De zon ging langzaam onder terwijl de grote gestalte over de kliffen slofte zijn blauwe ogen starend naar zijn schoenen. Zijn zoon was thuis waarschijnlijk aan het trainen hopend dat hij iets van kans zou hebben mocht hij gekozen worden voor de Hunger Games.. Het hielt hem 's nachts wakker en als hij sliep werd hij badend in het zweet wakker. Hoe vaak was zijn geliefde zoon er nou al onderuit gekomen? Hoe veel blaadjes met zijn naam zaten er nou onderhand in die schaal.
Het zorgde er voor dat Pierce nu veel meer geld uitgaf aan die vervloekte sigaretten en zoals nu stak hij met een zucht nog eentje op. Als zijn zoon er achter zou komen zou die woedend zijn en daarom was Pierde momenteel niets meer als een gluiperige stiekeme roker.. Het moest maar.. Zuchtend liet hij zich neerzakken op de rand van een klif terwijl hij met de sigaret tussen zijn vingers naar de horizon staarden opnieuw denkend over een leven zonder de vervloekte Hunger Games een leven zonder armoede.. Een leven met zijn vrouw..
Onderwerp: Re: Silent Moments wo nov 28, 2012 6:49 am
De dag liep al op z'n einde, de zon begon langzaam onder te gaan, op weg naar de andere kant van de wereld. Christian hield zijn handen voor zijn gezicht en nam een paar keer goed diep adem. De frisse lucht ging via zijn neus naar zijn longen en gaf hem weer een kleine energiestoot. Het was voor hem nog geen tijd om te gaan slapen, nachtmerries zouden hem toch de hele nacht wakker houden. Met een zicht hief hij zich van zijn bed op en verliet zijn huis. Zijn tante was nog ergens in het dorp, waarschijnlijk pratend met de andere vrouwen. Het zou nog wel even duren voordat ze thuiskwam, dit gaf hem de tijd om even alleen te zijn. Christian probeerde een zo groot mogelijke afstand te bewaren tussen hem en het huis. Hij wilde er even weg zijn, weg van al die verplichtingen. Hij had nooit veel gehoord van zijn ouders, alleen vage verhalen over hun ontmoetingen. Toen hij werd geboren had zijn vader hem bij zijn moeder achtergelaten, maar zij had de geboorte niet overleefd. Daarom woonde hij nu bij zijn tante, zijn enige overige familielid. Ze was niet verschrikkelijk, maar aardig kon je haar ook niet noemen. Hij moest ervoor zorgen dat het huis schoon bleef en zo nu en dan moest hij zelf het eten halen. Werken in de haven hoefde hij dan ook niet. Ondertussen was de jongen aangekomen bij een klif die een prachtig uitzicht had over de zee en de langzaam ondergaande zon. Maar iemand was hem voor geweest. Rookkringen zweefden boven de man, en verdwenen vervolgens in de lucht. Christian liep op de man af en ging naast hem zitten. Hij was altijd al spontaan geweest, maar hij wilde nooit als eerste wat zeggen. Hij keek opzij en bekeek de man goed, terwijl hij zijn lippen op elkaar hield.
Onderwerp: Re: Silent Moments wo nov 28, 2012 7:15 am
Pierce
My only reason to live
Terwijl hij langzaam rookcirkels in de lucht blies en ze nakeek fluisterde hij zachte wensen met ze mee. Wensen om de veiligheid van zijn zoon. Wensen om de val van de Capital.. Wensen om de wederkeer van zijn vrouw. Ze zouden alle drie nooit uitkomen nimmer zou zijn zoon veilig zijn. Capital zou nooit vallen en zijn vrouw.. Zou nooit weder keren..
Het feit dat er iemand naast hem kwam zitten deed hem niet opkijken het was wel interessant om te zien dat iemand zo random bij hem kwam zitten de meeste tieners bleven ver weg bij volwassene uit de buurt maar deze jongen kwam gewoonweg naast hem zitten. In stilte pakte hij nog een sigaret en hielt hem tussen twee vingers op voor de jongen voor hij naar de ondergaande zon staarde. "Zo schitterend en zo... Dodend die rode zon.." Klonk zijn stem zacht voor hij naar de jongen keek met een zachte blik. Wie weet zou deze jongen wel gekozen worden voor de Hunger Games.. Het was een nog zo onschuldige ziel.. Het was gewoonweg vreselijk..
Onderwerp: Re: Silent Moments wo nov 28, 2012 8:20 am
Toen Christian naast de man was komen zitten, keek deze eerst niet op. Er viel een korte stilte, waarvan elke seconde een uur leek te duren. Een beetje nerveus keek Christian in de verte, de rode gloed van de zon werd steeds donkerder. De man pakte nog een sigaret en hield deze tussen zijn vingers. Nog steeds werd hij niet aangekeken. "Zo schitterend en zo... Dodend die rode zon.." Zijn stem was erg zacht, maar nu keek hij hem toch echt wel aan. Met een lichtelijke vragende blik keek Christian de man aan. Hij leek toch zo normaal, alsof hij van binnen net zo zacht was als zijn stem. Christian keek naar beneden, zoekend naar woorden, maar toen hij nergens op kon komen keek hij een keer naar de horizon. "Maar toch geeft het licht wanneer we dat nodig hebben, toch?" Zei hij kalm terwijl hij zijn blik op de zon gericht hield. De nacht zou snel vallen en dan zou alleen het kleine beetje licht van de maan hun pad verlichten.
Onderwerp: Re: Silent Moments wo nov 28, 2012 9:12 am
Pierce
My only reason to live
Natuurlijk zou de jongen zich vreemd voelen Pierce was een wildvreemde voor hem zacht zuchtte de man even en sloot zijn ogen terwijl hij opnieuw een trekje nam van de sigaret die nu wel aardig kort begon te worden. "Elke zon die op komt is een dag dichter bij de trekking.." Sprak hij zacht en draaide zijn hoofd uiteindelijk om naar de jongen. "Hoe oud ben je?" Vroeg hij zachtjes met een knikje van zijn hoofd en stak de sigaret terug in zijn pakje. Eventjes zuchtte hij en schudde zijn hoofd. "Ze zijn allemaal veelste jong om te vechten.." Murmelde hij even en liet zijn ogen nog een maal neervallen naar zijn benen terwijl hij wachtte op antwoord van de jongen.
Onderwerp: Re: Silent Moments wo nov 28, 2012 10:20 am
De man zuchtte kort en ging weer verder met zijn sigaret. Wat ongemakkelijk ging Christian met zijn hand door zijn korte licht getinte haar. "Elke zon die op komt is een dag dichter bij de trekking.." Christian keek ietwat geschokt op bij die woorden. Hij was het helemaal vergeten. Het was één van die momenten die elk kind vreesde, behalve de Careers dan. Maar omdat zijn tante niet echt arm was, zat zijn naam gelukkig maar één keer in zo'n grote glazen bol. "Hoe oud ben je?" Vroeg de man en legde zijn sigaret weg. Het was de eerste vraag die direct aan hem was gesteld door deze man. Deze schudde zijn hoofd en mompelde iets wat Christian niet goed kon verstaan. Christian slikte en keek de man aan, wat wel zo beleefd zou zijn. "Ik ben zeventien," Mompelde hij net hard genoeg om gehoord te kunnen worden. Nog steeds wist hij de naam van de man niet, maar misschien moest hij er ook mee beginnen. "Maar mijn naam is trouwens Christian." Een waterig glimlachje verscheen op zijn gezicht toen hij de man weer aankeek.
Onderwerp: Re: Silent Moments do nov 29, 2012 8:20 am
Pierce
My only reason to live
Zeventien.. Wellicht zou hij wel zijn einde vinden in de aankomende Hunger Games hoe zou zijn familie er over denken.. Zouden ze net zo bezorgd zijn om hun jongen zoals Pierce was om Danial? Zacht zuchtte hij even bij het horen van de naam en Pierce vroeg zich af of de jongen zijn zoon zou kennen. "Pierce Sanyee.." Sprak hij zacht en nam nog een trekje voor hij de sigaret uit zijn vingers schoot en keek hoe die uiteindelijk in het water belandde. "Je ziet er ouder uit." Besloot Pierce uiteindelijk te zeggen om de stilte die toch aardig begon te kriebelen te breken.
Onderwerp: Re: Silent Moments do nov 29, 2012 9:53 am
"Pierce Sanyee.." Als respons op zijn naam, weer klonk die stem zo zachtaardig. Christian keek Pierce nog even aan, maar zijn aandacht werd toch weer getrokken door de steeds donker kleurende horizon. Maar nu brak het moment aan, dat iedereen wel vreesde. Een stilte. Alsof er eigenlijk helemaal niemand naast hem zat of ooit had gezeten. Een lichtelijk ernstige blik verscheen in zijn ogen toen de vorige woorden van de man tot kwamen. Hij kon de Games niet ontwijken, de Capitol zou niet zo snel kunnen vallen. Daarom was iedereen gedoemd om te blijven zwoegen onder hun gezag en moesten de kinderen blijven meedoen aan de Games. "Je ziet er ouder uit." Christian schrok van de plotselinge opmerking en keek Pierce aan. Hij haalde wat verlegen zijn schouders op, zijn keel leek opeens te droog om mee te praten. Maar op de een of andere manier kreeg hij een nieuwsgierig gevoel door zich heen. "Heb jij een echte familie?" Vroeg hij opeens en keek Pierce recht in zijn ogen aan. Het was misschien een vreemde vraag en misschien zou hij beter aan een jonger persoon kunnen worden gesteld, maar hij wilde de stilte opvullen. Net zoals Pierce had gedaan.
Onderwerp: Re: Silent Moments do nov 29, 2012 11:07 am
De vraag van de jongen sloeg in als een baksteen en met innig verdriet staarde hij in de verte. "Mijn ouders zijn heel lang geleden overleden." Sprak hij kort en stak een nieuwe sigaret op. "Mijn kleine zusje werd gekozen en kwam niet meer terug.." de jongen wist vast in te vullen waarvoor ze gekozen was. "Mijn vrouw en ik hadden een gelukkig leven.. Ze raakte in verwachting en stierf toen mijn zoon ter wereld kwam. Danial is alles wat ik nog heb." Het leek vast vreemd een volwassen man zo zien met een gebroken stem. Het geheim dat hij dan ook mee droeg de kilte die om zijn hart lag het zou met hem mee gaan tot in de dood. "En jij dan?" Vroeg hij zachtjes zich half naar hem omdraaiend wetend dat vele kinderen geen ouders meer hadden..
Onderwerp: Re: Silent Moments vr nov 30, 2012 7:37 am
Meteen had Christian het gevoel dat hij de verkeerde vraag had gesteld. Pierce keek weg, naar de plek waar hij telkens had gekeken. "Mijn ouders zijn heel lang geleden overleden." Zei de man een beetje kortaf, maar Christian begreep het wel een beetje. "Mijn kleine zusje werd gekozen en kwam niet meer terug.." Een steek ging door zijn maag, hij had het nooit moeten vragen, wie weet wat voor 'n verdriet hij weer naar boven had gehaald.. "Mijn vrouw en ik hadden een gelukkig leven.. Ze raakte in verwachting en stierf toen mijn zoon ter wereld kwam. Danial is alles wat ik nog heb." Christian keek weg, niet eens wetend of Pierce het wel had gezien. "En jij dan?" En toen werd de vraag op hem gericht, niet dat hij zo'n verdrietig verhaal te vertellen had. "Nou, m'n vader heeft mijn moeder achtergelaten, net toen ik geboren werd. Alleen heeft zij het niet gered, later. Daarom woon ik nu bij mijn tante, geen vervelende vrouw, maar het is toch geen echte moeder voor me." Hij keek naar zijn benen en sprak niet meer, hij wilde eigenlijk wel weten hoe het zou zijn als hij een echte familie had gehad..
