Nightmares are dreams, dreams never are nightmares

Taylor Momsen

Ze draaide haar lepel door haar veel te slappe koffie terwijl ze door het kleine dunne raampje naar buiten keek. Het beloofde een mooie dag te worden, de zon scheen en er was weinig wind. Van de kou had ze nog het meest last, dit was een oude boerderij en hij was helemaal niet zo goed geïsoleerd zoals ze gewoon was vroeger. Maar ze had te roeien met de riemen die ze had, hier bij het oud koppel die zou lief waren haar op te vangen nadat ze was wegelopen van thuis. Haar lange blonde haar lag over haar schouders en tikten het keukenblad. Ze ging recht staan en keek over haar schouder naar het oude vrouwtjes dat met een mandje eieren kwam binnen gewandeld. Taylor was ze zeker dankbaar maar Maria neusde teveel door haar spullen en er was niets dat Taylor meer frustrerend vond. Maria nam haar even onderzoekend op, ze mompelde iets en verdween weer naar buiten. Taylor fronste haar wenkbrauwen en blikte kort over haar lichaam.

Ze had wel wat kleren meegenomen en Taylor was nu niet bepaald de normaalste qua kledingsstijl. Vandaag had ze afgesleten nylonkousen aan, het waren kousen geweest van haar moeder, er zaten hier en daar wat gaten in. Daarop droeg ze afgesleten All Stars en een blauw jurkje. Ze vond er niets mis. Ze draaide haar tas om over de afwasbak, haar armbanden tinkelde toen ze samen viel, en liet de slappe koffie door de afvoer gaan. Ze had een slechte nacht gehad, dat zag je aan de wallen onder haar ogen, de vermoeidheid over haar gezicht. Ze zette haar tas aan de kant en liep naar boven.

Ze nam een zwarte lange jas en haar schoudertas waar haar waardevolle spulletjes in zaten. Tekenspullen, een foto van haar moeder, een boek en een ontzettend oud fototoestel. Ze trok haar blonde haar over haar schouder en glipte het huis uit. Ze ontweek nog net de aanval van één van de zwarte hanen die er rondhuppelde. 'Rotbeest!' Riep ze kwaad. Ze rende de oprit af tot ze uit bereik was, ze hield wel van dieren maar niet als ze haar aanvielen en als er veel werk aan is. zo'n grote dierenvriend was ze nou ook weer niet. Haar blauwe ogen speuren de omgeving af en haar lichaam gaat op weg richting het zuiden. Het buiten zijn deed haar wel goed, het alleen zijn dan vooral. Ze zou beter vrienden maken want eenzaam sterven wou ze nou ook weer niet. Na een kwartiertje komt ze uit bij een groot veld, er stond een eenzame appelboom waas Taylor onder gaat zitten. Haar ogen glijden over het gebied, een oprecht ontspannen gevoel neemt bezit over haar lichaam ...

_{Dylan

De jongen liep rustig rond. Zijn handen staken in de zakken van zijn broek en de kap van zijn vest had hij over zijn hoofd getrokken. Het was een vrij normale zwarte vest die al wat grijzer begon te zien doordat hij al zo vaak gedragen is geweest omdat de jongen niet genoeg geld had voor nog een tweede vest. Zijn Biologische vader heeft hij nooit gekend, zijn moeder zei altijd dat hij haar had verlaten vanaf het moment dat ze zwager was. Toen hij ongeveer vijf jaar was trouwde zijn moeder met een nieuwe man, iets wat ze beter niet gedaan had, want het had alleen maar voor problemen gezorgd. Toen zijn moeder stierf werd de jongen gedwongen bij zijn stiefvader te blijven wonen, en daardoor is de jongen nu zoals hij is. Gevoelig, verlegen maar ook heel angstig voor alles wat hij maar hoort en wat hij maar ziet. Een zachte zucht verliet de mond van de jongen. Uiteindelijk ging zijn stiefvader ook dood, of beter gezegd hij werd vermoord. Door wie weet tot nu toe nog steeds niemand, maar in ieder geval was de jongen die persoon een dankbaar.
In de vluchtte keek hij achter zich voor hij over een hek klom. Het was eigendom van iemand anders en je wist maar nooit dat bepaalde mensen liever niet hadden dat je zomaar even op hun terrein komt. Toen hij niemand zag sprong hij behendig met de hulp van zijn handen over het hek heen en lande in de weide. Het was een grote weide maar ook ene kale, het enige wat er stond was één appelboom en ook al zouden er nu waarschijnlijk geen vruchten aan hangen wegens het te koud aan het worden was, toch ging hij voor de laatste keer dit jaar nog eens checken. Zijn hand bracht hij door zijn haar dat er alleen maar warriger door kwam te liggen.

[F*ck, echt super kort maar wist totaal niets om hierop te antwoorden, mijn volgende post word langer, dat beloof ik ;o]}

Taylor Momsen

De schors van de boom drukte in haar rug, het was een niet bepaald aangenaam gevoel maar alles was beter dan thuis, wat je thuis kon noemen. Ze zou dankbaarder moeten zijn maar het was geen gevoel dat Taylor in zich kon opbrengen. Wat ieder kind wel zou hebben, instinctief wou je je echte ouders en geen oude vervangers die met veel plezier je leven overnamen. Zo zat ze ook niet in elkaar, bij haar ging ze van het principe dat er maar één thuis was en dat was waar je geboren en opgevoed werd. Maar er waren veel definities onder hoe je moest leven en waar je je thuis kon voelen. Er verliet een kleine zucht haar lichaam terwijl ze rechter ging zitten en over de velden uitkeek.

De hemel was behoorlijk blauw, er waren grote witte wolken. Ze staarde naar de witte wolken en moest onwillekeurig glimlachen om de oude momenten waar ze samen met haar moeder figuurtjes zocht. Haar blauwe ogen speuren de hemel af terwijl ze blindelings naar haar tekenblok en potloden zocht. Uiteindelijk nam één wolk al haar aandacht. Ze hield haar hoofd wat schuin waardoor haar lange blonde haren over haar schouder vielen. Wat was het ... een schildpad?

Ze kneep haar ogen samen tot iets achter haar ritselde, het was een ver geritstel maar Taylor had een uitstekend gehoord. Blijkbaar van haar vader meegekregen. Ze draaide haar hoofd en keek achter zich. Daar niet veel verder wandelde een jongen, ze was niet goed in schatten maar wat ze wel zag was dat hij haar richting uit wandelde. Voor de mensen in district 10 waren er maar twee dingen, ofwel werkte je je dood thuis ofwel deed je niets. Taylor deed niets, heel af en toe als het echt moest maar ze vermijdde dieren liever. Hij was nu al zo ver genaderd dat ze hem beter kon waarnemen, staren was onbeleefd dus draaide ze haar hoofd terug naar haar schetsboek. Misschien wandelde hij gewoon voorbij of bleef hij hier rondhangen in dat geval ... Taylor had dringend nood aan menselijk contact naast dat van het oude koppel ...

_{Dylan

De jongen ging even met één hand door zijn haar voor hij die weer weg stak in één van zijn broekzakken. Normaal zou hij vandaag moeten gaan werken, maar ze hadden he een aantal dagen al verwittigt dat hij vandaag niet moest komen, er was vandaag te weinig werk of iets in die aard. Waarschijnlijk bedoelde ze gewoon dat hij niet meer moest komen, dat ze iemand ander gevonden hadden en dat die vandaag op proef zou komen. Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat hij ergens werd vervangen doordat hij zo zijn momenten heeft dat hij niets anders doet dan sukkelen iets wat hem irriteert en waar hij kwaad van word. Het vreemde was wel dat elke keer dat dat gebeurde het zwart werd voor zijn ogen. Hoe dat kwam wist hij niet. Hij heeft het al enkele keren gevraagd aan iemand maar die persoon zei dat die het ook niet wist, al deed hij wel vreemd toen hij het vroeg. Zacht zuchtte de jongen even en hij wierp zijn blik op de lucht. Er waren enkele wolken zichtbaar, niet veel. De wolken die er waren zagen ook niet grijs, maar gewoon mooi wit. Niets leek erop alsof het zou gaan regenen of zelfs maar onweren. Toen dat de jongen uiteindelijk weer zijn blik naar voor richtte zag hij de blik van een andere persoon op hem gericht. Wat ongemakkelijk keek hij snel de andere kant op, naar de open vlakte van de weide. Veel keus had hij waarschijnlijk niet dan de persoon onder ogen komen. als hij het niet deed zou zij het wel doen. Daarbij hielp het hem misschien om wat socialer te worden. Even haalde de jongen diep adem voor hij naar de persoon toe ging. "Uhm...Hey." Aan zijn stem alleen al kon je horen dar hij niet erg zeker was, ook zijn uiterlijk verraden dat.}

Taylor Momsen

Ze hoorde de voetstappen haar kant uitkomen, ze was niet zenuwachtig maar vreemde mensen was nu ook niet meteen haar favoriete bezigheid van de dag. Ze was eerder een schuw, onzeker en verlegen meisje, in de spelen ... nee ze zou het nooit redden. Ze kon veel beter kennis maken met iemand op een markt of in een mensenmassa waar de aandacht niet alleen op haar gericht was. Deze jongen en zij waren alleen dus er was niets meer om tegen te praten of om de aandacht naar te richten. Ze haalde een keer diep adem en kraste de punt van haar kleine potlood op haar tekenblok niet langer in staat om te tekenen. Haar blauwe ogen gingen kort naar boven, de wolken hadden alweer een andere vorm aangenomen.

En dan hoorde ze een stem, kalm en onzeker. Ze keek over haar schouder op naar de jongen en ze glimlachte kort. Het feit dat hij niet oogde als een bullebak en al even onzeker over kwam als haar zei vrijwel genoeg. Dat maakte haar een beetje sterker want zo wist ze dat ze niet de enige op de aardbol was die zo leefde of reageerde. 'Hey!' Haar toon was vals opgewekt. Ze trok haar wenkbrauwen onschuldig samen en glimlachte weer wat noodgedwongen. 'Zit ik in de weg of ...' Ze zweeg en keek rond. Ze had geen flauw idee van wie dit stuk land was, misschien wel van hem en zat ze echt wel in de weg. Een ongemakkelijk gevoel nam bezit van haar toen ze hem weer aankeek. 'Ik kan gaan als ik hier niet mag zijn.' Exuseerde ze zich meteen. Ze raapte haar spullen samen en wou al aanstalling maken om recht te springen ...
* Sexy plaatje ;-)