A day without sunshine is like, you know, night.

_{Dylan

Zijn handen staken in zijn broekzakken en onzeker keek de jongen om zich heen naar de mensen die voorbij liepen, de mensen die aan het praten waren maar vooral de Peacekeepers. Hij moest toegeven dat hij echt dood bang is voor die gasten. Hij probeerde ze zoveel mogelijk te ontwijken, meestal als hij langs ze heen moest gaan liep hij ook met een hele boog om hen heen. Vluchtig veegde hij zijn warrige zwarte haar uit zijn ogen en stak het achter zijn ogen. Zijn haren waren niet vettig, dat niet, maar het lag er wel helemaal warrig bij, alsof hij nog maar net wakker is en zijn haar nog niet had geborsteld. "Sorry." Zei de jongen snel toen hij per ongeluk tegen iemand anders aan botste. Deze persoon vond het echter niet erg en glimlachte alleen maar even. Op de lippen van de jongen kwam er ook een kleine glimlach maar die verdween al snel weer toen hij vanuit zijn ooghoeken één van de Peacekeepers zag kijken. Het is vast niets, ze keken waarschijnlijk alleen maar omdat hij tegen iemand aanliep. Snel wandelde de jongen dan ook verder. vanuit zijn ooghoeken keek hij af en toe opzij maar de Peacekeeper had zijn interesse in de jongen alweer verloren. Opgelucht zuchtte de jongen even voor hij een lege straat in wandelde. Het was één van die straatjes waar toch niemand kwam. Waar hij vast wel alleen kon zijn zonder dat mensen elk moment tegen hem konden beginnen te praten. Erg zou hij het niet vinden, in tegendeel zelf. Hij vind het verschrikkelijk vervelend dat hij zo schrikkerig is en zo onzeker, maar hij kon er niets meer aan doen. Vroeger was hij niet zo maar door...De jongen schudde even met zijn hoofd om de gedachten eraan er uit te krijgen en liet zich tegen één van de muren naar beneden op de grond zakken. Ondertussen begon de zon al te verdwijnen en werd het donkerder, alleen de maan zal straks de aarde nog verlichten en zo ook de straten.}

A day without sunshine is like, you know, night. Hermelijnemmawathson

Dagen verstreken en gelukkig begon haar broertje steeds beter te lopen. Haar kleine schat Met zijn grote baby blauwe ogen was het enigste nog wat ze van haar familie over had na die vreselijk brand. Niemand was hen komen helpen waardoor haar ouders en zus gestorven waren. Amy was in die tijd na die twee jaar rond wezen zwerven en op de hooibergen van de boerderijen geslapen met Nicolas. Ze schraapte wat eten bij een die ze zo nu en dan bij de boerderijen jatten al vond ze dat zelf ook niet goed natuurlijk, maar ze kon haar broertje zeker niet laten sterven van de honger! Nicolas liep naast haar en ze vertraagde haar pas zodat Nico haar gemakkelijk bij kon houden. Echt iedereen in het district dacht dat hij haar zoontje was, maar goe ddat kon ze hen ook niet echt kwalijk nemen... De peasekeepers ontliep ze het liefste, maar als ze op haar pad waren deed ze geen moeite om haar afschuw voor deze mensen te onderdrukken. Ze haten hen net als het Capitol! Een van die lui wilde Nicolas aanraken en ze reageerde fel door Nicolas op te tillen en de man strak aan te kijken. Niemand kwam aan hem en al zeker geen Peasekeeper! Deze keek haar enkel streng aan, maar Amy liet zich niet gekmaken door die lui en liep stug door. Nicolas vond het niet erg en legde zijn armpjes rond haar hals. Amy liep een rustige straat in n zag ook wel dat de dag ten einde liep. Ze moest een slaap plekje zoeken anders werd het slapen op straat nou ja voor Nico dan, maar voor haar niet. Amy sliep dan niet hoog uit zou ze doemmelen totdat ze wat hoorde en gelijk klaar wakker zou zijn! Amy zag iemand zitten, maar voelde Nicolas zich bewegen. Zins hij uit gevonden had dat hij lopen kon werd hij liever niet te lang gedragen en hielt haar hand vast terwijl ze door liepen, maar was nieuwschierig naar de jongen man al wilde Amy door lopen, maar Nicola bleef trekken en wilde de jongen graag goed kunnen bekijken. Amy had een strenge blik in haar ogen, maar haar broertje bleef volhardent!

_{Dylan

Voor een paar seconde had de jongen zijn ogen even gesloten. Toen hij die eenmaal weer open deed zag hij vanuit zijn ooghoeken twee gedaantes bewegen. Ergens deed het hem denken aan een persoon en ene hond. Snel was hij dan ook recht gestaan, veel sneller dan hij was gaan zitten waardoor het even duizelde voor zijn ogen. Een meisje samen met nog een klein jongetje die perse naar hier wou komen. Onzeker zette de jongen één stap naar achter, op zijn gezicht kwam wel een glimlach maar toch kon je goed genoeg aan de blik in zijn ogen zien dat hij er niet helemaal zeker van was. "Umh...hi?" Begon hij maar. Zijn ogen schoten van het meisje naar de jongen. Het kleine jongetje leek wel op het meisje maar dat het haar zoon zou zijn? Nee, dat niet, daar voor leek het meisje gewoon te jong voor. Het is vat haar broertje of neefje of iets in die stijl. Zelf heeft hij nooit geen klein broertje of zusje gehad, en daar was hij echt blij om. Langs de ene kant wou hij er ook wel één hebben, maar dan een oudere broer of zus, iemand die hem vroeger kon steunen tijdens de moeilijke tijden. Iemand die hem toch nog zou beschermen. Maar hij wou het ook niet omdat die persoon dan misschien het zelfde lot zou ondergaan, of dat die persoon gezellig mee had gedaan. Snel verbande de jongen die gedachten weer uit zijn hoofd door zijn aandacht op de persoon voor zich te richten. "Is dat heu..je broertje?" Vroeg de jongen met een knik gebaar naar het kleine jongetje.}

De jongen stondop en Nicolas schrok toch lichtjes en kroop achter Amy. Hij had natuurlijk gedacht dat de vreemde nier zo groot was geweest... Ze hoorde zijn stem en Amy voelde zich gedwongen om wat terug te zeggen. Nico was dan oud genoeg om te praten, maar hij kon het niet. ‘hoi.‘ het kwam er nog al barst uit omdat Amy zelden met mensen sprak, maar toch was ze blij dat hij niet vroeg of Nicolas haar zoontje was, dat hing haar der strot uit. ‘Ja mijn broetje. Eindelijk eens iemand die niet meteen denkt dat hij mijn kind is. ‘ Je bent alleen zo te zien...‘ haa stem daalde van harde ondertoon naar een zachtere versie, maar Nico bleef zich aan haar lange jurk vast klemmen. Iets wat ze niet erg vond, maar haar blik bleef op de jongen gericht.

_{Dylan

het kleine jongetje schrok toen hij recht stond. Van wat hij schrok bleef hem een raadsel, toch keek hij even over zijn schouder naar achter, je wist namelijk maar nooit wat er zich daar bevond. Misschien hij wel iets zag daar. Een persoon die hem misschien zou besluipen en hem ontvoeren of nog erger misschien wel vermoorden. Bij die gedachten kneep hij zijn ogen dicht. Op sommige momenten leek de jongen echt paranoia te worden, en misschien was hij dat dan ook. Op de dag van een boete stond hij bijna altijd te bibberen van schrik, gewoon omdat hij hij elke keer dacht dat hij getrokken zou worden. ‘Ja mijn broetje. Eindelijk eens iemand die niet meteen denkt dat hij mijn kind is. ‘ Je bent alleen zo te zien...‘ Hij knikte even traag. Fijn toen liet de persoon voor hem, hem er weer aan denken dat hij alleen was, dat als er iets zou gebeuren er niemand zou zijn die hem zou kunnen helpen, en ook niemand zou het merken als hij er niet meer zou zijn. "J-je zag er wat te jong uit om moeder te zijn, vandaar." Legde de jongen maar even snel uit. Met zijn handen taste hij naar de rits van zijn vest waar hij aan begon te prutsen. Het was geen splinternieuwe jas, gewoon één die hij voor weinig geld had kunnen kopen van een oude man. De man kon hem niet meer gebruiken zei hij, want voor hem was die te koud, daarom dat de man de jas aan hem had verkocht voor een klein prijsje.}

Okay die gozer was echt nereus? Nicolas maakte en geluidje dat hij honger had. Amy keek hem even aan en knikte, maar Nico kwam niet achter haar vandaan. Hoewel hij haar jurk los liet en achter zijn zus rond scharrelde dwaalde hij steeds verder van hen af! 'Niet erg, maar de meeste denken van wel. En sta niet zo te prutsen je lijkt wel een klein kind?' zei ze half grinnikend. Echt die knaap had wel iets hij was schattig op deze manier, maar de kreet van Nicolas liet Amy met een ruk omdraaien en ze zag dat hij door een van de peasekeepers van gepakt was. Woede borrelde in haar op en ze liep snel en boos op hem af. Goed het was misschien niet slim van Nicolas om bij haar weg te lopen zoals ze hem dat zo vaak had gezegt, maar hij was nu eenmaal een avonturier. 'En nu ben ik het zat! Laat los en ga iemand anders klieren!' snauwde amy boos en duwde de Peasekeeper weg bij Nicolas. Het kon haar niet schelen wat die lui zouden doen, maar ze wilde hen bij haar enigste familie lid weg houden. Nicolas dook opnieuw weg achter haar en de peasekeeper wilde Amy bij haar arm grijpen tot een oudere keeper hem tegen hielt en ze verder liepen. Amy's blik was moordend dit was ook de reden waarom Nicolas zo bang voor grote mensen was. Amy beschermde hem zeer veel, maar met mensen met wie ze gewoon kon praten zou Nicola minder moeite hebben. Nu stribbelde hij niet tegen toen ze hem wer mee droeg naar de andere jonge man. 'Sorry van dat tussen komen, maar Nicolas is nog al nerveus voor vreemde vooral als hij hen niet kent en ze hem zomaar aanraken.' verontschuldigtde Amy zich en voelde Nicolas haar stevig vast houden.

_{Dylan

De jongen keek het meisje enkele tellen aan bij die woorden voor hij zijn blik op de grond richten. Wel ja, het was niet de eerste keer dat hij zoiets hoorde, zeker niet. Hij is al heel vaak beledigt. Sommige zouden denken dat je er na die tijd wel mee hebt leren omgaan, maar daar is niets van waar. Na al die tijd voelt hij elke keer wel iets breken vanbinnen. Wat het precies is kan hij niet omschrijven. Je kan het vergelijken met het gevoel als je word gekwetste. De rist had hij ondertussen al lang losgelaten, al was de drang om terug iets vast te pakken heel groot. "Sorry, het uhm..het is een gewoonten geworden." Een kleine glimlach verscheen op de jongen zijn lippen en even durfde hij het meisje aan te kijken. Sommige mensen kunnen hun emoties in bedwang worden, ze kunnen een masker opzetten en iedereen zal denken dat er niets met hen aan de hand is. Wel hij kan dat niet. Hoe vaak hij het ook al geprobeerd heeft, het lukt hem nooit om voor één keer eens iemand anders te zijn. Iemand die geen schrik heeft om te praten met mensen, iemand die zijn mond wel open durft te trekken. Gewoon iemand die er stek uit ziet en niet zo zwak lijkt als hij werkelijk is. Verschrikt keek hij op bij een kreet. Eén van de Peacekeepers had het kleine jongetje vast. In de jongen zijn ogen was er niets mee aan de hand. Waarom zou je het ook erg vinden. Die mensen zijn hier alleen maar voor de rust te behouden, niet om kinderen te kidnappen. 'En nu ben ik het zat! Laat los en ga iemand anders klieren!' Hij was het er nu niet echt eens mee. Ze mocht eigenlijk blij zijn dat het maar een Peacekeeper was en niet iemand met verkeerde bedoelingen. Iemand die het jongetje zou ontvoeren en dan...Die gedachten verbande de jongen weer meteen door zijn ogen dicht te knijpen. Nee, ze mocht echt blij zijn dat het maar een Peacekeeper was. Ook al dacht de jongen er zo over, dat wilde niet zeggen dat hij voorstander was voor de Peacekeepers, zeker niet. Hij moest ze ook niet, daarom dat hij ze ook altijd ontweek, ook al keken sommige van hen de jongen vaak aan, leek het alsof ze hem echt in de gaten hielden. Eén keer werd hij zelfs eens aangesproken door één van hen. De Peacekeeper zei toen dat hij als hij nog eens tegen iemand aan liep, hij er niet meteen op moest kloppen. Echter wist de jongen niet waar de man het over had, hij knikte toen alleen en maakte dat hij weg was. 'Sorry van dat tussen komen, maar Nicolas is nog al nerveus voor vreemde vooral als hij hen niet kent en ze hem zomaar aanraken.' De jongen knikte afwezig maar richtte nu wel zijn blik terug op het meisje. "Maakt niet uit, ik begrijp wel waarom hij nerveus is als een onbekende hem aanraakt."}

( Sorry Sorry ik had het niet door dat je al gereageert had. Embarassed

!)

Amy zag dat hij maar haar blik bleef ontwijken en ze had het best met hem te doen, toch hoopte Amy dat Nicolas niet zoals deze jongen ou worden zich afluiten an de buiten wereld was nooit goed. Amy liep wat dichter naar heb toe, want ze had zijn gekwetste houding wel gezien. 'Sorry van wat ik eerer zei, maar je bent een jongen man geen peuter die zich namelijk zo zou gedragen. Ik... ik wilde je niet kwetsen. Ach ik lijk mijn moeder soms wel, die kon ook soms zo hard uit de bocht komen.' zei Amy hoofd schuddend en keek even in de richting vanwaar ze de peasekepers had zien weg lopen. Het werd steeds donkerder en in vergelijking met de rijke districten had je hier geen straat lampen tussen de boerderijen, maar gewone gaslampen die weinig licht af gaven. Zowel de maag van Nicolas als die van haar eigen begon te rommelen. Ze glimlachte gegeneert bij dit gebeuren ja ze had honger, maar had geen woning om er naar terug te keren. 'Niet echt een vraag die ik aan vreemden stel, maar heb jij misschien een plekje oor de nacht de bank is al goed genoeg?' vroeg Amy enigzins verlegen, want ze vroeg zulke dingen liever niet. 'Ik ben Amy Triban en dit is Nicolas.' stelde Amy zich en haar broertje aan de vremde jongen voor. Ze hoopte dat hij haar kon helpen want anders moest ze weer een hooiberg op zoeken voor vanavond...

_{Dylan

'Sorry van wat ik eerer zei, maar je bent een jongen man geen peuter die zich namelijk zo zou gedragen. Ik... ik wilde je niet kwetsen. Ach ik lijk mijn moeder soms wel, die kon ook soms zo hard uit de bocht komen.' De jongen haalde even kort zijn schouders op, al was zijn blik nu heel de tijd op de peacekeeper gericht die weg aan het gaan was, al keek hij nog even waarschuwend deze kant op. Hij zou die mensen nooit begrijpen. Naar zijn weten heeft hij nog niets misdaan en hield hij zich altijd afzijdig maar kennelijk dachten de Peacekeepers daar helemaal anders over. Snel richtte hij zijn blik maar weer op het meisje dat voor hem stond. "Maakt niets uit, ik ben het ondertussen wel al gewoon." Zei de jongen met een kleine glimlach op zijn gezicht. Toch vond hij ook die woorden niet geheel vriendelijk. Nog steeds legde ze de link met een kleuter. Kon hij er wat aan doen! Hoe zou hij zichzelf nu kunnen veranderen als dit alles komt door een trauma?! De jongen vormde één van zijn handen op tot een vuist. 'Niet echt een vraag die ik aan vreemden stel, maar heb jij misschien een plekje oor de nacht de bank is al goed genoeg?' Vragend keek de jongen op aar het gezicht van het meisje. Hoe graag hij het ook wou, hij kon er geen ja uit krijgen. Dat lukte hem gewoon niet. "Nee sorry, ik heb niet genoeg ruimte thuis." Dat was ook weer waar. Ja, hij had een klein huisje met een kleine stal aan en er zou zeker wel genoeg ruimte zijn voor een gast en een klein jongetje maar hij wou gewoon geen vreemde bij hem binnen hebben. "Dylan, aangenaam." Stelde de jongen zich op zijn beurt maar voor.}

Amy hoorde wat hij zei en knikte enkel. Ze was het gewoon gewent om rond sterke mensen te zijn en niet met andre die zich zwak voor deden zoals deze jonge man... Zijn olgende woorden lieten haar zuchten. Fijn dan moest ze weer op zoek naar een hooiberg, maar goed ze had hem ook beleding gehad dus kon ze wel snappen dat hij haar niet rond zijn woning wilde hebben. 'Niet erg dan zoek ik wel een niuwe hooiberg op waar we kunnen slapen.' zei Amy rustig en voelde Nicolas zijn hoofdje tegen haar schouder leggen. Amy wenste dat haar ouderlijke woning niet afgebrand was! 'Aangenaam Dylan. Dan ga ik maar eens voor de keepers zich bedenken. Ik heb geen zin om die lui nog en tegen te komen...' zei Amy en stapte naar voren, maar ze wist eigenlijk niet welke kant ze op moet gaan? Misschien kwam ze wel op een plek waar ze helemaal geen boerderijen tegen kwam??? 'Ken... ken jij de weg hier?' vroeg Amy rustig en keek Dylan even vragend aan.

_{Dylan

'Niet erg dan zoek ik wel een niuwe hooiberg op waar we kunnen slapen.' Ergens voelde hij zich schuldig, schuldig omdat hij haar niet wou helpen. Maar hij durfde het gewoon niet, hij wou niet dat er vreemde in zijn kleine huisje waren, je wist nooit wat ze misschien gingen doen, misschien wouden ze wel iets stelen of nog erger. Het is niet omdat ze ene kind bij zich heeft dat ze te vertrouwen is, in tegendeel zelfs, ze zou gebruik kunnen maken van het kleine jongetje om hem te misleiden. "Het spijt mij echt, maar ik heb geen plek thuis." Hij haatte het om te moeten liegen, maar hij kon gewoon simpel weg niet anders. 'Aangenaam Dylan. Dan ga ik maar eens voor de keepers zich bedenken. Ik heb geen zin om die lui nog en tegen te komen...' Een kleine, maar niet gemeende glimlach, verscheen op zijn lippen. "Ik begrijp het, i-ik zou ook niet graag hebben dat ze terug komen, op de één of andere manier heb ik het gevoel alsof ze mij niet mogen." Waarom hij het zei, geen idee, het was er uit voor dat hij het zelf doorhad. 'Ken... ken jij de weg hier?' Fronsend keek hij haar aan. Ze liep hier gewoon rond zonder te weten waar ze heen ging? Terwijl dit haar geboorte district is? Zelfs hij wist de weg hier, soms moest hij natuurlijk eens zoeken maar over het algemeen kende hij de weg wel. "Waar moet je heen?"}

Het speet Dylan, ja vast. Hij deed het nog op een nette manier om haar en haar broertje af te poeieren. Vaak werden ze hard handig v een erf af gejaagd. Amy haarlde haar schouders op, maar zag zijn blik. Goed Amy mocht hier dan wel geboren zijn maar ‘nachts zag alles er toch anders uit dan overdag en omdat ze normaal rond deze tijd sliep kende ze de wegen in he donker dus niet. ‘Ergens waar ik een hooiberg kan vinden. Verder maakt het me niks uit. Buiten om dat ik niet naar huis terug kan die af gefikt is met al het hebben en houden. Geld om het op te kunnen bouwen heb ik niet en niemand die me aannemen wil omdat ze allemaal denken dat Nicolas mijn zoontje is. Zolang ik geen bron van inkomste heb ken ik nergens en overal. Maar goed wat intereseert jouw dat ik wil enkel de weg weten het ziet er nu anders uit dagmet daglicht.‘ verzuchten ze verveelt op het einde en streelde Nicolas,even zijn hoofdje die onrustig bewoog in zijn slaap. Amy verborg nooit wat en ze stal enkel voedsel andere dingen zou ze toch nooit kunnen verkopen omdat je dan eerder gesnaait werd. Amy bleef Dylan rustig afwachtend aan kijken en hoopte dat hij zich misschien toch bedacht...

_{Dylan

‘Ergens waar ik een hooiberg kan vinden. Verder maakt het me niks uit. Buiten om dat ik niet naar huis terug kan die af gefikt is met al het hebben en houden. Geld om het op te kunnen bouwen heb ik niet en niemand die me aannemen wil omdat ze allemaal denken dat Nicolas mijn zoontje is. Zolang ik geen bron van inkomste heb ken ik nergens en overal. Maar goed wat intereseert jouw dat ik wil enkel de weg weten het ziet er nu anders uit dagmet daglicht.‘ Fronsend keek hij haar de hele tijd aan. Had hij soms gevraagd om een heel levensverhaal? Hij heeft zelf genoeg problemen, daarboven op heeft hij geen zin in de problemen van anderen. Zoals ze zelf al zei, het interesseerde hem niet veel, het was erg, ja dat wel, maar wat kon hij eraan doen? Hij kon moeilijk even zeggen dat ze bij hem konden komen wonen. "Ik kan niet helpen als ik niet weet waar je heen moet..." Momepde hij. Op heel haar levensverhaal reageerde hij niet. Wat kon hij er ook op zeggen? Misschien dat ze dacht dat ze hem zo over kon halen, door even zielig te zitten doen. Of ze wou gewoon de woorden 'ho, wat erg' uit zijn mond horen komen. Wel, dan had ze pech, die woorden zou ze niet te horen krijgen, niet uit zijn mond. Ja, hij is een vriendelijke jongen die nooit iemand kwaad zou doen en alleen het beste met iedereen voor heeft, maar "En dat je huis is afgebrand, daar kan ik jammer genoeg ook niets aan doen." Zei hij maar om er toch iets op te reageren.}

'Ik heb geen bestemming Dylan, ik wil nu alleen rgens kunnen slapen dat is alles.' zei Amy en liet een waterige glimlach zien. Ze wilde niet dat iemand haar zielig vond nog dat ze daardoor gewoon zomaar wat kreeg. Amy wilde werken voor haar onderkomen, eten en drinken nog oor de kleding die ze beidn hard nodig hadden omdat beide kleding stukken van Nicolas en Amy vreselijk versleten waren en te vaak verstelt. Amy voelde zich een reemde hier waar kon ze verblijven? Ze had overal in het dstrict al lopen ragen of ze niet ergens kon werken om hen te helpen en geld te verdienen om nieuwe kleding te kunnen kopen en sparen tot ze de boerderij weer op kon bouwen en nieuwe dieren kon kopen zodat ze zelf weer wat geld verdienen zou... Die dromerige blik verdween al snel en ze hoorde wat Dylan zei. 'Dat weet ik Dylan, maar hoe die brand ontstaan is is ook een raadsel voor mij, maar ik wil niet dat je denkt dat je je dit zeg zodat je denkt dat ik zielig ben. Als het kon zou ik naar een ander district gaan om daar werk te vinden, maar helaas kom je hier niet weg of daar binnen.' zei Amy even fel, maar die felheid zakte bij de laatste woorden weer en ze keek even over haar schouder, maar gelukkig waren er geen keepers in de buurt!

_{Dylan

'Ik heb geen bestemming Dylan, ik wil nu alleen rgens kunnen slapen dat is alles.'De jongen knikte even zacht. Hij begreep het wel. Moest hij geen huis hebben zou hij ook een warme plaats willen om te slapen, alleen zou hij het niet aan iemand vreemd vragen. Dat zou hij toch niet durven en van slapen zou er dan waarschijnlijk ook niet veel in huis komen. Een zachte zucht verliet zijn mond voor hij op keek toen dat Amy weer begon te praten. 'Dat weet ik Dylan, maar hoe die brand ontstaan is is ook een raadsel voor mij, maar ik wil niet dat je denkt dat je je dit zeg zodat je denkt dat ik zielig ben. Als het kon zou ik naar een ander district gaan om daar werk te vinden, maar helaas kom je hier niet weg of daar binnen.' Vanuit zijn ooghoeken keek hij haar aan. Ergens blijft hij het gevoel hebben dat ze sit doet om zijn medelijden te krijgen, maar die zal ze niet krijgen. Hij heeft genoeg meegemaakt, en hij had liever ook dat zijn huis was afgebrand. In vergelijking met zijn verleden, vind hij dat nog meevallen. Een kort sarcastische lach komt uit zijn mond terwijl hij hoofdschuddend naar Amy keek. Iets in de blik van de jongen was veranderd, ook zijn onzekere houding was deels verdwenen. "Het is maar een huis, zo erg is dat nu ook weer niet. Je kan dan wel zeggen dat je geen medelijden wilt opwekken, maar toch lijkt het zo, anders zou je niet even een heel levens verhaal komen vertellen. Daarbij, moest je toch naar een ander District kunnen gaan, wie zegt dan dat ze jou daar dan wel een baan geven?" De jongen trok één wenkbrauw op en zette één stap dichter naar haar toe. "Wie wilt er nu iemand aannemen die heel de tijd met een kleuter rond loopt?" Vroeg hij toen zacht, bijna fluisterend en hij keek haar recht in de ogen aan.}

‘Ik heb niks te verbergen, dat is de reden meer niet en ik ga Nicolas niet in de steek laten als je dat maar weet nog hoef je niet zo irritant beginnen te doen!‘ beet Amy hem toe en haar ogen branden van verlangen hem een knal te verkopen!!! Maar omwillen van haar broertje deed Amy dat niet.

_{Dylan

‘Ik heb niks te verbergen, dat is de reden meer niet en ik ga Nicolas niet in de steek laten als je dat maar weet nog hoef je niet zo irritant beginnen te doen!‘ De jongen rolde met zijn ogen voor hij zijn armen over elkaar had geslagen. Iedereen heeft altijd wel iets te verbergen. Iets wat niemand mag weten. Een mens bestaat nu eenmaal uit geheimen, daar kan niemand wat aan veranderen. "Staat mijn neus er nog aan? Wel ja, ik zal in ieder geval ben ik niet zo irritant als die kleuter soms kan zijn." Terwijl zij zichzelf helemaal zat op te fokken bleef hij er rustig staan, alsof dit alles de normaalste zaak van de wereld was. In ieder geval was dit niet zijn normale doen. Nee, dit was helemaal niet zijn normale doen. "Maar als je wilt slaan, hou je niet in, maar bedenk wel dat ik ook kan slaan, en het is dan heel verleidelijk om mijn hand richting die kleuter te laten gaan." Zei hij op een rustige toon. Toch stond er gemene grijns op zijn gezicht. Zijn ogen waren ook recht op haar gericht, iets wat hij hiervoor niet deed. Hiervoor maakte hij niet eens oogcontact maar nu leek het alsof hij nooit anders deed. Al de stress en het nerveuze gedrag van zonet had plaats gemaakt voor iemand rustig maar met ene heel dominante blik in zijn ogen. "Dat je maar goed onthoud dat het niemand iets kan schelen dat je nergens heen kan, dat je niemand hebt, dat je geen geld hebt. Veel mensen weten niet eens van je bestaan af, of ze willen er niets van weten! Jij zegt dat jij het moeilijk hebt? Gewoon omdat je arme huisje is afgebrand, boehoe. Maar je wilt niet weten wat de geschiedenis van deze jongen is." Dreigend drukte hij één vinger tegen haar voor hoofd en bracht hij zijn hoofd wat dichter naar het hare toe. "Dus doe niet meer alsof je de zieligste persoon op de wereld bent met één of andere domme kleuter."}

Amy bleef hem droog aankijken. Het enivste gebeim dat ze had was dat ze heel graag uit dit district weg kon gaan, zonder dat iemand het merken zou, maar zijn volgdende woorden staken haar vreselijk en maakte Amy razend. In haar ogen branden uur van pure kwaadheid. Ze was kwaad dat hij eerst zo aardig deed, maar als ze gewoon zei waarom ze een plek voor de nacht zocht begon meneer zo te doen! Amy blies hem in zijn gezicht moest hij maar maat houden, maar speeksel sluwen deed z nooit naar iemand, maar mocht Dylan weer zo dichtbij komen zou ze in die wijsneus van hem bijten en hard ook! “Je hoeft niet zo opvliegend te doen Dylank vraag je enkel om een beetje hulp, niet om wat je over hebt af te geven. J*z*s wat heb jij ineens? Weet je laat maar ik zoek mijn weg alleen wel zoals altijd, lelijke brulaap!“ gromde Amy boos, maar bleef zich inhouden. Niemand kwam aan haar broertje! Niemand!!! Amy wilde zich net omdraaien en weg benen....

_{Dylan

“Je hoeft niet zo opvliegend te doen Dylan vraag je enkel om een beetje hulp, niet om wat je over hebt af te geven. J*z*s wat heb jij ineens? Weet je laat maar ik zoek mijn weg alleen wel zoals altijd, lelijke brulaap!“ de jongen trok zijn wenkbrauw op bij die woorden maar bleef haar rustig aankijken. Nog iets waar hij helemaal niet tegen kon. Mensen dioe zich meteen zo druk maakte en zo begonnen te roepen. Konden ze nooit rustig blijven als ze kwaad waren. "Dylan? ik weet niet waar je het over hebt meis. Dylan is al lang weg." Een brede grijns verscheen op de jongen zijn lippen. Toen dat Amy zich omdraaide pakte hij meteen haar schouder vast en draaide haar weer om. "Weglopen heeft echt geen zin hoor, je weet goed genoeg dat ik gelijk heb."}

Kennelijk had deze gozer last van een gespleten persoonlijkheid? Amy voelde zijn hand op haar schouder en draaide haar om. Ze gromde boos en rukte zijn hand van haar schouder af. 'Hou je poten thuis wie je ook zijn mag en laat me verder met rust. Je hoeft me niet te vertellen wat de waarheid is ik ben er er zeer van bewust!' gromde ze dreigend en kneep zijn hand bijna fijn van ingehouden woede. Amy kon vriendelijk zijn, maar als ze er genoeg van had dan was het ook genoeg! Ze wilde nu gewoon slapen en wie haar daar vanaf hielt zou te maken krijgen met haar agresieve kant, want ze kon behoorlijk agresief zijn als ze slaap tekort zou hebben. Nicolas voele zich omgemakkelijk worden bij hun gesprek. Dit ging niet de goede kant uit helemaal niet! A,y liet de jongen los die zich eerde rnog als Dylan voorgestelt had en haar ogen waren nog steeds vol vuur. Hij had een lief gezicht, maar zoals hij nu deed? Amy ond zijn verlegenen schuchtere kant leuker en schattiger dan hoe hij nu deed!!!

_{Dylan

'Hou je poten thuis wie je ook zijn mag en laat me verder met rust. Je hoeft me niet te vertellen wat de waarheid is ik ben er er zeer van bewust!' Hij wou zijn hand wel weg trekken maar in plaats daarvan had Amy zijn hand vastgepakt. Meteen toen ze erin begon te knijpen vernauwde hij zijn ogen en keek hij haar strak aan. Zonder hij er zelf echt erg in had schoot zijn andere hand naar haar kaak om daar een harde klap te geven. Zijn hand had ze nu ondertussen wel weer los gelaten, maar toch veranderde het niets. Zijn woede was alleen maar erger geworden. Hoe durfde ze ook om hem zo te behandelen? "Dit was maar een waarschuwing, durf hem nooit, maar ook nooit pijn te doen." Daarvoor was het alter ego er eigenlijk. het was er om Dylan te beschermen tegen de mensen met verkeerde bedoelingen, ook al wist hij er zelf niets van af. "Maak nu maar gewoon dat je weg gaat! Ga vannacht maar ergens in de goot liggen want niemand zal je in huis willen nemen." Siste de jongen tussen zijn tanden door.}

Amy voelde zijn hand hard in haar gezicht komen, maaer ze reageerde er niet op en bleef hem verbbeten aankijken. ‘Ik vind het echt niet gek dat niemand jouw mag en dat de keepers jouw ook maar in de gaten houden. Ja ik heb hun blikken naar jouw wel gezien! Je bent echt een achterlijke z*k!‘ mopperde Amy boos en ze was blij dat je haar kloppende wang niet goed kon z ien! Ze draaide zich nog even fel naar hem om en dreef haar knie vol uit richting zijn kruis. Ze zou hem hebben voor ze weg ging! Amy had meer dan genoeg van deze egoist en liep de straat uit. Ze voelde zich zwaar elendig. Dylan leek haar een leuke jongen, maar als hij dan zo ging doen om de een of andere reden dan hoefte het voor haar nnet meer en ging ze nog liever weg. Tranen van boosheid en verdriet stonde haar nadar dan een vrolijke glimlach. Doordat de nacht zich voort trok was ze op en Tsplitsing aan het twijfelen. Moest ze nu links of recgts af?

_{Dylan

‘Ik vind het echt niet gek dat niemand jouw mag en dat de keepers jouw ook maar in de gaten houden. Ja ik heb hun blikken naar jouw wel gezien! Je bent echt een achterlijke z*k!‘ Traag schudde de jongen bij die woorden zijn hoofd. Nee, hij was geen achterlijke zak, al de rest van de wereld was dat. Hij zou niet zo moeten doen moest iedereen gewoon normaal doen, maar nee. De mensheid is gewoon zo verpest dat ze altijd voor de zwakkere gaan en dat er altijd mensen zijn die worden gepest. Moesten mensen zo niet doen, dan zou hij hier ook niet zijn en had de lieve Amy een rustig gesprek kunnen hebben met een rustig persoon die alleen maar aardig wilt zijn. "Ik ben hier niet de achterlijke zak, maar de rest van de wereld is dat wel. Niemand, maar ook werkelijk niemand kon normaal doen, en ja, ik reken mezelf daar nu ook bij." Hij was nog niet klaar of haar knie schoot al naar de plek die hij liefst onbezeerd liet, maar het ontwijken ging niet. Daarvoor ding het te snel en was het te onverwachts. Kreunend van pijn viel hij voorover op zijn knieën op de grond. En met één half dichtgeknepen ook zag hij nog hoe dat Amy kwaad weg liep. ze mocht er wel zeker van zijn, dat hij het hier niet bij ging laten.

THE ENDEn toen had je zin een een topic met een niets wetende normale Dylan die kwade amy op een dag weer tegen komt x'D}

» Creatures of the Night {RPG}