It's pitch-black down there.

'Benjamin! Ga naar je vader toe om hem deze broodjes te geven!' - Er werd me een gevlochten mand aangegeven die lekker rook, naar verse broodjes - 'Hij is zijn eten vergeten, de slimmerik. Nou, hup hup!' Ik zuchtte. Benjamin. Ben-ja-min. Wie bedacht dat nou weer? Inderdaad, mijn moeder. Mijn pa was het er ook niet mee eens, hij noemde me gewoon Garrett, net als de rest van de familie. Mijn ma was altijd overtuigd geweest dat Benjamin een geweldige naam was. God, wat was ze boos geworden toen mijn pa Garrett als eerste naam had opgegeven bij mijn geboorte. Dat was volgens mij de enige reden waarom ze me echt Benjamin noemde. Ach, ik was eraan gewend. Toen ik buiten was, trok ik het geruite doek weg dat de warmte in de mand zou moeten houden. Ik ademde een flinke teug warme, lekkere geur in. Ik keek even om naar het huis en trok toen één van de broodjes uit de mand. In één hap verdween het halve broodje. 'Benjamin! Die zijn voor je vader, niet voor jou!' schreeuwde mijn ma vanuit het huis. Ik keek grijnzend met een volle mond om en propte om haar te plagen de andere helft van het broodje ook in mijn mond. Mijn pa zou me toch ook wat geven. Deze mand kon hij echt niet in zijn eentje op.

'Garrett!' zei mijn vader opgetogen toen hij me aan zag komen. Ik was nou niet bepaald moeilijk over het hoofd te zien, maar hij had pas geroepen toen ik een paar meter van hem verwijderd was. 'Hee, ik kom deze broodjes brengen. Ma zat te klagen dat je je eten weer eens vergeten was, dus heeft ze een miljoen broodjes gebakken. Hier,' zei ik en ik hield de mand naar hem toe. Mijn pa pakte hem aan en snoof verlekkerd. Hij was een airhead; vergat alles en was altijd te laat. De mensen in het district waren er gewend aan geraakt. Ik plofte naast mijn vader neer en liet mijn benen over de rand van de rotsige klif hangen. Het was maar een kleine klif en perfect voor vissers. Toch was mijn pa de enige die er zat. Ik verdacht hem ervan dat hij gezegd had dat er vooral aalen zaten, en andere vieze vissen. Mijn pa was te lui om te roeien om op de open zee te zitten. Net als ik. Ik keek naar de hoog staande zon. Twaalf uur. Wauw, ik was al wakker. Dat was speciaal, meestal was ik pas heel laat wakker. Dat gebeurd als je tot 's avonds laat in het bos rondzwerft. Ik haalde een walnoot tevoorschijn en met een snelle, krachtige handbeweging kraakte ik hem open.