijl had gaande geslaan had ze geweten dat hij haar nooit kon raken maar dan weer, haar angst was groter dan de durf. Hij landde krachtig twee meter van haar in de grond. Haar blauwe ogen zochten meteen naar de dader, een roodharig iets bewoog door het bos. Uiteindelijk maakte zich een jongen los van de achtergrond, hij had rood haar. Hij kwam zo kalm afgewandeld zonder echt op Taylor te letten. Ze kruistte haar armen voor haar borst en keek hem afwachtend aan, hoe hij de pijl nam en hem onderzoekend bekeek. Hij zag er niet bedreigend uit, ze wist nog altijd niet waarom hij op haar schoot, ze hoopte dat het niet zijn bedoeling was.
Uiteindelijk keek hij op met een neutraal gezicht. Zijn woorden deden haar schouders meteen een stukje zakken, het was niet voor haar bedoeld, maar goed ook. 'Nee hoor.' Zei ze absurt. Haar ogen dwaalden opzij naar haar gevallen spullen, de potloden lagen verspreid over het gras. Ze hurkte en raapte ze op terwijl ze hem weer even aankeek. 'Lijk ik zo hard op een konijn?' Vroeg ze dan met een kleine zwakke glimlach ...
