Feeling empty is not solving the problem. [&CATO] [Topic finished.]

Spoiler:

________________________________________

Spierpijn. Het eerste wat tot haar doordrong was dat ze spierpijn had. Ze bewoog zich een beetje, voelde gelijk een zweverig gevoel en kon zich nog maar net vasthouden aan de tak onder haar. Het was te riskant om nu te bewegen. Dit was al de tweede nacht na het accident dat ze hier geslapen had. Haar vader had zich verontschuldigd, maar Rose wist dat deze verontschuldigingen weggevaagd zouden worden als hij weer zou drinken. De wond op haar wang was gaan ontsteken, wat er vast niet mooi uitzag. Rose had echter niet in de spiegel gekeken, alleen toen ze uit de douche gekomen was. Ze had een rode, vlezige plek gezien. Ze meende zelfs een stukje bot te zien, maar dit kon ook goed een scherf zijn die ze verward had. Ze wist dat ze hulp moest gaan zoeken, maar ze zou niet zo snel op een excuus kunnen komen. In District 2 stond ze bekend als een meisje die niet van ruzie houden hield, dus dat zou al wegvallen. Rose schudde haar hoofd mistroostig waardoor haar blonde, halve krullen meedansten. Dat was geen optie. Ook aan haar gedrag was er iets veranderd. Ze voelde geen moeite meer om vrolijk te doen. Ze zag dit niet meer zitten, niet na wat er gebeurd was. Ze begreep zelfs maar al te goed waarom Cato zo boos op haar gereageerd had. Vrolijke mensen, in dit District, die om alles moesten lachen? Die waren er niet. Of ze waren fake. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Zelfs dat deed pijn. Rose voelde aan de wond en hield haar kreet in. Het voelde vies en plakkerig. Toen ze haar hand terugtrok, zat er vocht aan haar vinger, maar ook een beetje rood. Ze slikte. In de Hongerspelen zou ze allang gestorven zijn. In de Hongerspelen…

Rose klom voorzichtig uit de boom. Haar benen waren ijskoud, maar ze had dan ook in een fluwelen jurk geslapen. Niet echt perfect nachtkledij dus, maar ze vertikte het om bij haar vader in huis te slapen. Die zou de wond alleen maar erger maken als hij niet uit zou kijken. Hoewel… Rose had nu soms al het gevoel alsof ze flauw zou gaan vallen. Hij had haar goed te pakken gehad met zijn bierflesje, maar zij had hem ook te pakken gehad door in zijn gezicht te trappen. Met genoegen zag ze zijn blauwe oog elke morgen. ’s Morgens was hij nuchter, maar zodra hij drank zag… Rose schudde het van zich af. Ze zou ’s avonds buiten slapen. Ze wou liever doodgaan aan de wond en aan de kou, dan dit verderging. Ze slikte. Ze was een pessimist geworden, was geworden waar ze al een tijdje bang voor was. Ze richtte haar blik op de boom en begon toen langzaam te lopen. Ze wist niet waar ze naartoe moest gaan. Haar wond klopte, maar werd ook lichtelijk gevoelloos. Rose gaapte. Ze was moe. Moe van al dat vluchten, maar ze moest wel. Nou ja.. Ze kon ook nog altijd voor haar dood kiezen. Ze hoefde maar terug te gaan en zich dood te laten maken door haar vader, die zou dat in zijn dronken bui met alle plezier doen. Gek dat hij zich dan als een zak gedroeg en zonder alcohol als een zorgzame vader. Rose voelde haar hoofd weer licht worden en moest even stoppen om op adem te komen, toen ze in de verte iemand opmerkte. Haar hart racete in haar keel en ze probeerde door haar ogen te kijken, maar het zicht werd steeds waziger. Ze haalde een grote teug adem en keek nog eens. Was dat… Cato? Een raar gevoel ging door haar heen. Ze kon het niet plaatsen. Een golf van… geluk? Nah, dat was verbeelding. Pure, pure verbeelding.

________________________________________

_{Cato

De jongen had plaats genomen op de grond tegen een muur. Zijn benen waren opgetrokken en het zweet stond op zijn zweet. Zijn ademhaling was zwaarder dan normaal. Met de rug van zijn hand veegde hij het zweet weer weg voor hij de dop van het flesje dat hij vast had open draaide. Eenmaal dat het flesje open was bracht hij het naar zijn mond. Het water dat erin zat gleed zijn mond in en met enkele gulzige slokken was het flesje alweer half leeg. Hij zette het flesje weer naast zich neer voor hij recht sprongen. Zijn vingers liet hij kraken voor hij de stok weer van de grond haalde. Het was een stok gemaakt uit een heel stevige houtsoort en het diende speciaal voor mee te oefenen. De stok was eigenlijk een vervangmiddel voor het zwaard dat hij normaal zou kiezen. De jongen hield zijn stok naar beneden waardoor hij die over de grond meesleurde naar de dummy die klaar stond om al zijn klappen te ontvangen. Een paar keer heeft hij al op die Dummy's zitten oefenen met een echt zwaard, het enige probleem was dan dat de dummy's na zijn training nooit meer gebruikt konden worden, ze hingen altijd uit elkaar, delen miste er. Eigenlijk hing heel de dummy toen uit elkaar. sinds die dag hadden ze hem verboden om nog met een echt zwaard op de dummy's te oefenen, tenzij hij er meer voor zou betalen. Om de zoveel tijd deed hij het dan toch, het koste hem meer geld, maar veel maakte het hem niet uit. De jongen tilde de stok weer op en pakte die met beide handen beet. Even haalde hij diep adem voor hij weer begon met het uitdelen van de klappen tegen de dummy.

Rond de nek van de jongen hing een handdoek. Hij was nog maar net klaar met zijn dagelijkse training. Veel zin om te stoppen had hij niet, maar het wapen waar hij mee aan het vechten was had het begeven en was in twee gebroken. Veel vechten kon hij dus niet. Het enige wat er nog maar op zat was naar huis gaan, waar hij nu dan ook naar toe aan het gaan was. Hij had één van zijn handen in zijn zakken gestoken terwijl het andere gewoon naast hem hing. De opkomende geeuw onderdrukte hij. Het was al laat en al sinds de middag was hij bezig geweest met zijn training. Door die persoon van twee dagen geleden was zijn planning naar de knoppen. De uren dat hij toen verloren had, had hij nu weer opgehaald. Met één hand ging hij door zijn haren die er nu maar warrig bijlagen. De blauwe ogen van de jongen gleden opzij als hij wat zag bewegen. De persoon zag er niet helemaal uit zoals hij haar herinnerde maar je kon duidelijk zien wie het was. het was dat ene meisje van twee dagen geleden, dat was duidelijk te merken aan de wond op haar kaak. Meteen stond hij stil. Met zijn hand nog steeds in zijn zakken keek haar haar aan. "Lijkt erop dat je het hebt overleeft." Zei hij op een toonloze toon.}

Spoiler:

________________________________________

Rose deed moeite om haar kreunen van pijn in te houden. Alles brandde. Haar wond op haar wang, maar ook haar spieren, wegens het lange stilliggen in de boom. Ze had geen andere keus als stilliggen, anders zou ze er uitvallen en dan zou alles nog meer pijn beginnen doen. De voetstappen die haar naderden weerklonken als een soort echo in haar hoofd. Rose kwam een beetje omhoog en keek naar Cato. Zoals verwacht reageerde hij op diezelfde manier als dat hij gedaan had toen ze afgeranseld werd. God, wat haatte ze hem. Maar toch voelde ze nu geen haat. En ze wist niet hoe het kwam, maar ze wist wel dat het gevoel zo snel mogelijk moest gaan komen, anders zou er wel iets heel raars met haar aan de hand zijn. ‘Fysiek wel,’ mompelde ze dus. Mentaal zou ze dit niet overleven. Nog even en haar geest zou verwoest zijn, ze zou niet eens meer normaal kunnen communiceren met andere mensen. Toch wou ze niks tegen Cato kwijt over de zware nachten. Hij zou het alleen maar een kick vinden om haar te hebben horen lijden, dat plezier gunde ze hem niet. God… Wat dacht ze nu toch anders dan twee dagen geleden. Heel haar gevoel leek wel naar de verkeerde kant te zijn gegaan. En ze wist niet hoe het kwam. Ja, door de klappen, maar ook door iets anders. Misschien omdat Cato bewezen had hoe laaghartig mensen konden zijn? Ze wist het niet. Langzaam kwam Rose overeind, probeerde niet te kreunen om Cato geen goed gevoel te geven. Misschien zou hij wel weggaan als hij zag dat er echt niks te beleven viel bij haar. Toch wist ze dat ze nog iets te goed had van haar plagerijen van twee dagen geleden. Ze zou het gewoon ondergaan.

Rose kon helaas niet ontkennen dat hij knap was. Verdomd knap, met zijn haar zo in de war. Ze probeerde er niet op te letten, vond het niet de moeite om zich daar nog aan te ergeren. Ze slikte even. ‘Je bent gaan trainen, waarschijnlijk,’ zei ze zo nonchalant mogelijk, alsof het haar nauwelijks interesseerde wat hij was gaan doen. Ze kon in elk geval rechtstaan, maar haar rug rechten ging nog niet zo geweldig. Misschien moest ze vannacht toch maar eens thuis gaan slapen. Anders zou het echt achteruitgaan. Maar dat was toch wat ze wou? Rose voelde zich verward. Het ene moment wou ze dood, maar het andere moment wou ze voor haar leven vechten. Zag ze ergens toch nog hoop. Ze slikte even. Haar hand gleed door haar blonde haar, maar liet het uiteindelijk met rust. Haar gifgroene ogen keken vermoeid naar Cato, maar zo nu en dan richtten zij zich op een andere plek. Ook al zou het niet helpen, toch zei ze het plotseling: ‘Sorry. ‘ Cato hoefde vast geen uitleg om te weten waar het over ging. Namelijk over haar gedrag van twee dagen geleden. Vrolijkheid. Hoe kon ze het dan ook in haar hoofd halen? Er was helemaal niks om vrolijk over te zijn, zeker in haar situatie niet. Toch voelde ze zich zwak tegenover Cato nu ze dat gezegd had, maar ze voelde zich sowieso al zwak en was ook zwak. Wie liet het nou toe dat haar vader haar zo sloeg, jarenlang? Ze wist het niet. Momenteel wist ze niks meer, kon alleen maar met een verwarde uitdrukking naar Cato kijken.

________________________________________

_{Cato

De jongen sloeg zijn armen over elkaar en keek het meisje alleen maar ongeïnteresseerd zijn. Zijn blik was alleen maar gericht op de wond die ze had op haar kaak, dat was namelijk ook het enigen dat zijn aandacht trok. Hij was eigenlijk al blij dat ze nu niet meteen zo hyper begon te doen. Misschien dat die man, die kennelijk haar vader was er toch goed aan had gedaan om haar ermee te kloppen. Oké, het was wel erg, dat moest hij toegeven maar het maakte hem niet uit. Het was zijn kaak niet. Nee, het was maar de kaak van iemand die het volgens hem verdiende. ‘Fysiek wel,’ Zei Rose. Hij haalde één wenkbrauw op en keek nu recht in haar ogen. De blik was nog niets veranderd en stond er nog steeds even ongeïnteresseerd bij. "Daar lijkt het anders niet op." Hij knikte even als teken dat hij de wond op haar kaak bedoelde. Wel ja, ze leefde nog en hoe het er bij haar mentaal aan toe ging maakte hem nu niet echt uit. Moest ze nu niet zijn weggerend was ze haar vader ook niet tegen gekomen. als ze gewoon in het dorp was gebleven had dit allemaal niet hoeven gebeuren maar nee. Mevrouw wou eens een keer lekker overdrijven en moest daarvan dus de gevolgen nu van ondervinden. ‘Je bent gaan trainen, waarschijnlijk,’ Hij keek maar even weg naar een willekeurige plaats. Hij wou even met zijn ogen rollen maar deed het maar niet. In plaats daarvan keek hij haar weer recht aan. "Ja." Zei hij kortaf. Eerlijk gezegd wou hij het niet over zichzelf hebben op het moment, of in ieder geval toch niet tegen haar. Zijn ogen gleden even over haar lichaam heen en eindigde in een frons. Nu hij haar beter bekeken had zag ze er echt verschrikkelijk uit. Precies alsof ze net aan de Hunger games had meegedaan. Het lukte haar niet eens om haar rug te rechten. Een normaal persoon was haar vast gaan helpen, zou haar ondersteunen maar hij was niet van plan zich te verroeren, tenzij hij besloot weg te gaan of als zij besloot om weg te gaan. ‘Sorry. ‘ Hij wist waarom ze het zei, meer een 'kan geen kwaad' zei hij niet. Veel mensen zeggen dat als iemand zich zou verontschuldigen. Hij zou het misschien ook doen moest het iemand anders zijn. Dan nog zou er weinig kans zijn dat hij het zou zeggen. Het enige wat hij nu dan ook deed was even kort knikken. "Verder nog iets?" Hij verplaatste zijn gewicht naar zijn andere been.}

Spoiler:

________________________________________

Rose had het gevoel alsof ze tegen iemand aan het praten was die maar niet wou veranderen. Ze wou hem ook niet veranderen, maar hij kon toch wel een beetje begripvoller zijn? Nou ja, dit was zijn karakter, ze moest er maar mee leven. Of niet. Ze had ook nog altijd de keuze om weg te gaan, iets zei hij daar dat Cato haar toch niet zou tegenhouden. Nee, die zou alleen maar blij zijn als ze weg zou zijn. Ze zuchtte en stond op. ‘Nee, verder niet echt meer iets,’ mompelde ze, waarna ze achterom keek. Ze wilde nog niet naar huis. Haar vader zou nooit veranderen. En hem vermoorden kon ze ook al niet. Als ze naar de Hongerspelen was en zelf vermoord werd, had ze het geluk dat ze hier nooit meer hoefde terug te keren. Een zachte, trieste zucht gleed over haar lippen. Haar karakter was juist wel veranderd. Misschien omdat ze ontdekt had dat niemand in deze wereld haar zou gaan helpen, dat ze allemaal zouden zwijgen. Misschien zouden zelfs de Vredebewakers een beetje afstand houden van haar vader als hij dronken was. Ze richtte haar blik weer op Cato. En toch was er een vreemd verlangen om bij hem uit te huilen, hoe rot hij ook deed. Maar toch, ze kende zijn reactie al, dan zou hij haar wegduwen. Bovendien, ze moest zich niet aan sentimentaliteit gaan overgeven, want dan had hij zeker iets om haar terug te pesten als het weer eens tot een conversatie aankwam waarbij ze vervelende woorden tegen elkaar moesten zeggen. Aan de andere kant… Hij had al zoveel om tegen haar te kunnen gebruiken. Haar vader die haar sloeg, zij die haar vader in zijn gezicht trapte en hoe ze hier stond. Ze zag er vast verschrikkelijk uit, ondanks haar rozige geur die rond haar hing.

Rose merkte toen pas op dat ze een paar stappen naar Cato had gedaan en vermande zichzelf. Ze kon het zichzelf nu niet permitteren om keihard uitgescholden of geslagen te worden. Bovendien zou Cato het toch niet accepteren als ze haar armen rond hem heen zou slaan. ‘Nee,’ mompelde ze, waarna ze een paar stappen achteruit deed. ‘Nou, ik denk dat het dit was,’ mompelde ze, waarna ze zichzelf omdraaide en achterom keek. Ze wist niet wat ze moest doen, wat ze nog kon zeggen. Ze moest de drang onderdrukken om haar armen rond zijn hals te slaan, haar neus in zijn nek te drukken en heel even verlost te zijn van de angst die zich… Waar was ze nu mee bezig? Alsof ze zichzelf bij Cato zo goed zou voelen. Cato zou haar waarschijnlijk van zich afduwen en misschien wel slaan. ‘Nee, Rose, doe jezelf dat niet aan,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze zichzelf wegdraaide van Cato. ‘Ik zie je nog wel,’ zei ze, wat meer op mompelen uitkwam omdat ze verstikt was van de tranen. Ze keek hem nog even diep in zijn ogen aan – of probeerde dat althans toch – en draaide zich daarna om. Ze voelde dat er zachte regen begon te druppelen. Fijn, dat ook nog. Voorzichtig probeerde ze te lopen, maar elke stap bracht meer pijn om dan ze wilde hebben op dit moment.

- Sorry, deze was een beetje later o.O Je mag zelf kiezen of hij haar tegenhoudt of wat je er dan ook mee wilt doen ;D
________________________________________

_{Cato
"No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."

‘Nee, verder niet echt meer iets,’ De jongen knikte even kort en stak één van zijn handen in zijn broekzakken. "Mooi, dat betekend dus dat ik hier ook niet langer hoef te blijven." Normaal gezien zou hij nu gewoon verder wandelen en haar niet meer aankijken maar toch bleef hij staan, wachtend tot dat zij zelf weg zou gaan. Hij had ergens toch wel medelijden voor haar, maar niet op de manier zoals je misschien zou denken. Nee, wat ze allemaal moest doorstaan maakte hem niet veel uit, hij wou het niet eens weten dus dat vond hij al zeker niet erg voor haar. Nee, hij vond het erg dat zij zo zwak was. Zo zwak dat ze er niet eens voor kon zorgen dat haar vader haar niet meer klopte. Bij hem zou het niet waar geweest zijn, moest zijn vader hem slaan en aanvallen zou hij gewoon terug in de aanval gaan. De jongen tilde één wenkbrauw op toen Rose enkele stappen naar voor zette, naar hem toe. Het leek wel alsof ze het zelf niet eens door had, alsof het gewoon automatisch ging. Het was ergens best eng, niet dat hij schrik van haar had, maar omdat het leek alsof ze gewoon dichter bij hem wou zijn. Jammer voor haar wou hij liever zo ver mogelijk uit haar buurt blijven. ‘Nee, Nou, ik denk dat het dit was,’ Net op het moment dat hij een stap naar achter zou zette zette Rose weer enkele stappen naar achter. "Ben je daar zeker van want daar lijkt het anders niet op." Moest ze weg willen zou ze nu al lang weg zijn geweest, dan zou ze niet zolang treuzelen. Hij zag hoe haar mond bewoog, maar hij kon de woorden niet horen. Ach, het zou waarschijnlijk niet veel zinnig zijn geweest. Waarschijnlijk weer iets over hoe dom ze misschien wel niet was, of misschien vroeg ze zichzelf wel af waarom dat ze dit deed. Een zucht verliet de mond van de jongen. Moest hij nu een horloge aan hebben gehad dan had hij er al lang op gekeken, maar nee, die had hij nog thuis liggen. Het stelde niet veel voor, het was ook niet duur maar het maakte hem niet veel uit. Hij droeg het toch bijna nooit en het was maar een cadeau dat hij ooit eens van een vriend had gekregen, het lag nu maar gewoon in zijn schuif naast zijn bed. ‘Ik zie je nog wel,’ Bij die woorden begon het zacht te regenen. wel zolang dat hetniet harder ging regenen was het voor hem goed. Traag was Rose ondertussen omgedraaid en traag wandelde ze weg. "zo ga je niet ver komen, tenzij één van die Peacekeepers hier zo aardig willen zijn om je te helpen." Hij zou haar nu kunnen gaan helpen, maar ook dat deed hij niet. Hij bleef gewoon staan waar hij stond, iemand anders zou haar wel helpen, als iemand haar tenminste nog vond vandaag. De regen was ondertussen erger geworden en geïrriteerd keek hij naar de lucht. De wolken waren groot en helemaal grijs. dat word nog een hevige regen}

Spoiler:

________________________________________

Een lach gleed over Roses lippen. Deze klonk echter heel anders dan de andere lachjes die ze al had opgebracht in Cato’s buurt. Het klonk naar een hysterische lach, maar was het niet. Het was een haast ongelooflijke lach, alsof ze niet kon geloven dat zelfs nu Cato nog zo kon doen. Eigenlijk had ze het wel van hem verwacht. Zijn karakter voorspelde immers niet echt positieve, hulpbare woorden. Eigenlijk zou ze er niet eens verbaasd voor moeten zijn, maar ze was het toch wel. Ze draaide zichzelf om, waarna ze haar ogen diep in de zijne boorde. Een vlam van haat kwam in haar op. Niet naar Cato toe, maar naar de Peacekeepers hier. ‘Ik heb de hulp van die onnozelaars niet nodig om vooruit te komen. Ze hebben ons al met genoeg dingen geholpen.’ Het laatste woordje drukte ze met zoveel sarcasme uit dat Rose zichzelf even niet meer herkende. Was dat het vrolijke meisje van een paar dagen geleden, die nu door een paar klappen ziekelijk veranderd was? Of deed ze het voor iets anders? Om wat dan? Om Cato onder de indruk te maken? Rose moest bijna lachen. Alsof Cato ook maar van iets onder de indruk zou zijn. En zeker niet van haar. Ze keek hem aan. Ze wou een beledigende opmerking terugmaken, maar dan zou het weer vechten worden of een woordenwisseling dat nergens op sloeg. ‘Tenzij jij die Peacekeepers nodig hebt om je handje vast te houden tijdens je training,’ zei ze, waarna ze hem kwaad aankeek. Ze wist dat ze zulke dingen niet moest zeggen en dat ze in de problemen kwam als ze zo doorging, maar in hoeveel problemen kon ze eigenlijk nog komen? Bovendien, het werd tijd dat ze zou terugvechten. Niet weg zou lopen, maar zou laten zien wie ze echt was.

Rose draaide zichzelf om en deed weer een paar stappen vooruit, maar dit niet wegens sentimentaliteit. Nee, dit deed ze omdat ze kwaad was. En dat wou ze Cato goed laten merken. Het was gedaan met het zwakzinnige gedoe. Ze zou terugvechten. Straks zou ze naar het huis van haar vader gaan en hem eens goed de waarheid zeggen. Adrenaline stroomde door haar aderen, adrenaline die ze nog nooit gevoeld had. ‘Weet je dat jij niet de enige bent die haatvol kan zijn, Cato?’ siste ze hem toe. ‘Het is nog niet dat als sommige mensen niet echt leven voor de Hongerspelen dat ze zwakzinnig zijn, maar daar weet jij niks van,’ snauwde ze hem toe. ‘Aangezien jij toch nooit de moeite neemt om die mensen te leren kennen. Jij hebt altijd maar een vooroordeel over iedereen. Ik ben benieuwd of je de Hongerspelen wel haalt. Vrienden maak je in elk geval al niet met je attitude en in je eentje drieëntwintig kinderen vermoorden lijkt me nogal moeilijk, zelfs voor jou, niet?’ Haar stem klonk schamper, alsof ze het over een kleine taak had die Cato niet kon oplossen. Ze bleef hem vijandig aankijken, was niet van plan om zich om te draaien en als het op vechten aan zou komen, zou ze er klaar voor zijn.

________________________________________

_{Cato
"No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."

De jongen trok zijn wenkbrauwen op. Een vrij vreemde lach vulde de omgeving om hem heen. Hij wist dat er iets niet goed was aan die persoon die nu voor hem stond. Nu werd ze ook nog eens gek. Nee, nog beter, gestoord. Ja, in zijn ogen was zij gewoon weg gestoord, iemand die hij liefst zo ver mogelijk uit zijn buurt wilt hebben. Even keek hij over zijn rug naar achter, om te zien of daar misschien iemand was. Gelukkig was er niemand te bekennen, de straten waren leeg en alleen op sommige plaatsen zag je nog een huis branden. Bij het plaatselijke café bijvoorbeeld, maar daar hield het ook bij op. Ergens was hij wel opgelucht. Blij dat er niemand was. Niemand die kon zien bij wat voor een persoon hij nu weer terecht was gekomen. ‘Ik heb de hulp van die onnozelaars niet nodig om vooruit te komen. Ze hebben ons al met genoeg dingen geholpen.’ Deze keer was het zijn beurt om even zacht te lachen. "Jij hun hulp niet nodig? Ik weet niet hoor meis, maar je moet jezelf eens goed bekijken, dan zal je wel zien dat je ze wel degelijk nodig hebt." Ze zag er gewoon weg verschrikkelijk uit, dat kwam vooral door de wond op haar kaak. In zijn ogen had ze wel degelijk hulp nodig, of beter gezegd, haar vader had dringend hulp nodig. De vorige keer toen hij hem gezien had was hij duidelijk dronken, en aan Rose haar reactie te zien was dat niet de eerste keer. Waarschijnlijk had hij een drank probleem of iets in die stijl. In ieder geval was het iemand die bleef drinken tot hij er bij neer zou vallen. ‘Tenzij jij die Peacekeepers nodig hebt om je handje vast te houden tijdens je training,’ De jonge versmalde zijn ogen maar hield zich zo goed mogelijk in. Hij zou nu op haar af kunnen vliegen. Haar gezicht nog harder vervormen, maar hij hield zich in en bleef staan waar hij stond. Al waren zijn vuisten wel helemaal opgespannen. "Niet iedereen zijn handje moet nog worden vastgehouden zoals dat van jou." Zei hij bot terug. Ondertussen had ze zich omgedraaid en wandelde weg. Zo, nu gaat het 'stoere' meisje ook nog eens weglopen. Waarschijnlijk denkt ze dat ze nu heel stoer over kwam, of dacht ze dat hij nu onder de indruk van haar was, maar dat was helemaal niet zo. Moest ze zich nu niet hebben omgedraaid zou hij er wel wat van zijn verschoten, maar dan nog zou het hem niets hebben uitgemaakt. ‘Weet je dat jij niet de enige bent die haatvol kan zijn, Cato? Het is nog niet dat als sommige mensen niet echt leven voor de Hongerspelen dat ze zwakzinnig zijn, maar daar weet jij niks van, Aangezien jij toch nooit de moeite neemt om die mensen te leren kennen. Jij hebt altijd maar een vooroordeel over iedereen. Ik ben benieuwd of je de Hongerspelen wel haalt. Vrienden maak je in elk geval al niet met je attitude en in je eentje drieëntwintig kinderen vermoorden lijkt me nogal moeilijk, zelfs voor jou, niet?’ Dat was er gewoon over. Die laatste zin had ze zeker niet mogen uitspreken. Doen alsof ze alles van hem wist terwijl ze elkaar nu pas voor de tweede keer zagen. Ze deed gewoon alsof ze alles van hem kende, alsof ze al jaren 'bevriend' waren en ze altijd elkaars geheimen aan elkaar door vertelde. Nee! Dit was pas hun tweede ontmoeting en hun laatste was niet goed afgelopen. Daarnet had hij nog kunnen voorkomen dat hij haar zou slaan, maar nu was ze gewoon te ver gegaan. de jongen versmalde zijn ogen weer maar deze keer liep hij gewoon op Rose af. Ze was niet heel ver bij hem vandaan, dus met enkele stappen was hij al bij haar. Eenmaal dicht genoeg in de buurt gaf hij een harde klop met zijn elleboog tegen haar rug. In tegenstelling tot zijn vorige klappen hield hij zich deze keer niet in. "waag het niet om ooit nog zo over mij te praten! Je moet die kop van je dicht houden! Jij weet G*d v*rd*mm* helemaal niets over mij!" Riep hij luid. Dat eventuele Peacekeepers het zouden horen maakte hem niets uit. Hij dacht daar zelfs niet eens over na, de woede was op het moment gewoon te groot.}

Spoiler:

________________________________________

Nog voordat ze de klap kreeg voelde Rose dat ze de woede in Cato had aangewakkerd. De klap in haar rug was pijnlijk en even moest ze naar adem happen, maar het maakte haar wel meer boos. Haar ogen richtten zich woedend op hem. Ze was niet van plan om onder te doen voor hem. Nee, hij had de vijandige, boze Rose nu al wel aangewakkerd. Hij hoefde niet te verwachten dat ze zich als een slaaf bij hem zou gaan gedragen, alsof hij altijd het hoogste woord bij haar mocht hebben en zij maar braaf naar zijn minachtende woorden moest luisteren. Rose balde haar handen tot vuisten. Er waren geen Peacekeepers op dit moment, maar Rose wist dat dit elk moment kon veranderen. En dan zouden de straffen hoog zijn. Voor zowel Cato als haar. Haar hand werd weer ontspannen, maar ze deed wel een paar stappen naar voren. ‘Ben je nu al op je teentjes getrapt?’ siste ze. ‘Omdat ik de waarheid vertel?’ Haar woorden klonken haast spottend, haar wenkbrauwen gingen omhoog, alsof ze zich niet in een bedreigde situatie bevond, maar in eentje waarin zij en Cato goede vrienden waren en ze keihard met elkaar konden lachen. Wat absoluut niet het geval was. Haten deed ze hem nog niet, maar hij haar waarschijnlijk wel. Ach, ze was toch al niet goed in zijn ogen, dat zou ook nooit veranderen. En als hij zo deed, kon ze maar het beste van zich afbijten, toch? Even leek het alsof ze zich zou omdraaien en weg zou lopen, maar Rose draaide zich zo snel om en liet haar hand zo hard naar zijn wang gaan, dat ze niet zeker wist of ze hem wel geraakt had. Ze wist niet of ze tegen hem opgewassen was. Vast niet. Hij deed meer training dan haar.

Hijgend, alsof ze een marathon gelopen had, stond ze tegenover hem. Haar gifgroene ogen keken woedend naar Cato, maar zijn houding wakkerde de opwinding in haar ook alleen maar aan. De opwinding om van zich af te bijten, om eindelijk de personen die ze het meest haatte eens te laten zien wat ze in haar mars had. Om te laten zien dat ze geen ja-knikker was. Cato zou eens zien wie ze verborgen had al die tijd. Met vrolijkheid kwam ze niet ver meer. Ze moest van zich afbijten, haar woorden durven uitspreken en haar daden durven uitvoeren. Zonder haar blik van hem af te wenden deed ze een paar stappen naar achteren. ‘Je moet niet denken dat ik nog over me heen laat lopen,’ siste ze hem kwaad toe. ‘Ik zal de schade die ik heb opgelopen de afgelopen jaren niet meer in kunnen halen, maar ik kan ermee beginnen door je te laten weten dat je zo niet meer tegen me hoeft te doen. Niemand niet.’ Ze duidde daarmee vooral op haar vader. Hoe ze het ging doen wist ze nog niet, maar hij zou boeten. Misschien vandaag, misschien morgen, misschien zelfs volgende week, maar hij zou sowieso boeten. Net als Cato hier, hoewel ze wist dat hij het zo waarschijnlijk niet zag. ‘Je haat me, hè? Daarom is het zo makkelijk voor je om me te meppen,’ zei ze kalm, weer wat gekalmeerd. Maar die woede zou zo weer aangewakkerd kunnen worden. Rose was benieuwd of hij haar zo ver zou krenken dat ze dood zou gaan. Ze was daar zelfs niet over verbaasd als het zou gebeuren.

________________________________________

_{Cato
"No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."

Iets verderop hoorde hij hoe de deur van het café open ging en er enkele mannen naar buiten kwamen. Ze moesten hen vast hier zien staan, en als het Peacekeepers zijn dan hadden de twee grote problemen, dat wist hij zelf ook al, maar hij had geen zin om zich te laten doen door Rose. Dan kreeg hij maar een straf, het maakte hem niet uit. Zolang hij haar niet vermoorde, zou hij ook niet dood gaan, en dat was het belangrijkste. 'Ben je nu al op je teentjes getrapt? Omdat ik de waarheid vertel?’ Hij lachte even sarcastisch en keek haar hoofdschuddend aan. "Het is maar wat dat jij de waarheid noemt. Jij denkt mij te kennen, maar je weet nog niet de helft over mij. Doe maar lekker zo verder zoals je nu bezig bent en je zal helemaal alleen eindigen. Niemand zal ook maar om je geven. Als jij niet dood gaat in de Hunger Games en niet word getrokken zal je een lang en eenzaam leven tegemoet gaan." Hij had de laatste woorden nog maar net uitgesproken of haar platte hand raakte zijn kaak. De jongen bewoog zijn hoofd mee om de klap op te vangen zodat de pijn helemaal niets voorstelde, het enige wat er gebeurde was dat er een rode vlek in de vorm van haar hand op zijn kaak verscheen. Uit reflex klopte hij terug, maar dan met zijn hand omgevouwen tot een vuist mikte hij naar haar gezicht. Het kon goed zijn dat het mis was, maar het kon ook raak zijn.

‘Je moet niet denken dat ik nog over me heen laat lopen, Ik zal de schade die ik heb opgelopen de afgelopen jaren niet meer in kunnen halen, maar ik kan ermee beginnen door je te laten weten dat je zo niet meer tegen me hoeft te doen. Niemand niet. Het duurde niet lang of hij pakte met een hand ruw haar kin vast en trok zo haar gezicht dichter naar het zijne toe. Het kon goed zijn dat hij nu ook haar wond gedeeltelijk vast had, niet dat hij erop lette. Hij lette op het moment eigenlijk nergens op. Niet op zijn omgeving, niet op haar lichaam of haar bewegingen, alleen maar op haar woorden. Op zijn lichte huid was een rode vlek op zijn kaak te zien van de klap die hij zonet gekregen had. "Het maakt mij niet uit hoeveel ellende jij thuis misschien hebt. Het maakt mij niet uit of je wilt veranderen. Het maakt mij niet eens uit of je nu ter plekken dood valt of niet. Wat je van mij denkt mag je zelf weten, je moet alleen niet gaan denken dat je alles van mij kent." Siste hij tussen zijn tanden terwijl hij haar recht in haar ogen aankeek. "Ik ben een heethoofd, dat weet ik zelf ook wel, maar hier heb je zelf voor gezorgd! Je had verdomme beter moeten nadenken die eerste keer! Je had die pudding in je hoofd gewoon moeten laten werken! Dan had jij nu geen problemen want knoop dit maar goed in die kop van je, als ik met je klaar ben gaat dat mooie kopie van je niet alleen maar een ontstoken kaak hebben." Zijn laatste zin zei hij zacht, zodat alleen zij het kon horen, al de rest om hen heen zou het niet kunnen horen. ‘Je haat me, hè? Daarom is het zo makkelijk voor je om me te meppen,’ Op die vraag reageerde hij niet eens. Waarom zou hij ook? Ze wist het antwoord goed genoeg.}

Spoiler:

________________________________________

De stomp tegen haar gezicht had ze nog net kunnen ontwijken, dat hij haar bij haar kin vastpakte niet. Meteen kon ze bijna een onderzoek beginnen op zijn huid en geschrokken voelde ze hoe haar huid onder zijn aanrakingen warm werd. Het leek wel in brand te staan, maar dat kwam waarschijnlijk omdat zijn vingers in haar wond drukten. Rose deed niet eens moeite om zich los te wurmen, keek alleen maar fel terug met haar gifgroene ogen. Ze slikte niet op zijn woorden, voelde zich dan ook totaal niet geïntimideerd door hem. Het enige wat ze werd was mottig omdat hij zijn vingers zo strak in haar wond drukte. Haar kaak was inderdaad ontstoken, maar ze vermoedde dat hij dat gewoon in zijn boosheid had gezegd. Of was het echt te zien? Ze wist het niet. Ze had alleen nog in de spiegel gekeken om haar haren te kammen. Haar wond rook gelukkig niet vies, dus ze vermoedde dat het mee zou vallen. Mooie koppie? Hij meende het. Ze keek hem lichtelijk verward aan, maar probeerde haar blik algauw weer terug naar de vijandige staat te krijgen. ‘Ik vind het niet erg dat je een heethoofd bent,’ mompelde ze. Ze had geen idee waarom ze dat zei. Hier, midden in dit veld, terwijl Cato haar zo vasthield en zij de pijn bijna niet meer uithield, zei ze dit gewoon tegen hem. Alsof ze niet midden in een soort gevecht beland waren. Ze legde haar handen op zijn polsen, maar deed geen moeite om zijn handen van haar gezicht te halen. Ze keek hem diep in zijn ogen aan. ‘Ik bijt alleen maar van me af omdat ik geen zwak slachtoffer wil zijn, wat ik volgens jou sowieso al ben,’ siste ze hem toe. Ze voelde de pijn haast niet meer.

‘Misschien ken ik je niet, maar jij geeft me daar ook geen kans voor. En doe nou niet alsof ik opeens alles verpest heb, want ik heb niet eens iets fout gedaan. Je zag het alleen maar als iets fout doen, gewoon omdat je altijd slecht reageert. Ik denk niet dat ik de enige ben bij wie je zo reageert, zo geïrriteerd en boos.’ Ze keek hem recht aan, haar handen zaten nog steeds op zijn polsen. De helft van haar gezicht zou vast verlamd zijn, aangezien ze de pijn niet meer kon voelen. Ze zou begod niet weten of Cato zijn vingers nog steeds zo diep mogelijk in de wond aan het drukken had, voor haar leek alles even gevoelloos te zijn. Ze draaide haar ogen naar rechts. Vanuit haar ooghoeken zag ze de mannen vanuit het café naar hun kijken. Sommigen waren lacherig, maar sommigen keken ook al alsof er echt iets aan de hand was. ‘Peacekeepers,’ mompelde ze, maar ze deed nog geen moeite om Cato en haar af te schermen van een gevecht. De Peacekeepers konden haar op dit moment niet echt veel schelen, Cato echter wel. Ze drong haar blik weer in de zijne en vroeg zich af wat hij zou gaan zeggen of gaan doen.

________________________________________

_{Cato
"No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."

Ze mocht van geluk spreken dat zijn vuist haar gezicht nog maar net miste. Moest hij haar geraakt hebben tegen haar neus, zou die vast gebroken zijn geweest, gewoon weg omdat hij zich deze keer niet in hield. Veel moest ze nu in ieder geval niet doen om hem weer zo ver te krijgen, zo ver dat hij haar weer zou kloppen. ‘Ik vind het niet erg dat je een heethoofd bent, Ik bijt alleen maar van me af omdat ik geen zwak slachtoffer wil zijn, wat ik volgens jou sowieso al ben,’ Hij rolde met zijn ogen. Haar kin liet hij ondertussen weer los door haar ruw wat naar achter te duwen, maar net niet hard genoeg om haar op de grond te doen vallen. Nee, hij wou niet dat ze viel, dat zou het alleen maar moeilijker maken om haar eventueel weer te kloppen, al zou schoppen ook kunnen. "Probeer je mij niet te raken met die f*cking lieve woordjes van je? Zoals ik al eerder heb gezegd, het maakt mij niet uit wat jij wilt, of hoe jij je voelt of wat jij in dat korte leventje van je allemaal al hebt meegemaakt!" Het leek alsof ze wat rustiger werd toen hij haar kin vastpakte, maar het kon ook zijn verbeelding geweest zijn. Al had hij niet verwacht dat ze zoiets zou zeggen. Ze vind het niet erg dat hij een heethoofd was? waar sloeg dat nu op? Dat zou je tegen iemand zeggen die je vriend is of waar je gevoelens voor hebt, maar tegen iemand waar je alleen nog maar ruzie mee hebt gemaakt zou je zoiets normaal nooit zeggen. ‘Misschien ken ik je niet, maar jij geeft me daar ook geen kans voor. En doe nou niet alsof ik opeens alles verpest heb, want ik heb niet eens iets fout gedaan. Je zag het alleen maar als iets fout doen, gewoon omdat je altijd slecht reageert. Ik denk niet dat ik de enige ben bij wie je zo reageert, zo geïrriteerd en boos.’ Hou wou zichzelf eerst voor zijn kop slaan, maar toch ding zijn vuist weer richten het gezicht van haar. "Nu doe je het weer! Ik heb al gezegd, praat niet over mij alsof jij mij kent! Er zijn genoeg mensen hier waar ik wel mee overeen kom, die mij wel kunnen hebben en die wel mijn vrienden zijn. Mensen die hun eerste indruk niet hebben verpest!" Mensen die hem wat als een leider zien want ja, van het groepje vrienden dat hij heeft neemt hij altijd al de beslissingen. Iedereen luisterde ook naar hem. Natuurlijk hadden ze soms ook ruzie, maar dat hoorde er nu eenmaal bij. "Als je niet gewoon stopt met praten alsof je mij kent zal ik ervoor zorgen dat je niets meer kan zeggen." Haar woede mocht dan misschien verminderd zijn, maar bij hem was dat echt nog niet het geval. Het maakte hm niet eens uit dat die mannen die naar buiten waren gekomen Peacekeepers waren. "Ja en? Denk je dat ik je ga los laten omdat zij er zijn? Dat ik je nu laat gaan en ga doen alsof er niets gebeurd is? Nee, ik dacht het niet. Jij wilt dan niet geloven dat je het allemaal verpest hebt maar dat is wel zo. Alles begint bij de eerste indruk, en die heb jij wel degelijk verpest!"

[Deze keer nog eens een flutje x'D]}

Spoiler:

________________________________________

De plek op haar wang was ongevoelig toen Cato haar losliet, dus Rose vermoedde dat ze echt een verlamming had opgelopen omdat Cato er opeens zoveel druk op had gezet. Ze keek hem aan, luisterde ondertussen naar hem met een scheef hoofd. Dat deden veel mensen. Hun hoofd kantelen als ze ergens aandachtig naar luisterden. Vrienden. Misschien wel van die jongens die alles deden wat hij zei. Daar zou ze Cato eigenlijk nog best voor aanzien. Voor een of andere commandant die een groepje jongens wist te zeggen wat ze moesten doen. Ze keek hem aan en luisterde opnieuw naar hem. Ze had het gevoel alsof ze het inderdaad zwaar verpest had, maar ze geloofde dit zelf ook wel zonder dat hij het zei. Ze wist alleen niet of ze het ooit nog kon goedmaken. En waar was ze nu weer over bezig? Over het goedmaken? Nee, dat zou ze misschien niet eens doen. Misschien waren zij en Cato wel geboren vijanden. Ze wist niet waarom alles zo brandde als hij haar aanraakte. Haar kin, haar wang, alles leek in brand te staan. Hoewel, in haar wang had ze momenteel geen gevoel, maar ze bedoelde voordien. Ze deed een paar stappen achteruit en keek naar de Peacekeepers. Die zouden haar vast wel herkennen, de lafaards. Vaak genoeg keken ze toe hoe zij door haar vader geslagen werd, maar er iets aan doen? Ze wilden zogenaamd de vrede bewaren, maar al wat zij deden was juist er voor zorgen dat de mensen meer en meer klappen kregen. Ze waren nog nooit tussen haar en haar vader gekomen als zij hem weer eens uit de kroeg moest helpen, hij haar openbaar aan het uitschelden was en haar ook nog eens sloeg en stampte. Ze kon Cato alleen maar aankijken, kon niks uitbrengen.

Rose schraapte haar keel, probeerde de Peacekeepers die op veilige afstand waren te negeren. ‘Dat is jammer dan,’ zei ze. Ze wou haar stem onverschillig laten overkomen, maar tot haar verbazing en verwarring klonk deze schor, alsof ze net aan een stuk door gehuild had. Ze wist zelf niet eens hoe het kwam dat er zulke dingen gebeurden. Daarnet ook al die warme huid… Ze wist niet waar het van kwam. Wou ze het wel weten? Had ze daarnet trouwens verwarring in Cato’s ogen gelezen? Ze wist het niet zeker. Ze was zich dingen aan het interpreteren, dat wist ze alvast zeker. Ze wist ook vast dat hij de verwarring in haar ogen gelezen moest hebben. Ze voelde nog steeds de pijn van toen hij haar hardhandig wegduwde, maar het leek wel alsof die pijn helemaal geen vat meer op haar had vergeleken de innerlijke pijn die ze voelde als Cato zijn woorden sprak. Wat was er toch aan de hand met haar? Ze deed een paar stappen achteruit, wist niet wat ze met dat gevoel aanmoest. Haar wond was weer opengegaan en het bloed droop van haar kin af. Ze zou vast iemand van de Hongerspelen lijken. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat er Peacekeepers drentelend hun kant opkwamen, alsof ze niet zeker wisten of ze de boel wel op orde moesten stellen. ‘Ik denk inderdaad niet dat jij je laat intimideren door hun daar,’ zei ze, terwijl ze naar de Peacekeepers keek. Ze deed weer een stap naar voren en keek hem aan. ‘En ik probeer je niet met mijn woorden te raken, ik weet zelf niet eens waarvoor ik het zei.’ Ze zuchtte. ‘Ik weet zelfs begod niet wat ik momenteel met deze confrontatie met jou en mijn gevoel aanmoet.’ Dat laatste fluisterde ze zo zacht mogelijk, in de hoop dat hij het niet zou horen.

________________________________________

_{Cato
"No! I can still do it...I can still do it. One last kill. Bring pride to my district."

Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de Peacekeepers traag dichterbij kwamen, alsof ze niet goed wisten of ze wel echt naar hier moesten komen. Wel, van hem mochten ze gewoon weg blijven en zich eens een keer niet komen moeien. De jongen kon die heus wel zelf afhandelen, daar had hij hun hulp niet voor nodig. Hij kon eigenlijk maar moeilijk geloven dat Rose iets van vrienden had. Het kon goed zijn dat ze er wel had, maar als ze altijd zo deed tegen vreemde betwijfelde hij het ten zwaarste. Met één hand ging de jongen door zijn blonde haren voor dat hij enkele stappen naar achter zette. Nee, zo was het wel genoeg. Hij was vandaag eens goed gezind en zij het het weer verpest wat wilde zeggen dat hij vannacht weer eens heel slacht ging slapen, gewoon omdat zijn humeur zo snel achteruit was gegaan toen hij haar zag. Ach, in ieder geval weet ze nu hopelijk wel dat ze niet meer zo over hem moest praten, dat hij ook meisjes hard durft te slaan als het nodig is. Ach ja, hij hoopt dat hij haar na vandaag enkele dagen kan missen en voor enkele dagen niet meer aan haar moet denken. Morgen zou hij waarschijnlijk al zijn woede nog wel eens uitwerken tijdens zijn training, dat had hij de dag hiervoor ook gedaan net zoals vandaag. Er waren daar genoeg manieren, voor het zelfde geld ging hij zich gewoon een voor één keer alleen op de boksbal richten die er hing. ‘Dat is jammer dan,’ Hij keek haar even fronsend aan toen ze het op die schorre manier zei, alsof dat ze het helemaal niet meende. misschien meende ze het ook helemaal niet, misschien dat ze toch...Nee, dat kon gewoon niet. Traag schudde de jongen zijn hoofd om de gedachten uit zijn hoofd te kunnen krijgen. Hoe kon hij het ook maar in zijn hoofd halen? Na al zijn reacties was het gewoon weg onmogelijk, of dat hoopte hij eerlijk gezegd toch. ‘Ik denk inderdaad niet dat jij je laat intimideren door hun daar, En ik probeer je niet met mijn woorden te raken, ik weet zelf niet eens waarvoor ik het zei. Ik weet zelfs begod niet wat ik momenteel met deze confrontatie met jou en mijn gevoel aanmoet.’ Hij schudde zijn hoofd en keek opzij. De Peacekeepers waren nu bijna bij hen en opende hun mond al om wat te zeggen. "Ik weet denk ik wel waarom je dat zei en alles, maar ik hoop echt dat het niet waar is, en als het toch zo is, waag het om het ooit tegen mij te zeggen." Siste de jongen tussen zijn tanden. Hij keek weer even opzij naar de Peacekeepers voor hij zijn handen in zijn broekzakken stak en weg wandelde.

[Zie zelf maar wat je doet, of je het hier wilt afsluiten of niet, mij maakt het niet ui c:)}

Spoiler:

________________________________________

Het dreigement van Cato weerklonk hol in haar oren, alsof hij het niet werkelijk zei. Haar ogen volgden zijn bewegingen. Was deze conversatie gedaan? Ging hij weglopen? Ze keek opzij. De Peacekeepers keken haar aan, maar verroerden zich niet. Ze vonden het niet nodig om op hun af te gaan, blijkbaar. Ze draaiden zich om en gingen weg. Net als Cato. Ze dacht na over zijn woorden. Was het waar? Ze wist het niet. Ze had geen ervaring met dit soort dingen, had zulke gevoelens nooit gekend of althans toch niet begrepen. Ze streek met haar handen even door haar blonde haren, maar liet het toen voor was het was. Haar geur rook zelfs in haar eigen neus misselijk. Ze moest gaan douchen, of in elk geval toch voor iets van verzorging zorgen. Ze draaide zich ook om, probeerde de jongen die achter haar was gewoon verder te laten lopen zonder hem tegen te houden om hem nog iets te zeggen. De boodschap was duidelijk genoeg overgekomen: ze moest hem met rust laten. En dat was ze dan ook precies van plan. Ook zij wou niet meer geconfronteerd worden met dit gevoel. Ze had het gehad. Het was nu voorbij. Waarschijnlijk zou ze hem niet meer tegenkomen. De woorden van hem hadden haar aan het denken gezet. Of het echt mogelijk was. Ze schudde haar hoofd. Waarschijnlijk kwam het door de afgelopen dagen dat ze zulke gevoelens had, of dat ze toch dacht dat ze deze gevoelens had. Ze geloofde namelijk niet dat er ook echt iets speelde. Toch niet bij haar. Kende zij eigenlijk wel liefde? Nee, waarschijnlijk niet. Ze schudde het hoofd, zette de stappen die ze nodig had om vooruit te komen en maakte daarmee nog meer afstand tussen haar en Cato. Tenminste, dat probeerde ze toch.

Het was koud. De verwarming had niet meer opgestaan. Dat vond Rose raar. Meestal, nadat haar vader wakker geworden was, zou hij dan alle elektriciteit die ze hadden verbruiken omdat hij het dan ook zo koud had. Trouwens, er hing hier sowieso een akelige sfeer rond. ‘Pap?’ riep Rose door heel het huis. Ze kon zich nu wel verweren, maar dat had geen zin. Ze had nu even geen zin in ruzie, niet na wat er daarnet gebeurd was. Het bleef stil. Zou hij naar een café gegaan zijn? Rose keek naar de kapstok. Nee, daar hing zijn jas nog gewoon. Wat was er dan aan de hand? De kans dat hij nog in zijn bed lag was ook heel erg klein. Ze liep naar de keuken, maar vond daar alleen een briefje op het aanrecht. Met een slecht voorgevoel liep ze naar het briefje. Voor alles wat ik je aangedaan heb. Liefs, paps. Rose voelde een misselijk gevoel opkomen. ‘Pap!’ riep ze door het huis. Snel begon ze te rennen. Ze keek in de kelder, maar vond daar niets. Ze rende de trap op en weer terug af, maar zonder resultaat. Ze zocht de living door, maar daar vond ze ook niks. Zou hij dan toch de deur uit zijn gegaan? Zou hij vertrokken zijn zonder haar iets te laten weten? Rose rende naar boven. Ze had nog één plaats niet bekeken: zijn slaapkamer. Als een razende sprong ze weer overeind toen ze viel, gooide de deur open en keek naar binnen. Haar hart miste één slag. Ze voelde hoe haar adem sneller ging, hoe haar vat op de situatie langzaam losging en hoe ze instortte, recht met haar onderarm tegen het omgevallen krukje. De pijn voelde ze niet die door haar lichaam schoot. Al waar ze naar keek, was ze leegte in de ogen van haar vader. Haar angst was weg, maar ook kwam er tegelijkertijd een leeg gevoel in haar. Vanaf nu stond ze er echt alleen voor.

________________________________________

E N D T O P I C

» Cato
» Not going so well. [&CATO]
» Horses? They are your problem, sis
» Look what the cat dragged in - CATO
» Onzin topic