De zon scheen zacht door de bladeren, maakte een licht op het weiland waar Devica in stond. Sunset keek uit haar raam naar het bruine paard. Ze kleedde zich aan en liep naar beneden, waar ze twee appels pakte en naar de wei liep. Een was voor haarzelf, de andere gaf ze in een uitgestoken hand aan Devica. De merrie nam hem dankbaar aan en duwde haar neus tegen Sunsets borst. Het blonde meisje glimlachte en sloot haar ogen even.
Vannacht hadden de nachtmerries haar wakker gehouden. Alweer. Natuurlijk was ze bang om in de spelen terecht te komen. De manier waarop eerdere tributen waren gedood waren angstaanjagend. Sunset liep met Devica de wei uit en zette haar aan het hek vast. Ze pakte het hoofdstel van de merrie en deed het om. Een zadel hadden ze niet, dat was te duur. Maar Sunset was het gewent om zonder zadel te rijden. Ze sprong op de merrie en stuurde haar richting het bos.
