The long lost road ...

Het stof van de krappe sofa voelde hij schuren door zijn dunne zwarte shirt met lange mouwen. Jace ging wat verzitten en staarde versuft naar het scherm met de verplichte uitzendingen. Eigenlijk enkel maar problemen en meer problemen over dingen die hem echt geen barst konden schelen. Dat er is District twaalf hongersnood was ... en dan? Hij woonde er niet dus het kon hem weinig schelen. Hier was er behoorlijk eten maar vooral wapens. Zijn pleegvader maakte wapens en net als vele andere was Jace een Career, wat betekende dat hij zich ooit ging opgeven voor de hongerspelen tenminste ... als hij nog niet over zijn leeftijd was. Hij was net achttien, nog een jaar te gaan, nog een jaar bonnetjes in de boetebol gooien, meer voor de lol dan voor de nood naar eten. Het kon hem echt geen barst schelen of hij nu naar de hongerspelen moest of niet, hij vreesde de dood niet, hij zou het omarmen.

Uiteindelijk sprong hij recht, hij greep een appel uit de fruitschaal en wandelde het diepe lange huis uit. Zijn amberkleurige ogen fonkelde bijna magisch goud in de zon terwijl de wind hem net de kriebels gaf. Hij was er ook niet echt naar gekleed met zijn simpele zwarte jeans, Tshirt waarvan de mouwen naar boven waren gestroopt en zijn gemakkelijke afgesleten All Stars. Hij haalde een hand over zijn lange blonde haar en wandelde dan zonder veel richting de straat uit. Hij nam een zakmes uit zijn zak en wipte het open. In de weerkaatsing van de zon blonk het mes scherp. Hij legde het tegen zijn appel en haalde de schil eraf terwijl hij bijna blindelings verder wandelde.

Hij kauwde hard en automatisch op de schil terwijl zijn voeten de weg kozen die zijn geest nam zonder dat hij er zelf bij nadacht. Ondertussen stroomden de gedachten door zijn hoofd, toch bleef zijn blik neutraal, een beetje arrogant misschien. Hij liep richting het centrum van de stad, hij passeerde de grote sporthal waar hij eerder deze morgen met Alec zijn pleegbroer, meer echte broer, had gevochten. Zijn lange lichaam vertraagde even voor hij nochalant de hoek op liep naar een meer verlaten deel van de stad. Het mes wipte tussen zijn vingers heen en weer waarna hij nog wat schil van zijn appel sneed en in zijn mond stak. Zijn ogen keken op naar een persoon wat verder, hij zag niet goed wat ze aan het doen was en het zou hem ook weinig interesseren als hij iets beters te doen had ...