Onderwerp: Our life is what our thoughts make of it. do nov 22, 2012 7:29 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
rood haar wipte vrolijk op en neer terwijl het slanke meisje in een flink tempo over de straat stapte. eten, dat was haar voornaamste bedoeling. waar ging ze het krijgen?
Haar hoofd liep over van de gedachten aan iedereen die ze verloren had. haar vader, die overleed bij een ongeluk toen hij een bijtel op zich kreeg bij het beeldhouwen, en haar moeder, die gevangen was genomen door de peacekeepers toen ze haar hadden betrapt op het betreden van de boundaries, de verboden gebieden rondom het district. Helemaal alleen was ze achtergebleven, in hun kleine woning hier in district 2. doordat ze meestal niet echt problemen hadden om aan geld of eten te krijgen, had Eden nog geen baantje, en had ze ook nog nooit mee hoeven te helpen om de kost te verdienen, wat wel anders was dan in de andere districten. daarom dat ze nu, plotseling alleen staand, totaal niks had. ze moest opzoek naar eten, en waar was dat beter te vinden dan in de boundaries, daar waar het eten voor het oprapen lag, en je er niet voor hoefde te betalen. behalve als ze je betrapten.. dan betaalde je met je leven.
ze schudde haar hoofd, haar rode lokken wapperend in de gure wind. even schoten haar donkere ogen heen en weer, was er niemand in de buurt? ze twijfelde of ze het risico ging nemen, het was zo aanlokkelijk, haar buik knorde.. ze was te trots geweest om bij een van de vrienden van haar ouders aan te kloppen.
Ze blies even haar adem uit, en keek toen nog eens om zich heen, haar been al half onder het hek door, tot er naast haar een geluid klonk. ze sprong op, en sprintte weg in de richting van de stad, de nauwe straatjes in, niet wetend of het een peacekeeper was, dat wilde ze niet riskeren. haar hart bonkte in haar keel terwijl ze om de hoek van een straatje rent, en daar halt houdt. had ze ze afgeschudt?
Laatst aangepast door Dimphyl op vr nov 23, 2012 9:22 am; in totaal 1 keer bewerkt
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. do nov 22, 2012 8:01 am
Het stof van de krappe sofa voelde hij schuren door zijn dunne zwarte shirt met lange mouwen. Jace ging wat verzitten en staarde versuft naar het scherm met de verplichte uitzendingen. Eigenlijk enkel maar problemen en meer problemen over dingen die hem echt geen barst konden schelen. Dat er is District twaalf hongersnood was ... en dan? Hij woonde er niet dus het kon hem weinig schelen. Hier was er behoorlijk eten maar vooral wapens. Zijn pleegvader maakte wapens en net als vele andere was Jace een Career, wat betekende dat hij zich ooit ging opgeven voor de hongerspelen tenminste ... als hij nog niet over zijn leeftijd was. Hij was net achttien, nog een jaar te gaan, nog een jaar bonnetjes in de boetebol gooien, meer voor de lol dan voor de nood naar eten. Het kon hem echt geen barst schelen of hij nu naar de hongerspelen moest of niet, hij vreesde de dood niet, hij zou het omarmen.
Uiteindelijk sprong hij recht, hij greep een appel uit de fruitschaal en wandelde het diepe lange huis uit. Zijn amberkleurige ogen fonkelde bijna magisch goud in de zon terwijl de wind hem net de kriebels gaf. Hij was er ook niet echt naar gekleed met zijn simpele zwarte jeans, Tshirt waarvan de mouwen naar boven waren gestroopt en zijn gemakkelijke afgesleten All Stars. Hij haalde een hand over zijn lange blonde haar en wandelde dan zonder veel richting de straat uit. Hij nam een zakmes uit zijn zak en wipte het open. In de weerkaatsing van de zon blonk het mes scherp. Hij legde het tegen zijn appel en haalde de schil eraf terwijl hij bijna blindelings verder wandelde.
Hij koos voor de sluiproute, een klein straatje die uitgaf naar een andere straat. Toen hij opkeek zag hij aan het einde van een steegje een meid staan, rood haar, niet heel groot. In ieder geval, je moest al groot zijn om boven Jace uit te torenen. De manier waarop ze waakzaam rond keek waarschuwde hem dat ze wel eens iets verkeerd kon gedaan hebben. Hij kwam nochalant naast haar staan en keek de straat op terwijl hij lustig op een stuk appel kauwde. 'Op wie wachten we?' Vroeg met een sluwe ondertoon dat aangaf dat hij heus wel wist dat ze iets had gedaan wat niet mocht. Hij keek haar niet zijdelings aan, nee zijn blik lag gewoon voor hem, kalm, beheerst en met zijn eigen grote ego ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. do nov 22, 2012 8:23 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
haar hoofd schoot weer terug naar achter, terug naar de veilige beschutting van de schaduw van het straatje. ze had genoeg gehad aan die ene blik rond de muur. ze was een watje. niemand of niks had haar gevolgd, het was waarschijnlijk niet meer dan een krakend takje dat ze had gehoord. hoe moest ze ooit overleven in de hungergames, als ze al op de vlucht schrok voor een brekend takje?
Even gingen haar gedachten, die altijd van de hak op de tak sprongen, naar haar vader, haar lieve vader, die haar alles heeft geleerd dat hij wist, over boogschieten, maar ook over planten en camouflage, over de dingen die je nodig hebt in de arena. hoe hadden ze, elk jaar weer, voor de tv gezeten, gekeken naar de verschillende arena's, de afslachtingen, besproken wat er anders had moeten gebeuren, hoe de tributes wel hadden kunnen overleven.. en nu, nu was hij dood. alles door een stom ongeluk ..
een plotselinge beweging naast haar liet haar opschrikken, en haar hoofd draaide zich met een ruk om, waarna ze naar boven moest kijken om de lange, blonde jongen aan te kunnen kijken. hij keek niet eens naar haar, maar zijn sluwe stem was duidelijk op haar gericht. meteen glimlachte ze, dat zat nou eenmaal in haar natuur; altijd glimlachen. 'Ik wachtte op jou, had je dat niet door dan?' haar heldere stem had een zweem van speelsheid er doorheen. ze was wel van haar stuk gebracht, ze had hem niet eens aan horen komen, maar toch ging ze gewoon zo verder. nonchalant bracht ze haar handen even door haar rode haar, terwijl ze nog eens om de hoek van het steegje keek.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr nov 23, 2012 12:39 am
Zijn blik gleed in enkele seconden onopvallend opzij, een onderzoekende blik. Haar op de één of andere manier opnemen die enkel hij met zijn ziel en hart kon waarnemen. Er was veel meer in Jace dan je kon zien aan hem, hij liet het enkel niet toe. Zijn staalharde neutrale blik was het enige, met een vleugje van zijn veel te grote ego en arrogantie. Nam het hem niet kwalijk, hij kon er niet aan doen, niemand kon er iets aan doen. Terwijl hij haar opnam in die vluchtige seconden merkte hij dat ze noch steeds waakzaam was, ze was ook geschrokken wat hem zelfgenoegzaam zou doen glimlachen, nu hield hij zich doodserieus. Rood haar, deed hem aan iemand uit het verleden denken. Hij keek snel voor zich, gefrustreerd dat hij die conclusie zomaar kon maken.
Bij haar opmerking was hij behoorlijk verrast, zo verrast dat hij een kort om moest grinniken. Zijn schouders schrokten onder zijn dunne zwarte shirt waarna hij zijn hoofd zachtjes schudt en de mensen aankijkt die hen passeren. 'Wel, ik ben hier nu. Wat wordt het?' Hij keek haar kort afwachtend aan. Zijn amberkleurige ogen leken bijna te smelten onder de zon terwijl hij weer voor zich uit keek. Er passeerde een peacekeeper die hen beide onderzoekend opnam. Jace stak zijn hand op en keek hem arrogant na.
Weer blikte ze de hoek om en Jace volgde haar blik. 'Wat was je van plan voor onze afspraak?' Er lag een zelfgenoegzame glimlach en hij stapte de straat op en draaide zich naar haar om. Hij wees naar links en rechts. 'Die kant of die kant?' Hij haalde zijn mes langs zijn appel een bracht het mes naar omhoog en nam de appel schil ervan en kauwde geamuseerd...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr nov 23, 2012 2:19 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
hoe was het mogelijk, dat zo'n meisje als zij, altijd vrolijk, altijd positief, zoveel meegemaakt had? de dood van haar vader, de levenslange opsluiting van haar moeder, het alleen leven hier, de hongerspelen elk jaar.. het was gewoon niet eerlijk. hoevaak had ze al niet, alleen in hun huisje, 's avonds laat, zichzelf in slaap gehuild? maar toch, elke dag opnieuw, er tegen aan, knokken voor een bestaan, knokken voor het leven, en altijd, met die eeuwige glimlach op haar gezichtje.
de jongen naast haar haalt haar opnieuw uit haar overpeinzingen. hij speelde het spelletje perfect mee. ze kijkt even opzij naar hem, glimlachend zoals altijd. zijn ogen, amberkleurig, schitterden tot perfectie in het zonlicht. een schok ging even door haar lichaam. zijn ogen leken precies op die van haar vader. het enige verschil was, dat er in deze nog wel leven te vinden was. terwijl hij zijn aandacht richt op éen van de peacekeepers, zucht ze zacht, haar ogen op haar afgetrapte schoenen gericht.
Maar ze zette weer door, opnieuw. ze moest gewoon, ze kon niet opgeven. hij was haar vader niet, en hij leek ook niet op hem. ze glimlachte waterig om zijn woorden. en volgde hem toen de straat op, in het volle zonlicht. haar haar glansde, haar rode lokken leken wel in brand te staan. 'die kant, we zouden naar het parkje gaan toch?' grijnst ze, terwijl ze zelfverzekerd in zijn richting stapt. even slikt ze, als ze hem rustig een appel ziet verorberen. haar maag knort, en ze schudt haar hoofd. nooit zou ze om hulp vragen, daar was ze veelste trots voor. haar lange, slanke benen gaan in een rustig tempo, om en om, haar brengend waar ze maar wilde. en vandaag, was dat het park.
Plots beseft ze zich dat ze niet eens weet wie het nou was, waar ze naast liep. 'Ik ben Eden trouwens' glimlacht ze, terwijl ze kort een blik opzij werpt naar hem, opnieuw aangetrokken door de appel.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr nov 23, 2012 7:20 am
jennifer schreef:
Het zakmes wipte heen en weer tussen zijn vingers terwijl hij voor zich uit kijkt de straat op, de mensen die hem passeren deren hem niets, weinig trekt zijn interesse. Het was alweer even geleden dat iemand echt zijn volle attentie heeft gehad, buiten zijn familie, pleegfamilie. Zij hadden altijd zijn volle aandacht. Het enige andere moment waar hij nog een beetje attent bij was is de reaping. Hij is altijd bloednieuwsgierig wie de volgende vertegenwoordiger zou worden van hun district. Ze hadden al wat winnaars in tegenstelling tot bijvoorbeeld District twaalf.
Hij kijkt opzij als hij haar stem opnieuw hoort, ze grijnst maar hij glimlacht niet terug. Het park, van alle plaatsen het park. 'Wat zou er in godsnaam zo spannend kunnen zijn in het park zodat ik zou meegaan?' Vroeg hij kortweg. Jace was vaker te snel met zijn woorden en hij wist van zichzelf dat het niet goed was maar hij kon het gewoon niet laten. Het had geen zin om hem erop te wijzen. Hij was wel benieuwd naar haar antwoordt want hij zou echt niet meegaan naar een park om lekker te chillen op een bankje. Toch liep hij achter haar mee, zijn lange lichaam ontspannen maar attent op alles in zijn omgeving. 'Want ik haat het park, dat wist je toch wel?' Hij greens en keek weer voor zich uit.
Hij had haar ogen gespot op zijn appel, ze had honger. Tog gaf hij niet in en hield de appel geheel voor zichzelf. Ze stelde zich voor en hij rolde meteen geergerd met zijn namen. 'Jace.' Antwoordde hij botweg. Hij snapte niet waarom mensen altijd de gewoonte maakte elkaar voor te stellen. Hij was haar naam onderhands alweer vergeten. Ja, als je mensen langer kende maar voor kort, het had geen zin. Jace besteedde amper aandacht aan namen en achternamen. Zelf had hij twee namen, Jonathan voor zijn tien jaar en Jace na de leeftijd van tien toen hij geplaatst werd. Over achternamen wou hij niet beginnen want hij had er ongeveer vier verschillende gehad waar hij nog steeds niet van wist welke er daadwerkelijke klopte. Maar zo zag je, Jace gaf amper om anderen en hun name, uiterlijk en intresses ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr nov 23, 2012 7:46 am
EDEN SMITH Our life is what our thoughts make of it.
zijn barse stem liet haar even in elkaar krimpen. ook al was Eden 16 jaar oud, en woonde ze al 2 jaar op zichzelf, en had ze genoeg meegemaakt, toch bleef ze een angstig vogeltje dat kon schrikken bij elk hard geluid. hoe ze het ooit zou moeten overleven tijdens de hongerspelen was een vraag, en het was alleen het geluk dat haar tot nu toe in leven gehouden had. geluk bij het stelen van eten, geluk bij de reaping. even sluit ze haar ogen terwijl haar gedachten naar haar moeder gaan, helemaal alleen in een cel, alleen omdat ze iets minder geluk had dan zij.
Ze waren samen naar de boundaries, naar het prachtige bos gegaan, haar moeder zou vruchten plukken en noten verzamelen, terwijl zij wild zou proberen te schieten met haar boog. het was, zo zei haar vader altijd, de beste oefening als je het écht moest vangen omdat je anders geen eten had. daar kon geen trainingscentrum tegenop. op het moment dat ze haar laatste pijl van die dag raak schoot, op een dik konijn dat nietsvermoedend zijn snuitje waste, had haar moeder gegild. zonder te aarzelen had Eden haar spullen laten liggen en was ze naar haar moeder gehaast. gehurkt achter de bosjes had ze gezien hoe de peacekeepers haar meenamen, haar armen achter haar rug. dat was het laatste dat ze ooit van haar moeder had gezien.
ze merkt dat ze in gedachten is gedwarreld als ze zijn stem opnieuw hoort, maar er was waarschijnlijk niks aan haar uiterlijk te zien. de tranen waren lang geleden opgeraakt, en haar glimlach was zo getraind dat die wel op haar gezicht bleef plakken, wat ze ook deed. zonder na te denken gaf ze hem een schouder duwtje, en draaide toen een hoekje om, waarbij ze hem half afsneed in zijn lange passen. 'Je weet best dat ik niet kon zeggen dat we naar de boundaries gingen, er liepen daar overal peacekeepers.' siste ze, terwijl ze hem ietwat kwaad aan keek. hoe kwam het, dat ze het gevoel had dat ze zichzelf moest bewijzen tegenover deze lange jongen? dat ze moest bewijzen dat ze geen watje was..
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr nov 23, 2012 8:10 am
Het was stil, Jace zat er niet mee, hij hield wel van wat stilte. Zijn goudsmeltende ogen gleden tussen de vredebewakers en de gewone burgers door. Velen waren hard aan het werk en anderen zaten dan weer te luieren in de zon. Veelal mocht het niet of tenzij je onder de achttien was want dan had je zogenaamde verplichtingen om te gaan trainen voor de Hongerspelen. Daar zat Jace helemaal niet mee, hij was nu al vijf jaar beroeps en hij hield zijn vaardigheden niet voor zichzelf. Hij was helemaal klaar om de hongerspelen te starten als zijn naam uit de boetebol kwam. Velen keek daar niet zo naar op, Jace ook niet maar hij was er ook niet bang van. Zijn ogen schieten kort opzij naar Eden. Ze moest vast doodsbang zijn, ze zag er niet het meisje uit dat vol trots en moedigheid wat anderen zou gaan afslachten. Jace wel, had hij van zijn vader, biologische vader geleerd. Als een soort knopje in zijn hoofd dat hij moest omschakelen en hem dan volledig strijdsbewust maakte. Klaar om bloed te laten vloeien.
Eden leek ver in gedachten te zijn. Maar toen ze weer naar boven keek richting Jace was haar eeuwige glimlach daar weer. Het leek wel alsof die er altijd was, die glimlach zelf als ze daarnet gespannen had gekeken. Jace keek altijd neutraal, een tikkelte arrogant zelf ookal kon hij soms heel vrolijk of tevreden zijn. Toen ze hem een zacht schouder duwtje gaf kneep hij zijn ogen kort samen waarna hij zijn pas in nam omdat ze hem afsneed en het hoekje om glipte. Hij sneed het laatste stuk van zijn appel en beet de rest af tot het klokhuis waarna hij het nochalant langs de kant in wat gras gooide. Ze had hem weer verrast, hij bleef staan en keek haar na. De boundaries? Dacht hij voor zichzelf. Uiteindelijk kwam er een korte tevreden glimlach op zijn lippen ookal probeerde ze kwaad te zijn. 'Je hoeft niet kwaad te kijken.' Zei hij met een knipoog terwijl hij haar weer bijbeende en bijna getrouw de weg naar de afsluiting nam. 'Ik zal je heus wel beschermen tegen de donkere schaduwen in het bos.' Dat was dan weer typisch Jace gemeenheid.
Toen ze bij de afsluiting waren keek hij kort rond voor hij eronderdoor glipte zorgvuldig zorgend dat hij niet tegen de stroom kwam. Hij draaide zich en keek Eden afwachtend aan terwijl hij zijn hand door zijn halflange blonde haar liet glijden. 'Komaan, je zult niet gepakt worden.' Daagde hij haar stilletjes uit...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr nov 23, 2012 8:21 am
EDEN SMITH reality is wrong, dreams are real.
ze zag hem glimlachen toen ze boos keek, waardoor ze gelijk in de lach schoot, een heldere, aanstekelijke lach die haar ogen liet glimmen. het leven leek perfect op dit soort momenten. was het maar waar.. zijn glimlach deed net zo iets met zijn gezicht, en het verbaasde haar dat hij niet vaker glimlachte, hij zag er een stuk beter uit, niet zo streng, niet zo.. kwaad op alles.. alsof zijn leven niet ging zoals hij het wilde.. altijd blijven glimlachen, dat was het belangrijkste dat ze had geleerd van haar ouders.
hij nam haar uitdaging zonder te aarzelen aan, en hij leidde haar zo naar de afsluiting. ze was dus niet de enige die vaker er heen ging. de laatste keer dat ze er heen was geweest was vlak voor de dood van haar vader, nu bijna een half jaar geleden. daarna had ze het niet meer gedurfd, bang geworden, bang voor het leven, maar nog banger voor de dood. toch wist ze met haar ogen dicht de weg in het prachtige bos, de weg naar haar jaagspullen, de weg naar het water waar de grootste vissen zwom, en de weg naar het veldje waar heerlijke notenbomen stonden.
zodra Jace onder de stroomdraad door was keek ze snel om zich heen, liet zich zakken en gleed er soepel onder door, sneller dan hij had gedaan, aangezien ze iets korter was ging het wat makkelijker. ookal was ze zeker wel angstig, met hem er bij durfde ze wel, ze wist dat ze de verstopplekken kende, en dat hij, met zijn lange lichaam, eerder zou opvallen dan haar,vooral nu in de herfst, terwijl haar haar kleurde als de vallende blaadjes van de bomen.
ze schudde even haar haar los, en ging toen op een drafje het heuveltje af, en verdween tussen de bomen, waar ze behendig haar boog onder een stapel stenen vandaan viste, en hem triomfantelijk omhoog hield naar Jace, terwijl ze haar neus in de lucht stak en diep de frisse boslucht opsnoof. oh, wat was het lang geleden, wat had ze er naar verlangd, de rust, de stilte, en vooral; het voedsel..
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. za nov 24, 2012 6:51 am
Het was best wel grappig, als je het eens bekeek. Twee totale vreemden die nog steeds een dom spelletje speelden. Zogezegd hadden ze afgesproken, Jace sprak met niemand af en als hij dat deed ... dan was hij veelal te laat. Hij keek toe hoe ze behendig onder de draad kroop, voor haar stuk sneller dan hij ooit zou kunnen. Ja, dat was een minpuntje aan zijn lengte maar als dat het enige was dan nam hij het er graag bij. En als het echt nodig zou zijn kon hij ook snel genoeg ergens onder geraken of zich verstoppen. Wat Eden een stuk moeilijker zou kunnen was bijvoorbeeld ergens over geraken. Jace was één brok spieren, klaar om gelijk wat te doen, hij zou het nog vaak van haar winnen om het even samen te vatten.
Er kwam een zwak zweem van een glimlach op zijn lippen toen ze haar rode haren wat op orde legde. Meiden en hun haar, als goden en hun vechtinstrumenten ... als Jace en zijn eeuwige Maar hij vond het grappig, zijn zus, pleegzus, Isabelle was iemand die typisch veel aandacht aan haar uiterlijk gaf. Maar ze was moordlustig en tog weer altijd beeldschoon. Wonderbaarlijk hoe die twee zo nauw tesamen pasten. Hij bleef nochalant staan, zijn blik gleed soms waakzaam langs het hek heen om er zeker van te zijn dat niemand hen aankeek.
Net toen hij de opmerking wou geven over hoelang ze zou blijven staan zette ze het op een drafje. Voor hem en zijn lange benen een snelle zelfzekere tred. verdwenen algauw aan het zicht van het hek. het voelde goed om hier te zijn, hoe vaak dat ook wel was. Hier was niemand, hier was rust en stilte. Hij kwam hier vaak met Alec en Isabelle, oefende ze wat aan hun vaardigheden werken. Zijn amberkleurige ogen keken toe hoe ze een boog naar hem opstak, ze was er trots op, het werd bijna grappig hoe goed ze haar best deed voor hem. Niet dat hij dat verlangde maar het was ook niet de eerste keer dat iedereen zich voor Jace uitsloofde. Hij was wel behoorlijk intimiderend, kon hij zelf niet aan doen. 'Wauw.' Zei hij met een goedkeurende knik. Zelf hield hij geen wapens verborgen want hij vond messen overal. Vandaag had hij enkel zijn zakmes en een groot jachtmes verstopt onder zijn broekspijp. 'En wat doe je daar mee?' Vroeg hij met een vinger naar de pijl en boog. 'Stilhangende denneappels schieten?' Hij gaf haar een scheve gemene glimlach en liep haar voor dieper het bos in. Het viel hem op dat ze hiervan genoot, hij genoot er ook van alleen merkte je dat niet ....
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. za nov 24, 2012 6:59 am
EDEN SMITH reality is wrong, dreams are real.
eigenlijk was Eden totaal geen typisch 'meisje-meisje.' ze gaf niet zo veel om haar uiterlijk, niet sinds haar ouders dood waren. overleven, éten vinden, dat was veel belangrijker. en niet te vergeten; wat maakte je uiterlijk uit als je toch binnenkort misschien dood zou gaan in een arena vol moordlustige tieners.. het enige dat ze aan haar uiterlijk deed, was haar haar, en een klein beetje mascara. om eerlijk te zijn, meer had ze ook niet nodig..
zijn woorden lieten haar schamper lachen. 'Dus, alleen omdat ik een meisje ben, zou ik hier niet mee om kunnen gaan?' met een zwier legde ze de pijl aan op de boog, en zonder te aarzelen richtte ze hem recht op Jace's hoofd. met éen oog toegeknepen grijnsde ze naar hem, waarna ze de boog weer ontspande, de pijl eraf liet vallen, hem opving met haar rechter hand, en toen rond zich heen keek. 'we moeten dieper het bos in, en je moet niet zo stampen met die lange stelten van je, dan vang ik nooit wat..' ze liet haar ogen even draaien en grijnsde toen.
zonder verder wat te zeggen stapte ze weg, in de richting van waar ze wist dat er een beekje was, daar waar de reeën dronken, maar ook andere, makkelijker te vangen dieren.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. za nov 24, 2012 7:25 am
Hij fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden, er kwamen kleine rimpels in zijn voorhoofd die deels verdwenen achter zijn blonde haar. Hij kende één meisje die met alles kon omgaan wat je haar gaf dus hij kon haar niet tegenspreken. Maar dan anderzijds, kon je Isabelle nog een meisje noemen als ze zo gedreven was in het vermoorden van anderen. Die het bijna leuk vond. Blijkbaar zat het nog een beetje in hun bloed, niet zijn bloed maar dan van de Lightwoods, zijn pleegfamilie. 'Ik kan wel iemand noemen die daar wel mee om kan gaan en die een meisje is dus ik spreek je niet tegen.' Hij glimlachte kort en hield zijn hoofd uitdagend schuin toen ze de zijn richting uit wees. Hij zou het haar wel eens willen proberen, hij was snel genoeg om te ontwijken maar hij zou nog eens heel kwaad kunnen worden ook en dat wou je liever niet.
Haar glimlach zou aanstekelijk werken moest hij zelf niet zo neutraal en arrogant zijn. Alsof ze hem al jaren kende, ze glimlachte non stop. Ah nee, ze had hem al eerder eens kwaad aangekeken dus ze kon ook niet glimlachen. Tog was het grappig, Eden zag haar leven precies wel heel rooskleurig ofwel was ze een goede leugenaar. Dat kon Jace nog niet echt uitmaken. Niemand kon volkomen gelukkig zijn, niemand kon nonstop vrolijk zijn. Er was altijd een punt waarop je brak zelf al was je zo volhard als Jace.
Haar opmerking over zijn lange stelten deed hem zijn mond openen maar meteen daarna sloot hij hem weer en slikte zijn rotopmerking in. 'Let jij maar op dat je jezelf niet neerschiet, weet je hoe je dat gebruikt?' Nu was hij haar aan het plagen. Wie dat niet wist .. nouja, die hadden wat les in te halen. 'En ik ben lang ja maar dat wil niet zeggen dat ik als een olifant door het leven ga.' Merkte hij wat geërgerd op. Zijn passen waren geruisloos als hij dat wou, zoals nu maar eigenlijk wou hij haar gewoon tergen dus deed hij niet zijn volle honderd procent zijn best. Hij liep schuin achter haar mee en speelde wat nonchalant met zijn zakmes. Best amuserend, deze situatie ...
° No problem! Kvind Eden wel nog hillarisch, ze reageert echt precies hoe je het best reageert op Jace. XD Like it!
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. za nov 24, 2012 8:23 am
EDEN SMITH reality is wrong, dreams are real.
ze lachte hardop om zijn opmerking over de olifant, terwijl ze hem aankeek. ergens mocht ze Jace wel, hij had, precies zoals zij, altijd een opmerking klaar liggen. verder waren ze elkaars tegenpolen, maar dat maakte niks uit. ze konden elkaar aanvullen, en ze wist zeker dat ze van elkaar zouden leren. ze glimlachte kort naar hem, zonder iets te zeggen, draaide zich toen van hem weg en begon aan de weg het bos in.
geruisloos slopen ze daar door het bos, beide verdwenen in hun eigen gedachten. Edens gedachten gingen uit naar haar ouders, en dan vooral haar moeder. de laatste keer dat ze die gezien had, was hier geweest, in het bos. de peacekeepers hadden haar meegenomen, meegenomen naar waar? dat wist ze niet. ze hield zich voor dat haar moeder gevangen zat, maar dat ze nog leefde. dat haar moeder een Avox was geworden, of misschien wel dood, die gedachte kon ze niet aan.
Het bos deed iets met haar. het meestal zo vrolijke meisje werd stil, geruisloos als de wind, en haar passen werden uitgedacht, niet zwaaiend en zwierend, maar rustig en langzaam, of snel als het nodig was. al snel zag ze, een eind voor hun, een konijntje zitten. het beest zat rustig zijn snuitje te wassen met zijn pootjes, zonder op de hoogte te zijn van het gevaar dat loerde. ze bleef staan en stak haar vinger op naar Jace, waarna ze naar het konijn wees, al dacht ze wel dat hij het al gezien had. voorzichtig spande ze haar boog ,terwijl haar ogen op het konijn gericht bleven. niet meer dan een zachte 'swoesj' klonk, toen haar pijl de boog verliet en door de lucht naar het konijn suisde..
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. za nov 24, 2012 9:41 am
De wind blies de bladeren naar hen toe, wat een goed ding was zo konden eventuele dieren ze niet horen aankomen. Hij veronderstelde wel dat ze jaagden, hij deed het zelden, Eden blijkbaar vaker. Bij hem thuis was er genoeg te eten al at Jace niet zoveel als zijn moeder zou willen. Maar vaak waren ze weg en lagen de kookkunsten bij Isabelle en dan kon Jace wel eens gebruik maken van het bos want Izzy en koken? Geen heel goede match. Hij moest glimlachen bij de gedachten aan zijn zus en haar abstract slechte kookkunsten. Zijn ogen gaan opzij naar Eden die zowat een hele transformatie doorgaat. Daarnet was ze nog die veel te vrolijke zwierige meid en nu was ze ... zo stil. Jagersstil noemde hij het soms wel. Hij trok zijn wenkbrauwen op terwijl hij haar op een meter afstand volgde.
Zelf kon hij zich minder verliezen in het moment van de jacht. Hij ontspandde zich meer een stukje vechten al vond hij van zichzelf dat hij overal in uitblonk maar dat was dan weer Jace. Hij vond zichzelf gewoon de mooiste en de beste, iets wat je had te tolereren als je bij hem in de buurt was. Eden deed een fantastische job tot nu toe, de meesten kregen een hekel aan hem vanaf de eerste rotopmerking die hij maakte. Eden ... ze reageerde niet of gaf een gepaste opmerking terug wat wel goed zat.
Zijn ogen schieten naar een konijn net als Eden hem ook een teken geeft. Zij spant haar boog, het enige wat Jace doet is zijn blik op het konijn gericht houden en geruisloos het jagersmes van onder zijn broekspijp haalt. Hij gooit het nochalant in de lucht zodat het met de punt weer tussen zijn vingertoppen kwam te liggen en gooide het met een immens krachtig gebaar richting het konijn net op hetzelfde moment als Eden haar pijl lost. En ze raakten beide op precies hetzelfde moment. Jace hield zijn hoofd schuin, blonde lokken vielen over zijn wat blekere gezicht, terwijl hij bedenkelijk voor zich uit kijkt. Uiteindelijk komt er een triompfantelijke glimlach op zijn lippen. 'Ik heb je een heel klein beetje geholpen.' Hij had niets gedaan maar ach, steeds weer met de eer gaan strijken, zo was Jace, zo zou hij altijd zijn. Hij keek opzij naar Eden en liep dan richting het konijn. 'Een lekker stoofpotje.' Sprak hij bedachtzaam al zou hij er zelf nooit aan beginnen. Hij trok zijn mes uit het konijn en Eden's pijl en nam het konijn bij zijn oren en strekte zijn hand uit naar Eden. 'Als blijk van mijn misschatting in je schietkunsten. Wat niet wil zeggen dat je goed bent, je bent gewoon beter dan verwacht.' Hij knipoogde en gaf haar ook haar pijl terug...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. za nov 24, 2012 10:40 am
EDEN SMITH reality is wrong, dreams are real.
zodra haar pijl zijn doel raakt, draait ze zich om naar Jace, een triomfantelijke lach op haar gezicht. 'Zie je wel, dat ik het kan.' zijn eigen triomfantelijke lach doet haar echter even wankelen. ze draait zich om, en ziet nu pas het mes, enkele centimeters vanaf haar pijl. ze schudt lachend haar hoofd terwijl ze hem aan kijkt. 'Geholpen? haha, dat beest was al dood voor jij hem raakte!' gretig nam ze het konijn van hem over, en ze smeerde haar pijl af aan wat blaadjes op de grond, die nu nog roder gingen kleuren door het bloed. ze knielde op haar hurken, en stroopte zorgvuldig het vel van het konijn af. aangezien het hier niet heel koud was in de winter, en als het dat wel werd waren er genoeg mogelijkheden om het warmer te krijgen, had ze het vel niet nodig, dus gooide ze het met een boogje tussen de bladeren op de grond, waarna ze het konijn aan zijn oren omhoog hield, en naar Jace keek.
'Heb je een vuursteen bij, of iets anders om vuur te maken?' vroeg ze twijfelend. natuurlijk zou hij dat niet bij hebben.. waarom zou hij? zij was waarschijnlijk de enige die zo om eten te springen stond dat ze er aan zou hebben gedacht. zijn opmerking over dat ze niet bar slecht was, negeerde ze, ze wist er niks aardigs op terug te zeggen, en aangezien hij nu precies wist wat ze allemaal uitspookte in het bos, op een verboden plek, kon ze hem beter te vriend houden. 'We kunnen niet met een getroopt konijn terug komen, dat valt te veel op..' voegde ze er toen nonchalant aan toe, om niet te hoeven toe te geven dat ze gewoon enorme honger had.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. za nov 24, 2012 10:33 pm
Aan haar glimlach en gezicht te zien was ze behoorlijk trots dat ze wel degelijk het konijn geraakt had. Jace was een beroeps, hij moest het gewoon kunnen en was ook helemaal niet trots op wat hij presteerde in zijn leven. Hij was wel een opschepper vandaar zijn triomf tegenover Eden. Met een mes gooien was nu eenmaal nog iets moeilijker dan een pijl en boog waar hij ook mee overweg kon. Ze hadden waarschijnlijk allemaal wel hun voor en nadelen. Zijn ogen glijden opzij bij haar opmerking en het enige wat hij doet is zijn schouders ophalen en zich op zijn mes richten. Hij neemt wat mos en kuist het zorgvuldig af voor hij het weer wegstopt waar niemand het zou merken dat het zit.
Bij haar vraag lacht hij kort spottend. 'Als ik had geweten dat je honger had dan had ik heus wel een pannenset en electrisch vuurtje meegenomen hoor.' Zijn amberkleurige ogen gaan naar haar voor hij kort zijn hoofd schudt. Ze had ontzettend veel honger zo te zien, nogthans zo mager leek ze nou ook weer niet. Ze was goed op gewicht en hier leden de mensen niet aan zo'n grote hongersnood als in district twaalf. Haar excuus komt flauwtjes aan bij Jace, hij was niet dom. Ze was veel te snel geweest met dat konijn, ze had honger. 'En een vuurtje maken waar redelijk wat rook vanaf komt zal niet opvallen?' Hij gaf haar een vragende blik en ging nochalant tegen een boom staan met zijn bovenlijf. Waarschijnlijk zou het niet zo heel hard opvallen maar vredebewakers hielden alles echt wel in de gaten overdag, zagen ze rook dan zouden ze alles noch beter in de gaten houden ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. zo nov 25, 2012 5:54 am
EDEN SMITH reality is wrong, dreams are real.
nu het konijn gevild in haar handen hing, besefte ze dat ze écht honger had. hoelang was het geleden dat ze gegeten had? 3 dagen? 4? ze wist het niet eens meer. drinken had ze gelukkig nog wel, daar het water in het huis van haar ouders nog gewoon werkte. het probleem was, echter, dat het geld van haar ouders, niet háar geld was. ze had het wel, maar durfde het niet uit te geven, bang dat haar moeder opeens weer op de stoep stond, klaar om haar een draai rond haar oren te geven, omdat ze al het geld had uitgegeven. ze kon haar moeders stem al horen. 'EDEN LYDIA SMITH. wáar is het geld!?' even glimlachte ze in zichzelf, de gedachte aan haar moeder, razend, toch nog iets dat ze bij zich kon dragen aan haar moeder. gelukkig was haar moeder meestal erg aardig, maar als Eden wat had uitgespookt, dan kreeg ze ook écht op haar kop..
natuurlijk ging ze de reden van haar honger niet zomaar aan iedereen neus hangen. wat moesten de mensen wel niet van haar denken? ze zouden het niet begrijpen, zouden haar voor gek verklaren. en daar boven op; het zou een zwakheid zijn, en ze wilde niet zwak lijken, vooral niet bij mensen die ze ooit wel eens zou tegen kunnen komen in een arena..
toch had Jace gelijk, natuurlijk konden ze geen vuur maken hier.. ze knikte kort, een frons op haar knappe gezichtje. dan draait ze zich om, trekt haar jas uit, wikkelt het konijn erin, en legt de jas onder wat stenen die toch over al op de grond lagen. het konijn zou zo nog wel even goed blijven. haar jas, ach, ze had er genoeg thuis. dat was het voordeel van district 2; nooit had je een tekort aan kleding of spullen.
ze draaide zich weer om naar Jace, wenkte hem. 'Kom op, dan gaan we naar het riviertje, daar groeien ook appels enzo.' ze voelde haar buik samen trekken bij de gedachte aan de verse, zoete appels. ja, het werd tijd dat ze gewoon eens geld kon uitgeven en voor zichzelf kon gaan zorgen.. in een vlot tempo, dat Jace waarschijnlijk met zijn lange benen heel rustig kon bijlopen, ging ze in de richting van de rivier, waar een prachtige plaatje op hen wachtte; de rivier tegen de zon, de schitteringen van het water, de dikke vissen erin, en de bomen er omheen met hun herfst bladeren.
[ik weet niet echt iets spannends ofzo.. sorry xD ]
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. ma nov 26, 2012 7:30 am
Zijn ogen namen ieder detail van haar, haar handelingen en de omgeving nauwgezet op. Jace viel zelden te verassen in benarde situaties, er was enkel het praten waarmee je hem kon verrassen. Zoals Eden waarvan hij het domme spelletje van helemaal in het begin nog steeds meespeelde. Deels omdat hij toch niets anders te doen had maar ook omdat het op de één of andere manier wel prettig was. Ze liepen hier beide door een bos, wat strafbaar was, en hadden het niet over van die super persoonlijke dingen. Dat was wat Jace zocht, niet die theatrale tieners die je hele leven en verleden uitpluisden. Het feit dat Eden hier maar eens gewoon een konijn stroopte en er handig mee omsprong maakte enkele dingen duidelijk voor Jace. Ze had honger, ze probeerde dat wat weg te wuiven maar ze had honger. Jace had nooit honger, of jawel maar dat was omdat hij het alleen vertikte soms te eten.
Ze wikkelt het konijn in haar jas en spring recht. Jace wil zijn mond openen om er iets over te zeggen maar ze was hem voor met het voorstel van de appelen. Er kwam een stroeve grijns op zijn gezicht terwijl hij zijn ene hand tegen zijn platte buik klopt. 'Ze zijn heerlijk.' Hij tuit zijn lippen kort en zet zich af van de boom en wandelt naast haar mee, voor hem meer slenteren. Hij kende de weg maar was te lui om ook maar blijk van leiding te nemen. Hij had graag de touwtjes in hand, was het niet omdat hij de situatie liever onder controle had dan was het omdat hij graag iedereen bevelen toesnauwde. De rivier was van even afstand hoorbaar en Jace blikte meteen even rond toen ze er aankwamen. 'Je kent je weg hier wel heel goed.' Meldde hij doodnormaal terwijl hij richting de rivier wandeld en een steen in het water schopt. Hij kijkt kort over zijn schouder naar Eden en kijkt dan gewoon weer voor zich uit terwijl hij zijn handen in zijn jeans stopt ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. di nov 27, 2012 2:10 am
EDEN SMITH reality is wrong, dreams are real.
stilstaand bij de rivier, haar ogen op het water waar dikke vissen rustig rondzwemmen, vliegjes die boven het water circelden. het was prachtig, maar oh zo verboden.. haar ogen gaan even naar Jace, die een stukje verderop een steen in het water schopte.
Hij was anders. de meeste jongens gaven alleen om trainen, vechten.. maar bij Jace zat het dieper, het ging hem niet om het moorden, maar om het overleven. zo zag ze hem nu, hij was te rustig om een echte beroeps te zijn, maar ook te getraind om het niet te zijn.. een mysterie, dat was hij iniedergeval. gesloten, stil. hij had nog niks verteld over zichzelf, behalve zijn naam. niet dat zij dat wel had gedaan, maar toch..
zijn stem doorbreekt de stilte met het suizende water. 'Ik kwam hier vroeger altijd met mijn moeder, en soms mijn vader.' glimlacht ze week, haar ogen nog altijd op het water gericht. ze wilde het er niet over hebben, het was te pijnlijk. aan de andere kant, zou het fijn zijn om het te delen. Jace zag er niet uit alsof hij haar zwaktes tegen haar zou gebruiken.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. di nov 27, 2012 8:05 am
Nu ze wat dieper het bos in waren getrokken leek de wind ook te zijn gaan liggen of althans hij kwam niet tussen de bomen heen. Niet dat Jace het koud had gehad maar het was een stuk aangenamer zo. Het leek alsof de bomen wat warmte vast hielden. Het zachte gekabbel van de rivier ging verder richting de het district waar het zicht uitbreidde tot een bredere rivier. Jace had zich altijd eens afgevraagd vanwaar de bron kwam ... lag die in een ander district? Hij draaide zijn hoofd en volgde met zijn ogen de rivier meer opwaarts. Naast hem was het ook stil, Eden leek op een andere planeet te zitten met haar gedachten.
Hij schrikt niet op van haar plotste aanwezigheid met woorden maar kijkt wel razendsnel op. Plots weer alert voor die kleine seconden nadat ze gesproken had. Ze kwam hier met haar ouders ... Zijn wenkbrauwen schoten omhoog. 'Je ouders kennen het begrip "het juiste voorbeeld geven" niet zeker?' Hij keek met een neutrale blik opzij naar haar. Achteraf gezien had hij dat beter niet gezegd, ze was hier voor voedsel wat kon betekenen dat ze vroeger ook nog voedsel nodig hadden. maar dit was District twee, zelf als Jace niemand had wist hij het te overleven met het geld dat hij kreeg van zijn vrijwillige trainingen als beroeps. Dit hield ook het huishouden recht aangezien ze met drie beroeps waren. Haar zwakke glimlach doet hem weer weg kijken. Hij hurkt en laat twee vingers door het water glijden waarna hij bedenkelijk opkijkt. 'Maar dan anderzijds, het is hier leuk kamperen.' Grapte hij kort, misschien om zijn botte manier van praten daarnet weg te werken ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
de eeuwige glimlach verdwijnt van haar gezicht, terwijl ze zichzelf laat zakken. ze gaat aan de waterkant zitten, haar benen onder zich opgevouwen, haar ogen op het water gericht. 'Hóe kun je een goed voorbeeld aan een kind geven, als het opgevoed wordt met de wetenschap dat het misschien nooit volwassen zal worden, omdat het capitool een spel wil zien?' haar stem was kwaad, een ruw randje dat de hoge tonen doorstroomde. als ze zoiets zou zeggen in het district, zou ze instantly opgepakt worden..
Ze laat haar adem piepend ontsnappen terwijl ze hem aan kijkt. 'Kamperen?! ik kwam hier om te trainen Jace, te trainen met mijn ouders, voor een spelletje van het capitool, vóor mijn ouders me werden afgenomen door diezelfde eikels!' het werd haar even allemaal te veel, haar stem bijna schreeuwend, terwijl ze op staat, en zich een weg naar hem toe baant over het moerassige deel van de rivier. 'Mijn ouders hebben me altijd het goede voorbeeld te geven, waag het niet om kwaad over hen te spreken!' ze stond op nog geen armlengte afstand, haar ogen stekend in de zijne. 'Ik mag dan klein zijn, ik zal je krijgen!' ze wilde geen ruzie, echt niet, maar haar emoties hadden haar overgenomen, en hij moest het niet wagen om iets lelijks over haar ouders te zeggen.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. di nov 27, 2012 9:18 am
Fasinerend hoe snel ze kwaad werd. Hoe snel hun emoties overliepen, zelf was hij een meester in het beheersen van zijn emoties. Je zag niets in zijn staalharde blik, geen emotie in zijn romig amberkleurige ogen. Bij haar scherpe commentaar over het capitol knikte hij langzaam instemmend. 'Maar dit is de wereld waar we in leven. Wij kunnen er niets aan doen dus knikken we, niet meer en minder.' Zijn woorden waren niet hard maar ook niet zacht. Ze drongen wel stevig door bij zichzelf en hopelijk ook bij Eden. Hij haalde zijn schouders op en stond terug op. Hij stak zijn handen weer diep in zijn zakken terwijl hij zich naar haar keerde wetende dat er een tirade zou aankomen, dat zag hij van mijlenver aankomen en hij was erop voorbereidt.
Terwijl ze zijn kant uitloopt en begint te schreeuwen verlegd Jace zijn gewicht van zijn ene been naar zijn andere. Geheel nochalant en ontspannen, ze kon hem niets maken, ze zou hem ook niet komen vermoorden. Dat was gewoon de druppel die de emmer liet overlopen en het moest er even uit. Hij kende het, Isabelle en Alec kregen ook van die buien over zich al was hij gewoon enorm pissig en kwaad. Toen ze hem waarschuwde dat hij niet slecht mocht spreken over haar ouders hief hij zijn handen op als onschuldig gebaar. 'Zoiets heb ik nooit gezegd en dat zou ik ook niet doen. Ik weet ook wel wat ouders betekenen.' Dat laatste bijna waarschuwend. Bij haar laatste woorden lachte hij spottend en schudde geamuseerd zijn hoofd. 'Laat je woede en haat niet de overhand nemen want zo win je nooit een gevecht.' Raadde hij haar dooserieus aan ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr dec 07, 2012 3:42 am
EDEN SMITH reality is wrong, dreams are real.
haar hoofd liep over van de verwensingen die ze hem naar zijn hoofd wilde gooien, haar knokkels waren wit van de sterkte waarmee ze haar handen tot vuisten balde. ze ademde oppervlakkig, haar borstkast reizend en vallend op een rap tempo, haar ogen borend in de zijne.
en hij, hij bleef kalm, lacherig, deed rustig zijn antwoord terug. het maakte haar, zo mogelijk, nog woester. plotseling zag ze in dat hij gelijk had. ze kónden er niks aan doen, het zou altijd hetzelfde blijven. een capitool dat iedereen zou onderdrukken, slaven als het ware, moordspelletjes om het publiek te entertainen.. uit het niets liet ze zichzelf tegen Jace aan vallen, haar handen rond zijn buik aangezien ze niet hoger kwam, en haar hoofd weggedrukt in zijn jas. de tranen stroomden over haar wangen terwijl haar schouders schokten. 'Het is gewoon zo ónéérlijk, Jace..' haar stem weggemoffeld door de stof van zijn jas, de snikken haar stem verstikkend. 'waarom, waarom zijn wij hier geboren, waarom niet in het capitool?' ze snikte zacht. 'Waarom moeten wij dood?' haar stem was nu niet meer dan een fluistering, maar wel haar diepste angst die ze blootlegde aan hem.
het interesseerde haar niet wat hij nu van haar dacht, ze stortte gewoon in, voor zijn ogen. hij wist toch al genoeg over haar, waarmee hij haar terug kon pakken. het jagen, haar ouders, het betreden van de boundaries.. dit kon er nog wel bij.
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it. vr dec 07, 2012 7:16 am
Hij had ook vaak geklaagd over de manier van werken in deze wereld. Hij, Alec en Isabelle hadden zelf geregeld plannen gemaakt op de president te gaan vermoorden, gewoon voor de lol. Ze waren erop uit getrokken met hun wapens en uitrusting en vijf dagen buiten de grens doorgebracht terwijl ze maar bleven herhalen hoe goed het zou zijn om Snow dood te zien liggen. Maar wat zou het uitmaken? Of Snow er nu was of er iemand anders de leiding had. Het frustreerde iedereen wel, maar Jace maakte zich er al niet langer druk meer in. Het maakte hem niet uit. Maar beter goed trainen voor als de dag er kwam dan erom huilen.
Haar gezicht veranderde, van kwaadheid naar woede en dan regelrecht naar verdriet. De meest logische reactie voor hulpeloze vrouwen. Gelukkig zei hij dat niet luidop of hij had er een klets tegen zijn wang gratis bijgekregen. Er was wel een moment dat ze weer helder begon te denken en dan stortte ze zich in Jace zijn armen. Zijn handen bleven in de lucht bungelen en zijn mond viel wat verwonderd open. Die had hij nou echt niet zien aankomen, maar echt niet! Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek naar beneden, jawel ze was een stuk kleiner. Uiteindelijk legde hij zijn handen op haar schouders, meer uit nood, omdat het hoorde, dan omdat hij het meende. Hij luisterde aandachtig en lachtte bijna vreugdeloos. 'We sterven op een dag toch, wat maakt het uit of dat nu vandaag of morgen is?' Nouja, hij hielp niet echt met deze woorden. 'Je kunt maar beter klaar zijn voor die dag dat je naam eruit komt Eden. Op geen van je vragen zijn er geen logische antwoorden.' Hij trok haar terug, zijn grote handen klemden zich rond haar schouders terwijl hij op haar neer keek. 'Het spijt me.' Fluisterde hij dan nog even zachtjes ...
You may not think I can feel but that doesn't mean I can't see feelings in others.
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Our life is what our thoughts make of it.
