Onderwerp: The world outdoors ma nov 26, 2012 5:47 am
Buiten, ze was haast altijd buiten. Thuis was niets te zoeken, men riskeerde enkel klappen. Ja, ze was groter, kon haar eigen zegje doen, maar op de een of andere manier had haar moeder toch nog macht over haar. Er was iets waardoor ze niet gewoon wegliep, waarom ze niet gewoon keihard terugsloeg wanneer er iets gebeurde. Ja, alles kon haar slachtoffer worden, alleen haar moeder stond uitgesloten. Het enige wat ze kon doen, was gewoon niet al te vaak thuis zijn. Vreselijk laf misschien, maar het was enkel praktisch. District 1 bestond uit gebieden die je steden kon noemen, maar je had ook altijd de buitenwijken en de stukjes natuur. Zij woonde in zo'n buitenwijk. Iets wat veel beter bij haar paste dan een drukke plaats. Ayana had de rust alweer opgezocht en zat nu met een uitgestoken vinger te kijken naar een vlinder die rondfladderde. Het onwetende diertje landde erop, waarna ze haar andere hand dichterbij bracht zonder hem weg te laten vliegen. Eenmaal in haar handen opgesloten, trok ze de vleugels eraf en gooide het spartelende lichaampje op de grond. Ook de vleugels belandde in het zand, waarna ze opstond en een andere kant op liep. (Inkomertje, open voor iedereen)
Onderwerp: Re: The world outdoors ma nov 26, 2012 7:16 am
Het mes stond kaarsrecht onder zijn bleke vinger. De scherpe punt veroorzaakte een klein putje in de zwartgelakte eiken tafel. Op de achtergrond speelde een radio en voor de rest was er helemaal niets van geluid in de kleine praktische keuken. Hij draaide zijn hoofd heel lichtjes waardoor hij in zijn ooghoeken de radio kon waarnemen waar naar gebruikelijk gewoontes een soort van nieuwsoverzicht werd uitgezonden. Het was al erg genoeg dat je van de verplichte uitzendingen moest kijken op tv. Hij draait zijn hoofd terug en kijkt naar de goedgevulde fruitschaal naast het aanrecht. Zijn twee vinger heffen het mes op, het zwiert rustig heen en weer tot hij het bijna nochalant weggooit en de punt zich moeiteloos door een appel weet te boren. Zijn mondhoek krult naar omhoog tot een scheve glimlach.
Avanti springt recht, de stoel viel kletterend tegen de harde witte stenen waardoor hij het een gefrustreerde blik gaf. Zelf de meubels mochten zijn diepe haat en afschuw gewaar worden, iedereen moest het er maar mee bekopen. Hij nam het mes met de appel eraan uit de fruitschaal en draaide het rond zijn hand terwijl hij bedenkelijk door het kleine keukenraam naar buiten kijkt. Hij haalt het mes eruit, steekt het in een ander stuk fruit en wandeld met de appel wiegend tussen zijn beide handen naar buiten. Het was niet koud buiten met uitzondering van een wat frisse bries maar hij kon er tegen. Hij was volhard genoeg om het te overleven van een windje.
Met een zwarte jeans, een donkerblauwe trui waarvan hij de kap over zijn hoofd had getrokken was hij wel de laatste waar je naar keek. En als de mensen hem dan zagen en herkende deden ze plots alsof ze hem niet zagen. Zo was het voor iedereen mooi meegenomen vond hij zo zelf. Zijn ene oog, waarvan het blauw gespikkeld werd met een vage tint paars, lag verstopt achter zijn lange zwarte bles. Terwijl hij de appel langzaam kauwt wandelt hij de routes instinctief af die hem op de één of andere manier ergens naartoe brengen. Deze keer ... Zijn ogen bekijken haar rug, Avanti zou haar overal kennen al was ze helemaal geschilderd of misvormd. Zijn ogen schieten naar het beestje in haar handen waarvan ze de vleugels koelbloedig aftrekt en het allemaal weg gooit. Meteen schiet een glimlach over zijn gezicht en gaat hij tegen een boom staan enkele meters van haar. Hij neemt haar aandachtig op, van langs achter want ze zat met haar rug naar hem gedraaid. Ze was ontspannen wat een goed teken was in haar geval. 'Over twee jaar zijn vlinders uitgestorven.' Sprak hij toen zijn mond leeg was. Hij keek even naar zijn half opgegeten appel voor hij weer naar Ayana keek. 'En ik zal me niet afvragen wie zijn schuld dat is.' Ging hij verder met een scheve charmante glimlach op zijn gezicht... ° here we go! =D
Onderwerp: Re: The world outdoors ma nov 26, 2012 8:20 am
Het diertje lag nu dood in het zand, terwijl zij de resten met haar schoen wegschopte. Op hetzelfde moment hoorde ze iets achter zich, waarna een maar al te bekende stem haar oren bereikte. Haar mondhoeken schoten haast automatisch in een lichte glimlach, waarna ze haar hoofd omdraaide en naar het figuur keek dat tegen de boom stond. Ayana schoof een donkere pluk voor haar groene ogen weg, waarna ze recht naar Avanti keek. Misschien wel de enige die in zijn buurt gezien wilde worden, de enige die hem niet liever meed. Maar dit gebeurde ook zo vaak bij haarzelf. Weer een punt waarop ze niet los van elkaar konden, er was simpelweg niemand anders. 'Boeit me niet. Ze zijn vrolijk' kwam er simpelweg uit, terwijl ze de jongen met het zwarte haar zorgvuldig aankeek. Ze besefte zich dat ze niet eens zo ver van zijn huis was, waarschijnlijk had haar lichaam zich automatisch in die richting gewend. Zijn huis betekende een veilige plaats, een plek waar haar moeder toch nooit zou komen. Ja, haar moeder wist zowaar van Avanti's bestaan af. Iets wat haar tot op de dag van vandaag nog altijd deed verbazen. Alles wat met haar te maken had werd meestal vergeten, tenzij het de negatieve zaken waren natuurlijk. Misschien was het daarom dat zij zich Avanti wel wist te herinneren. Volgens haar moeder zorgde hij enkel voor problemen en ongeluk. Hoe kon het ook anders. Verder deed het haar eigenlijk niets, het maakte niet uit wat anderen dachten van Avanti. Zij was op haar gemak rondom hem en dus hadden ze niets te zeuren.
Men was het liefst niet in haar buurt. Kleine dingen, zoals de vleugels van een vlinder af trekken, waren nog maar het minste van wat ze had gedaan. Er was genoeg op te noemen en tussen al die dingen ook zaken die wat verder gingen dan enkel het martelen van dieren. Er werden genoeg verhalen over hen verspreid, maar mensen waren mensen niet als ze deze 'verhalen' niet groter maakten dan ze werkelijk waren. Dat was soms wel te merken. Tijden waarop zelfs haar trucjes geen enkele nut hadden, omdat men al uit roddels had gehoord wat ze had uitgespookt. Gelukkig was niet iedereen zo slim om deze dingen meteen te geloven en dus waren er genoeg tere zielen om te breken, op welke manier dan ook. Ayana hield haar hoofd ietsje scheef en keek naar de appel die hij bij zich had. Net naar buiten gekomen dus. 'Was je op weg naar iets?' kwam er rustig uit, haar stem zoet zoals deze soms kon klinken.
Onderwerp: Re: The world outdoors ma nov 26, 2012 8:34 am
Haar glimlach, haar aanblik was genoeg voor Avanti om te weten dat deze wereld werkelijk nog draaide, dat alles precies was zoals hij het altijd had gezien. Een leven zonder mensen rondom je brengt je in zo één van die gigantische diepe zwarte gaten, ze slokken je op en je denkt niet meer op de juiste planeet te zijn. Avanti stond aan de rand van zo'n gat en Ayana was degene die hem ervan weerhield niet door te stappen. Al zou het jammer zijn al die onschuldige mensen achter te laten zonder ze gedag te zeggen op zijn eigen originele manier. Daarnaast zag hij liever eerst zijn broer lijden onder de druk van anderen. Zijn vrije hand gaat bijna instinctief naar zijn trui. Hij voelt het gewicht van de ring aan de lange ketting zwaarder worden bij ieder seconde dat hij langer dacht aan zijn broer. Ayana trekt hem terug, zoals altijd. 'Hmm.' Komt er laag uit zijn mond waarna hij haar weer aankijkt en zijn hoofd wat schuin houdt. 'Laten we de zwarte niet in leven?' Plaagde hij geamuseerd. Het feit dat Ayana hier zat en niet ergens anders zei vaak al genoeg. Ze was graag buiten, liever dan dat ze binnen zat. Haar groene ogen hebben een bijna katachtige blik terwijl ze hem aanstaard.
Hij duwt zich af van de boom en schudt zijn hoofd bij haar vraag. 'Ik dacht laten we genieten van een mooie wandeling onder het mooie zonlicht.' Het sarcasme nam overduidelijk te overhand in zijn woorden. Hij liep om haar heen en draaide zich naar haar toe. Hij trok de kap van zijn hoofd en schudde zijn hoofd kort heen en weer waardoor zijn zwarte haar weer behoorlijk juist viel. Hij draaide de bijna afgegeten appel in het rond en gooide hem dan achteloos over zijn schouder. 'Maar ...' Hij zweeg en keer neer op Ayana. 'Ik heb geruchten gehoord ...' Niet dat hij de spanning er wou inhouden maar tog zweeg hij en nam hij ieder facet op van Ayana's prachtige gezicht. 'Je zus ...' Hij zweeg en zakte voor haar neer in in het gras. Avanti had haar wel vaker over haar zus horen praten maar hoe ze over haar zus dacht en hoe ze erop reageerde wist hij niet, misschien daarom dat ze een vlinder aan stukjes scheurde. Hij wist alleen dat Ayana's zus ze niet alle vijf op een rijtje had ... ° Done
Onderwerp: Re: The world outdoors ma nov 26, 2012 9:22 am
Haar vraag had hem zijn hand weer terug doen trekken. Ze wist wat hij deed als hij aan zijn broer dacht. Ze wist ook dat hun relatie verre van goed was. Zo waren er die kleine dingetjes, kleine details, die ze altijd van elkaar zagen. Die tijd waarin haar moeder nog erger door begon te draaien, de weken waarin ze bewerkt werd met willekeurige voorwerpen. Hij verscheen op het juiste moment, om haar uit het duister te trekken. Wat er was gebeurd als hij er niet was geweest, wie weet. Dat was zo'n vraag waar ze zich eigenlijk nooit mee bezig hield, omdat ze diep van binnen wel wist wat het antwoord was. Hij grapte even over het in leven laten van de zwarte vlinders. Ayana grijnsde even, waarna ze haar mond open deed om een antwoord te formuleren. 'Zwarte vlinders fladderen evengoed vrolijk rond.' sprak ze met een lachje, haar groene ogen nog altijd op hem gericht.
Zijn volgende woorden deden haar even grinniken. Hij en een wandeling onder de mooie zon, amusante combinatie. Natuurlijk was het sarcasme dat van zijn stem droop niet te missen. Nooit zou hij spreken over iets moois, gezien zijn haat niet enkel voor de bewoners van deze wereld was bestemd. De wereld zelf, alles erop en erin, met een enkele uitzondering, werd gehaat. Door hen beide. Het was immers de wereld die zo oneerlijk verdeeld was. De één had alles en de ander had niets. Ondertussen had hij de kap van zijn hoofd gehaald, waardoor zijn warrige zwarte haar goed te zien was. Het gesprek nam echter plots een serieuze wending. Toen hij haar aankeek en begon over geruchten voelde ze haar lichaam direct wat verstijven. Ze had wel iets gehoord, maar zeker wist ze het niet. Ze had haar zus immers nooit ontmoet. Het kind dat haar vader, haar ouders, wel wilde hebben. Het kind dat twee jaar voor haar was geboren, iemand die wel gewild was op deze wereld. En dus kon ze niet anders dan ook haar haten. Een onbekende, een vreemdeling die zich toch al zo tegen haar in had weten te werken zonder haar ooit te hebben gezien. Avanti zakte neer in het gras, en sprak dat woord uit. Haar groene ogen schoten van de grond naar zijn gezicht. Een redelijk kille blik over haar gelaat schietend. 'Jij hebt het dus ook gehoord..' sprak ze rustig, maar haar stem klonk zachter. Het waren nog geruchten, maar iets zei haar dat het wel waar moest zijn. De intentie achter dit bezoek ontging haar volledig. Zoals zij geen reden had om Nirvana op te zoeken, had Nirvana dat ook niet om haar te zien. Ja, haar naam wist ze wel. Die viel nog wel eens thuis. Als haar moeder het had over hun mooie dochter, alsof zij zelf niet bestond.
Onderwerp: Re: The world outdoors ma nov 26, 2012 9:50 am
'Dan zijn er binnenkort geen vlinders meer, niet dat het mij wat kan schelen.' Mompelde hij afkeurend. Er was maar weinig wat Avanti kon bekoren. Ja ... dat grote sportgebouw hier wat stappen vandaan, dat was bijna zijn hemel op aarde, naast Ayana dan want ze scheerde nog steeds te toppen. Als er iets was waar ze beide zo graag hun haat op los lieten dan waren het wel de rubberen en moesen poppen in de trainingshal. En die arme poppen kregen het zwaar te verduren. Maar naast Ayana en de trainingen was er weinig dat hem echt wist wakker te schudden. Dus was er enkel plaats voor de dingen die misplaats waren volgens de maatschappij, de dingen die verboden waren. Over de grens gaan, stelen, liegen en Avanti's favoriete spelletje harten breken. Hij was behoorlijk charmant, wist wel van aanpakken maar hij wist veel meer van het vermorzelen achteraf. Het was gewoon geweldig om te zien hoe goedgelovig deze wereld was, hoe snel ze met iets aan de haal gingen.
Zo ook de geruchten van Nirvana. Hij had het gehoord maar wat kon je tegenwoordig echt wel nog geloven? Maar de reactie van Ayana geloofde hij steeds blindelings. Hij zag haar schouders opspannen, haar lippen verstijven en haar groene ogen wat meer tot spleetjes komen. Haar blik, haar aura werd een heel stuk killer en daar hield hij van maar niet om de redens waarbij ze zich nu killer gedroeg. Bij haar woorden kneep hij zijn blauwe ogen tot spleetjes en leunde naar achter, steunend op zijn handen. 'Je wist het dus nog niet zeker?' Hij hield zijn hoofd weer schuin terwijl zijn ogen over haar gezicht gleden. 'Ik heb het ook maar gehoord, kan het niet met zekerheid zeggen en trouwens, ik ben niet zo'n roddeltante.' Hij knipoogde op de hoop dat het haar iets of wat zou oppeppen. 'Wat kan ze je doen? Of je moeder? Niets, niet zolang je dat niet wil.' Hij zweeg en leunde weer voorover zodat hij weer dichter bij haar was. 'Of ik.' Zei hij dan resoluut, als het op Ayana aankwam was Avanti bereidt te vechten ...
Onderwerp: Re: The world outdoors ma nov 26, 2012 11:26 pm
Geen vlinders meer.. Wat ze nog erger vond was de hoop van de mensen hier. Ondanks dat district 1 het nog wel getroffen had, betekende dit niet dat armoede hier niet voorkwam. Dat ze het nog altijd slechter hadden dan die volgevreten massa in het Capitool. Dit was een van de redenen dat men zelfs hier nog triest en depressief kon zijn. Maar zelfs deze gevoelens accepteerde ze niet. De meeste mensen wisten niet eens wat een echt moeilijk bestaan inhield. Zij hadden genoeg en lede naan zogenoemde luxeproblemen. Zij stuurde zelfs hun kinderen vrijwillig weg naar de games. Hier had ze nog wel eens een gesprek over gehad met haar moeder. Deze geloofde natuurlijk niet wat ze allemaal kon, en vond ook niet dat ze zich ooit als career zou moeten melden. Ach ja, dat was het juist. De enige reden waarom ze nog bestond, nog iets van gewild was, was enkel voor de levenskwaliteit van haar moeder. Als dat mens haar woedde binnen hield, zou ze op een dag spontaan ontploffen, waarschijnlijk over de meest kleine irritatie. Ayana gaf niet om haar, maar ze was simpelweg niet in staat om haar spullen te pakken en te vertrekken, ook al wist ze dat er iemand was die nooit de deur voor haar dicht zou gooien.
Avanti haalde haar weer bij de werkelijkheid door te spreken. Haar groene ogen nog altijd op hem gefocust, als een soort houvast. Wat hij zei was waar, het waren enkel geruchten, niets was zeker. Men roddelde hier vaker, maakte verhalen groter dan ze eigenlijk waren. Waarom zou ze dit wel moeten geloven. En het laatste. Wat kon haar zus haar eigenlijk doen? Helemaal niets. Het was enkel de aanwezigheid die haar gedachten op hol deden slaan. Een aanwezigheid die ze nooit zou kunnen tolereren, simpelweg om de oneerlijke keuzes van haar ouders. Wat zou Nirvana willen? Haar moeder ontmoeten? Dan werd ze teleurgesteld. Haar ontmoeten? Waarschijnlijk wist de oudere zus niet eens van haar af. Haar vader kon nooit over haar hebben gesproken, gezien hij haar al vanaf haar geboorte had ontkend. Voor hem was niet dood, voor hem bestond ze niet eens en had ze ook nooit bestaan. Avanti leunde weer naar voor en zijn vertrouwde aanwezigheid kalmeerde haar gedachten wat. 'Nee, ze kan niets. Als ze hier komt is ze zo weer weg. Mijn moeder is het bezoeken niet waard en over mij kan ze niet weten.' De enige persoon die haar volledig accepteerde was hij.
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 1:55 am
De klanken van haar woorden doen hem weinig, ze probeerde het gewoon te zeggen en ze had gelijk, er was niets waar ze zich zorgen om moest maken. Er was niets dat haar zus kon doen. Toch was er die kleine klank in haar stem anders, ergens vond ze de komst van haar zus, als het dan toch waar was, beangstigend. Waarschijnlijk omdat ze niet wist wat ze moest verwachten. Het feit dat hij zijn hoofd weer wat schuin hield was om de zwarte bles die voor zijn ene paars gespikkelde oog weg te houden. Hij zat zo dichtbij dat hij haar adem konden voelen, dat hij de aders in haar slapen kon zien kloppen. Hij leunde naar achter en liet zijn adem ontsnappen terwijl hij weg keek naar de blauwe lucht. Vaak kon hij zich moeilijk plaatsen in Ayana's situatie, of het feit dat ze niet van huis weg liep terwijl ze zo mishandeld werd. Avanti had haar littekens gezien, hij had haar zelf als eens verzorgd en bijna gesmeekt daar weg te gaan. Hij was voor twee dingen bang, twee dingen die met Ayana te maken hadden. Het eerste; dat hij het nieuws zou horen dat Ayana's moeder haar dochter had doodgeklopt en het tweede, dat beide hun namen uit de boetebol zouden komen.
'Ik hoop enkel voor jou dat je zus niet naar je moeder gaat en jij toevallig op de verkeerde moment thuis komt.' Zijn ogen gleden kort naar haar armen waar de meeste van haar wonden te vinden waren. Hij plukte aan het groene gras terwijl hij bedenkelijk naar het niets staarde. 'Moest ik nou eens zeker weten ...' Zijn stem stierf weg en zijn blik werd meer duister en killer. Zijn gevaarlijke blik, alsof hij een plan had. Hij keek op en glimlachte onschuldig, al was er die valse trek in zijn gezicht te zien. 'Kun je niet gewoon bij mij blijven tot we het zeker weten? Of mag ik je naar huis brengen, zoals een echte jongen doet?' Hij grinnikte en schudde kort zijn hoofd, zijn zwarte haar ging alles kanten op. Hij ging graag mee naar Ayana thuis al was het maar om haar moeder op stang te jagen, al wist hij niet hoelang het nog ging duren voor hij zijn geduld verloor. Hij keek haar weer aan met zijn duistere mysterieuze blik. 'Ik hoor het vanzelf wel en het kan me echt niet schelen wat ze hier komt doen zolang ze maar geen kwaadaardige dingentjes plant met je moeder want dan word ik kwaad en ...' Hij zweeg en sloeg zijn hoofd achterover bij de gedachten aan zijn kwade buien. Er volgde meestal zo'n werkstraf, misschien de enige reden dat hij zich wat inhield om op de vuist te gaan met iedereen en alles. Hij kreunde hoofdschuddend en keek haar weer aan. 'Laten we zeggen dat ik me het niet al te veel kan permiteren kwaad te worden.' Besloot hij uiteindelijk maar dan anderszijds, voor Ayana alles ...
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 3:49 am
Hij zat zo dichtbij en hoewel zijn gezicht zoals altijd geen duidelijke emoties toonde, was het voor haar niet moeilijk om te raden wat er ongeveer in hem om ging. Beide stonden bekend om hun nuchtere houding tegenover enge situaties. Ze kenden geen angst, dat was wat men over hen zei. In de meeste gevallen was dit waar, maar de kleine uitzondering bestond toch. Hoewel ze het niet wilde toegeven, was de hele situatie met haar moeder beangstigend. Niet dat ze reageerde zoals een ander, of dat ze haar angst uitte, maar diep van binnen school het ergens. Daarnaast was er een andere angst, eentje die toch wat meer naar boven zou komen, mocht er iets van waar worden. Deze draaide vooral om Avanti, dat hem iets gebeurde of dat zij samen gekozen zouden worden voor de games. Als hij het alleen was, was ze er zeker van dat hij zich een weg naar buiten zou vechten, dat hij zou winnen. Maar enkel één persoon kon de spelen winnen en dus zouden ze een doodlopende weg in rennen mochten ze beide getrokken worden. Ze verbaasde zich soms nog over het feit dat er werkelijk iemand was waar ze bang om kon zijn, die ze koste wat koste niet wilde verliezen. Zoiets had ze voor haar twaalfde niet voor mogelijk gehouden, toen haar leven nog volledig bestond uit de martelingen die haar moeder haar toedeed.
Ayana had zijn blik even kort naar haar bedekte armen zien glijden, wetende wat daar was. Opnieuw sprak hij haar toe, waarna er een gevaarlijke glinstering door zijn ogen gleed en hij een onschuldig glimlachje opzette. Ze kon niet anders dan haar eigen mondhoeken ook iets opkrullen. Een geweldig gezicht was dat, als hij in die stemming was. Over zijn vraag dacht ze even na, waarbij ze haar ogen even naar de lucht boven hen liet glijden. Wanneer ze niet thuis kwam, moest ze het later afzien, maar ergens boeide haar dat niet eens. 'Voor nu mag je me gewoon naar huis brengen. Mocht mijn zusje op de stoep staan en er gebeuren rare dingen, dan kom ik wel naar jou toe. Goed?' zei ze terwijl ze haar ogen weer op hem richtte. De lichte grijns die rond haar lippen speelde werd groter toen hij begon over dat hij kwaad zou worden als het mis ging. Ze wist maar al te goed hoe dat eruit zag en wat er dan allemaal kon gebeuren. Natuurlijk was de straf die hij achteraf kreeg opgelegd minder, vandaar dat hij het zich niet kon permitteren, maar het was een bijzonder schouwspel mocht je het te zien krijgen. Het zou haar niets verbazen als andere mensen nerveus en angstig zouden worden, maar voor haar was het enkel amusant. 'Valt te begrijpen ja' zei ze, nog altijd denkend aan de keer dat ze het had mogen meemaken. Nee, hij kon zich beter koest houden en zich amuseren met de wat kleinere zaken.
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 7:18 am
Uiteindelijk kon hij haar wel verstaan. Zijn broer zou zo eens plots moeten opduiken, Avanti zou gegarandeerd zichzelf opjagen en in de aanval schieten. Van praten zou er niet veel in huis komen. Het was ook mogelijk dat ze elkaar tegen het lijf liepen, Alvaro woonde dan wel aan de andere kant van het district maar bij de boete zouden ze elkaar sowieso terug zien. Er waren ook andere evenementen waarbij het hele district samen kwam. Het was altijd mogelijk en Avanti keek er niet naar uit. Ze wisten van elkaars bestaan, ze waren opgegroeid samen, konden niet meer zonder elkaar en dan zijn er die kleine meningsverschillen die je uiteen drijven. Hij mocht er niet aan denken die verschillen met Ayana te krijgen. Ze hadden al ruzie gemaakt en ze hadden het al eens zo erg gemaakt dat ze begonnen vechten maar nooit hadden ze elkaar een week lang niet gezien. Uiteindelijk hadden ze elkaar nodig, voor alles. Het was een zwak besefte hij maar het was een zwak die hij met droeg zonder er ook maar aan te twijfelen.
Er kwam een tevreden glimlach op zijn lippen, een ontspannen blik gleed over zijn gezicht, iets wat enkel Ayana bij hem te zien kreeg. 'Dan zal ik jou zoals de meeste jongens doen naar huis brengen.' Hij knipoogde speels maar hij was gerust. Hij wist hoe hard ze kon zijn, hij zou haar nooit moeten escorteren want ze kon zich prima zelf verdedigen. Maar bij haar moeder, het was gewoon anders. Op de één of andere manier kon Ayana het niet opbrengen te vechten. 'Trouwens, je mag me één punt in het lijstje geven. Heb deze morgen iemands ziel gebroken, of hart, of lichaam. Tamara, of Nikita, geen idee hoe ze nou ookal weer heette. Ze is beginnen huilen.' Hij trok een vals droevig gezicht en glimlachte dan vals. 'Dus we staan gelijk of tenzij je ook iets gedaan hebt?.' Hun spelletjes was gewoon off rails. Om ter meest harten breken of mensen kwetsen, je kreeg een punt als het lukte. Hij zat weer recht en tokkelde zijn vingers over zijn knieën terwijl zijn ogen over de weg heen en weer gleden en uiteindelijk weer naar Ayana's grasgroene ogen. 'Was je van plan de hele rest van de namiddag hier te zitten of heb je plannen?' Hij keek haar afwachtend aan, zijne ene wenkbrauw omhoog. Zit was nu niet bepaald Avanti's bezigheid, hij deed liever andere, niet normale dingen ...
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 8:34 am
Wanneer ze erover nadacht was haar situatie eigenlijk absurd. Iemand die altijd haar eigen problemen oploste en zeker niet het zwakke zielige meisje uithing, werd toch neergedrukt door haar moeder. In een andere situatie was ze al lang opgestaan. Had ze haar belager terug geslagen, haar mening geuit en haar aanwezigheid laten gelden. Misschien waren er nog wel ergere dingen gebeurd, als het doorging na haar eerste uitbarstingen. Maar de situatie zoals deze lag, was op de een of andere manier anders. Wat haar moeder haar ook aandeed, ze deed niets terug, ze liep niet weg. In het begin had ze tegengestribbeld, maar dat was afgezwakt. Haar normaal zo wilde en rebelse karakter leek ingedamd door de vrouw die haar ter wereld had gebracht. Ze voelde niets voor haar, het kon haar niets schelen of ze dood ging, of er iets gebeurde. Ondanks dat had ze nog geen actie ondernomen. Iets dat zo vreselijk tegen haar karakter inging dat het haast onmenselijk was. Het viel simpelweg niet te begrijpen. Waarschijnlijk had Avanti daar nog meer moeite mee. Hoe hij alles van een afstandje moest aanzien, terwijl zij niets deed.
Ayana keek naar zijn tevreden glimlach en ontspannen gezicht. Het deed haar altijd goed om hem zo te zien. Zo kalm was hij niet vaak. Hij vertelde haar dat hij haar naar huis zou brengen, zoals de meeste jongens deden. Ze lachte even. Alsof hij ooit in de buurt zou komen van die 'normale' groep jongens. Nee, dat zou nooit gebeuren en beide zouden ook niet anders willen. Deze manier van leven bracht hen de afzondering die nodig was. Hij bestempelde het nog even toen hij begon over het feit dat hij weer iemands hart had gebroken. Zijn gemaakt droevige gezicht deed haar grijnzen. 'Ach wat een arm kind toch' zei ze sarcastisch. Ja, zo waren er genoeg mensen die de waarschuwingen van de roddeltantes negeerde en met hen optrokken. Zo had zij ook al menig hart gebroken, door zich in eerste instantie voor te doen als het perfecte meisje, om ze daarna keihard te laten vallen. Of dat nou vriendjes of vriendinnen waren. 'Mooi gedaan. Dan staan we gelijk. Ik heb vandaag verder niets uitgehaald, maar er zitten er wel nog een paar aan het lijntje. Dus geniet maar van je korte overwinning' zei ze lachend, een valse schittering door haar ogen glijdend. Eens hij haar vroeg of ze nog wat van plan was, sprong ze overeind met een soepele beweging. 'Niet echt iets van plan, maar hier de hele namiddag zitten is niets voor mij. Nu je het toch over die punten hebt. Misschien kan ik dat ene 'leuke' 'vriendje' van me even op zijn plaats zetten. Zin om mee te gaan?' Bij de laatste woorden grijnsde ze duister. Jongens waren zo makkelijk als je er maar een beetje goed uit zag. En net zo makkelijk te breken.
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 8:52 am
Ayana was even weg met haar gedachten, hij zag het. Hij keek haar met een intense blik aan, bijna geamuseerd door haar dromerigheid, haar blik op het gras dan heen en weer deinde op de wind. Ayana was bloedmooi, dat had hij nooit ontkent. Haar lange zwarte haar golfde over haar schouders, haar groene ogen hadden iets intens, iets verleidelijk. Ze was slank, gave huid, ze was prachtig. Avanti snapte waarom de helft van de vreemde jongens achter haar aan dartelde gelijk verloren gelopen puppies. En ze maakte er ook zoveel misbruik van en dat vond hij zo geweldig. Zelf was hij geen heer en meester over woorden maar hij wist ze wel goed te gebruiken, hoe klein zijn vocabulair in "lief en flink" overkomen dan ook mocht zijn. Dus Ayana was veel sneller weg met de punten dan hem. Avanti gooide het vaak over een heel andere boeg, hij was de mystrieus duistere figuur die een slechte uitstraling had maar waar iedereen meteen voor viel omdat het net zo duister was en Ayana was meer de verleidster met woorden waarmee ze zelf hem zou kunnen meelokken.
Uiteindelijk rukte ze haar blik los en glimlachte tevreden. Hij kon haar denkwijze bijna horen over hoe hij niet bij de categorie "normale jongens" hoorde. Haar sarcasme deed hem tevreden knikken alsof hij trots was met de daad die hij had verricht. Hij was nooit trots over zijn daden eerder voldaan en tevreden. 'Ik weet het, niet flink van me.' Beaamde hij zachtjes hoofdschudden. Hij steekt zijn kin vooruit bij haar bijna valse woorden, een verontwaardigde kuch verlaat zijn lippen voor hij zich achterover in het gras laat vallen en naar de hemel staart. Er was niets moois aan de blauwe hemel met witte wolkjes. Hij vroeg zich vaak wel eens af hoe hel er zou uit zien ... daar zou hij toch ooit terrecht in komen, hopelijk niet te snel. Zijn lijstje met "te doen" was nog behoorlijk lang. Hij draaide zijn hoofd zijdelings toen Ayana weer begon te spreken, een aanlokkend voorstel wat haar weer een punt bij zou geven. Hij kwam langzaam weer recht en glimlachte uitdagend. Zijn vinger gleed kort onder haar kin voor hij zijn wenkbrauwen tweemaal ophaald. 'Je weet toch dat jongens enorm territoriaal worden als er een andere jongen mee is met hun "misschien bijna" vriendinnentje.' Spreek hij zakelijk. Hij zet zijn voeten onder zijn lichaam en springt soepel recht. 'Maar ik zeg geen nee, dus wijs me de weg.' Hij stak zijn hand uit zodat hij haar kon recht trekken ...
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 9:27 am
Het was een vreemde manier van vermaak, maar het amuseerde hen beide. Hoe hij zo hoofdschuddend zat, alsof hij een fout begaan had. Allemaal toneelspel voor hem, wat voor een normaal persoon oprechte spijt zou zijn geweest. Samen overtraden ze elke waarde die men stelde. Het handboekje dat vertelde hoe je met een ander om moest gaan was ruw op de grond gesmeten en nooit doorgelezen. Geen schaamte, geen spijt, enkel een gevoel van tevredenheid wanneer er weer zo'n regel werd gebroken. De uitdagende uitdrukking die hij droeg toen hij weer wat rechter kwam zitten, vertelde haar al hoe hij dacht over haar voorstel. Ze had ook niet verwacht dat hij het af zou slaan. Net zoals haar boeide het hem niets wat er met andere personen hun gevoelens werd gedaan. Ze voelde zijn vinger kort onder haar kin door glijden, waarna hij weer sprak. Oh van dat verschijnsel wist ze maar al te goed. Sommige jongens die van Avanti wisten en hem ook wel eens in haar buurt hadden gezien, hadden eerst geruststelling nodig dat ze niet wat hadden voor ze aan een 'relatie' met haar wilde denken. Hen hiervan overtuigen was echter een koud kunstje, vooral als je het zo vaak moest herhalen. 'Mijn beste Avanti, dat is toch ook de bedoeling. Deze was nog redelijk hardnekkig toen ik hem ervan overtuigde dat jij mijn vriendje niet was. Des te zwaarder de klap' haar stem nu wat meer zoals deze klonk wanneer ze streken met anderen uithaalde. Killer met een mysterieus tintje. Ze pakte zijn uitgestoken hand om zichzelf recht te trekken. 'Follow me then.'
Onder het lopen dacht ze even terug aan de tijd geleden dat dit begon. Wat ze nooit helemaal begreep was hoe men er nog altijd zo hard in kon trappen. Dat ze niet met anderen spraken, dat ze niet gewaarschuwd werden. Zelfs als die jongens er iets van wisten, vielen ze nog in haar armen. Het kwam natuurlijk grotendeels door haar uiterlijk, maar haar manier van spreken was niet te vergeten. De zelfverdediging die ze vroeger had opgezet om zichzelf af te zonderen, kwam nu van pas in deze zaken. Ayana was een meester in het overkomen naar anderen zoals zij dat wilde. Elke rol werd tot in de puntjes gespeeld, en goed ook. Ieder had zo zijn manier van aanpakken en dit was de hare. De jongen in kwestie was een persoon waar ze poeslief en vrolijk tegen had gedaan. Hoe lang het precies aan de gang was wist ze niet eens meer, maar het ging ook allemaal om dit moment. Hoe makkelijk die jongens waren, het was voor haar een reden om een nog grotere hekel aan hen te hebben. Ze dachten simpelweg niet na en gingen blindelings in zee met hun hormonen. Sukkels. Ze streek wat van haar zwarte haar uit haar gezicht, waarna ze weer even naar Avanti keek. Niet ver meer. Hij was meestal te vinden op het muurtje dichtbij zijn huis, op dit tijdstip van de dag. Ze zouden hem daar zeker aantreffen.
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 9:59 am
De zoetigheid van haar stem bracht zijn ogen tot de hare waarna hij zachtjes grinnikte. 'Ach toe.' Zei hij bijna spottend terwijl hij kort zijn handen langs zijn zwarte jeans liet gaan om de grassprietjes eraf te krijgen die hij eerder had geplukt. Toen hij weer opkeek was zijn glimlach er nog steeds, een valse scheve. 'Dat word een harde klap. Wat een telleurstelling om dit te verliezen ...' Hij zweeg en haalde zijn vinger over haar schouderbladeren terwijl hij naar de weg wandelde, hij draaide zich om en wees naar zichzelf. 'Voor mij.' Vervolgde hij. Het was een feit, Avanti en Ayana waren geen stel, niet officieel maar ze deden maar graag soms alsof enkel om harten te breken. Om anderen telleur te stellen. En Avanti was zich er nooit anders over gaan voelen, voor hem kon Ayana alle mogelijke vormen aannemen zonder dat hij zich ongemakkelijk zou gaan voelen. Zus, liefde, vriendin, zelf vijand. Ze maakten vaak opzettelijk ruzie zodat andere de schijn zouden gaan krijgen dat de rebelse tijd eindelijk voorbij was tussen die twee. Waren ze nu echt zo dom? Hadden ze niet een klein beetje kennis om te weten dat Avanti en Ayana onafscheidelijk waren? Misschien maar beter zo, dan hadden zij er nog wat pret in.
Hij wachtte op haar bij de weg en liet haar voor gaan aangezien hij zelf niet de weg wist. Zijn handen doken diep weg in zijn zakken terwijl hij getrouw naast haar mee wandelde. Zijn uitstraling werd harder en arroganter als hij bij andere mensen was. Het was onnatuurlijk gedrag voor Avanti wat hij aan Ayana liet zien, in het openbaar was hij een ondoordringbaar schild. Ayana kend hem, ze wist de kleine details in zijn gezicht en houding te zien dus ze kon zelf zo gemakkelijk zien wat hij wou of hoe hij zich volgde. Zijn donkere blauwe ogen gleden met een zekere waakzaamheid rond. Zijn houding was nochalant, zijn passen dominant en getimed. Ayana daarintegen ... Hij keek kort opzij, hun blikken kruisten elkaar en een duister glimlach kwam kort op zijn gezicht. Uiteindelijk vertraagde ze haar pas een beetje en zijn ogen gleden meteen naar een jongen, iets langer dan hijzelf, doorsnee. Hij had ze beide nog niet gezien dus boog Avanti kort naar Ayana toe, zijn lippen vlak bij haar oor. 'Have fun.' Hij knipoogde en bleef vlak schuin achter haar als een doodnormale jongen...
Onderwerp: Re: The world outdoors di nov 27, 2012 11:14 pm
Terwijl ze zo samen met Avanti langs de weg liep, dacht ze even na over de aanpak van deze keer. Eigenlijk had ze geen zin om er nog heel erg omheen te draaien, zoals ze in sommige gevallen wel deed. Gewoon kei hard laten vallen dit keer, als een baksteen. Hun blikken kruiste en ze zag aan hem dat hij zijn normale houding weer had aangenomen. Een houding waar enkel zij door heen kon breken en aan de kleinste details kon zien hoe hij iets vond of wat hij dacht. Samen liepen ze zo door. Als er af en toe iemand langs kwam liep deze vanzelf met een boogje om hen heen. Je zou toch maar eens besmet worden door het duistere aura dat vaak rond hen heen hing. Daarbij begreep niemand wat hun relatie nu echt inhield. Ze konden alles zijn voor elkaar, het lag er maar aan wat op het moment het beste uitkwam of dat men misschien behoefte had aan een broer of zus, of misschien een vijand. Zo werd alles gevuld. Ze hadden niemand behalve elkaar, tja, dan moest je creatief zijn in wat je precies was naar de ander.
De jongen kwam in zicht en op een redelijke afstand hielden ze stil. Haar groene ogen gleden even naar Avanti en ze zag hoe hij hem bekeek, om zich vervolgens weer op haar te richten. Haar 'vriendje' had hen nog niet gezien, vandaar dat Avanti zich even naar haar toe boog en 'have fun' in haar oor fluisterde. Ze glimlachte vals. Van het ene op het andere ogenblik wist ze een vrolijke glimlach op haar gezicht te toveren en stapte met lichte passen van hem weg, naar de jongen die daar op het muurtje zat. 'Hey' kwam er vrolijk uit. Men zou haast niet meer hebben geweten dat zij nog steeds Ayana was. De jongen keek op en glimlachte terug, waarna ook hij een begroeting uitsprak. Ze stapte dichterbij, waarna hij overeind kwam en zich naar toe boog. Alles ging zo snel, binnen een mum van tijd had ze de hand waarmee hij haar gezicht wilde strelen vast, en de andere hand met de vinger op zijn lippen om zijn hoofd van haar af te houden. Zo duwde ze hem van haar af, terwijl ze zijn arm de andere kant op draaide tot ze zeker wist dat het pijn deed. Ayana liet los, waarna hij zijn arm meteen vastpakte en haar met een geschokte en lichtelijk boze uitdrukking aankeek. 'Waar was dat voor nodig?!' Ze haalde haar schouders op. 'Het kwam in me op. Gezien dit spelletje dat we al een tijdje spelen, nu over is. Nou ja, wat ik speel. Zie je, je betekend niets voor me en je had wel gelijk toen je zo je twijfels had in het begin. Dat meisje waar je mee ging bestaat niet' sprak ze op duidelijke, maar melodieuze wijze uit. Zijn gezicht vertrok volledig, vooral van de schok. Straks zouden de tranen wel komen, zodra hij heel goed besefte wat ze daarnet had gezegd. Herhalen ging ze het niet voor hem, maar er kon nog wel een schepje boven op. Met kalme passen stapte ze terug richting Avanti. De jongen haar een stukje volgend, nog altijd met stomheid geslagen. Met een grijns ging ze weer naast Avanti staan en legde haar hoofd tegen hem aan. Er sloop nu woedde over het gezicht van de jongen, maar zijn ogen waren waterig, dat was duidelijk te zien. 'En wie is dat?!'
Onderwerp: Re: The world outdoors wo nov 28, 2012 1:15 am
Terwijl ze de laatste honderd meter overbrugde bleef Avanti's blik gefocust op de jongen. Hij zag het allemaal. Hij was ten eerste ouder dan Avanti, hij gokte op een jaar of twee. Aan zijn kleding te zien had hij het goed thuis wat eigenlijk helemaal niets wou zeggen. Avanti was ook altijd naar behoren gekleed en hij had het "niet goed thuis" was een groot woord maar het was wel zo. Avanti had rond te komen met het geld dat hij kreeg voor de trainingen die hij nam als beroeps. Je werd betaald om een moordenaar te worden, mooie deal. Uit de nochalantie van je jongen kon hij opmaken dat hij geen beroeps was, die waren meestal stukken attenter en aangezien hij nog steeds niet reageerde op hun aanwezigheid ... zei genoeg. Zijn gezicht was ontspannen, zijn ogen fonkelde vol zichtbare vlinders. Meteen vulde Avanti's lichaam zich met een afschuw voor dit menselijke volk. Je kon niet verliefd worden in twee dagen, je kon geen band krijgen door enkel een leuke babbel. Hij en Ayana hadden er een jaar over gedaan voor ze elkaar volledig vertrouwde en het was sindsdien enkel maar beter gegaan.
Avanti bleef wat achter, hij ging tegen het muurtje staan een huis verder maar zijn blik volgde iedere beweging die je jongen en de veel te happy Ayana maakte. De jongen had hem nog niet gespot maar onderhands Ayana wel en wat volgde ... Avanti trok een pijnlijk gezicht waarna een korte glimlach over zijn gezicht glijdt. Ze kon zo koelbloedig zijn, geweldig. De jongen kreeg een wat meer hardere en agressievere uitstraling. Avanti klemde zijn tanden op elkaar en ademde langzaam uit, beheerst en gecontroleerd. Hij hoorde Ayana spreken met haar typisch zangerige stem en ze stapte naar Avanti die nog steeds nochalant tegen het muurtje stond. Nu pas merkte de jongen Avanti op en hij werd helemaal groot en fors. Jongens en hun territorium, hij schudde bijna afkeurend zijn hoofd. Zijn blauwe ogen gleden opzij naar Ayana en er kwam een charmante glimlach over zijn lippen. 'Heeft nooit bestaan trouwens.' Voegde hij toe op haar woorden. De jongen kwam ook hun kant uit en knapte bijna toen Ayana haar hoofd tegen Avanti's schouder vleidde. De jongen vroeg wie hij was en meteen was Avanti verontwaardigd, kende de jongen hem dan echt niet? Was hij dan echt zo dom om het niet te zien? 'Avanti.' Antwoordde hij goudeerlijk. 'Als ik geweten had dat Ayana al bezet was dan had ik me misschien stil gehouden ...' Hij haalde zijn ene hand uit zijn jeans en legde die rond Ayana's middel. Hij hield zijn hoofd schuin en keek de jongen doordringend en uitdagend aan. Hij zette een stap naar voor en Avanti stak zijn vinger meteen op. 'Oh, weet je het zeker. Wil je ruzie maken om haar?' Hij keek opzij naar Ayana en dan weer naar de jongen. 'Want ik ben niet in de stemming om voor iets te vechten dat ik al lang geleden heb veroverd.' De kilte in de stem deed de jongen weer een stap achteruit doen, hij keek smekend naar Ayana en Avanti glimlachte enkel zelfgenoegzaam ...
Onderwerp: Re: The world outdoors wo nov 28, 2012 2:20 am
De jongen was op hen afgelopen. Hij was zoals al die anderen. Makkelijk om aan de haak te slaan, even makkelijk om te laten vallen. En natuurlijk vertoonde hij dat bezitterige, territoriale mannengedrag. Iets waar ze nog altijd van walgde. Het was totaal onnodig. Het voorbeeld daarvoor zat naast haar. Wanneer je wist dat iemand bij je hoorde, hoefde je niet bang te zijn voor al die kleine dingetjes. Dan wist je dat de persoon in kwestie je nooit zomaar zou laten stikken. Je werkte je gewoon door alles heen, elke mogelijke problemen die op je pad werden geworpen. Natuurlijk waren er tijden waarin je voor de ander vocht, maar niet op deze jaloerse manier. Het maakte niet uit wat men zei, 'mannelijk instinct' sloeg nergens op. Onzin gewoon, enkel een manier om een gevecht op te zoeken. Te laten zien wie de baas was. De jongen had het duidelijk moeilijk met het feit dat ze nu hij iemand anders zat. Toen hij vroeg wie het was keek ze hem met een droge blik aan, die zowat uitriep 'really?!' Hij had haar nog expliciet gevraagd of zij en Avanti niets hadden en dan kende hij de persoon in kwestie niet. Daarbij, was er een mogelijk persoon met wie ze anders zou zijn? Hij moest zijn bronnen toch echt een keer gaan nakijken, want de informatie die hij voor zijn voeten geworpen kreeg was schaars of gewoonweg fout. Ook Avanti leek er zo over te denken, waarna hij de jongen een duidelijk antwoord gaf. Bij het vallen van de naam zag je zijn gezicht vertrekken. Alsof hij eindelijk een beetje leek te beseffen wat dit betekende. Die tijd geleden dat ze hem had gezegd dat zij en Avanti niets hadden, nu ze zo met hem op het muurtje zat. Een voldane grijns rond haar lippen. Ze voelde de arm van Avanti rond haar middel slaan, wat de jongen weer een stap naar voren deed zetten. Avanti was haar echter voor met antwoorden en stak zijn vinger op. Als haar 'vriendje' nog niet had beseft dat ze hem al die tijd aan het lijntje had gehouden, dan deed hij dat nu wel. Het werd hem allemaal toegeworpen op een presenteerblaadje, niets moeilijks aan. Na Avanti's laatste woorden vielen haar ogen op de smekende blik die de jongen haar gaf. Ayana lachte even. 'Denk je nu echt dat die smekende blik van je wat uit gaat halen? Dat ik naar je 'terug' kom hobbelen? Ik kan niet eens terug, want er is nooit iets geweest. Just face it, little boy' sprak ze op kille toon die, die van Avanti evenaarde. Hij moest nu maar beseffen dat hij niet de persoon was waar ze mee om ging. Dat hij al die tijd deel was geweest van een spelletje. 'Ayana' hoorde ze hem nog een maal fluisteren, waarna ze de eerste traan over zijn wang zag rollen. Nog heel even en hij brak compleet.
Onderwerp: Re: The world outdoors wo nov 28, 2012 7:24 am
Het was onnodig nog langer te tonen wie de leiding had. Avanti kon je intimideren maar niet op de mogelijke manieren die de jongen nu liet zien. Je kon Avanti's zwakke plek vinden maar evenals niet op de manieren die hij nu naar boven haalde. het dominante Alfha mannetje spelen hielp gewoon niet want Avanti en Ayana gaven er beide niet op. Daarnaast wist hij ook dat Ayana niet zou gaan lopen voor zijn heldhaftigheid moest hij daadwerkelijk iets kunnen doen om Avanti klein te krijgen. Het was dus een behoorlijk amusant zicht om de jongen bezig te zien alsof hij er nog steeds zo hard van overtuigd was dat het hem zou lukken. De smekende blik die hij Ayana gaf bracht Avanti in een korte lachbui, hij probeerde zich serieus te houden door zich te concentreren op wat Ayana zei maar het lukte amper. 'Komisch.' Grinnikte hij geamuseerd. En dan was het moment daar. Avanti kneep zijn ogen overdreven samen en hapte geschokt achter adem. 'Ga je huilen?' Vroeg hij bloedserieus, het duurde niet lang of er lag weer een valse glimlach om zijn lippen. Hij klakte afkeurend met zijn tong en sprong van het muurtje. 'Ik denk dat we een beetje te hard voor hem geweest zijn.' Meldde hij met een veelbelovende blik naar Ayana en dan naar de weg. 'Het komt wel goed man.' Zei Avanti die de jongen een klopje op zijn schouder gaf.
Ze keken elkaar een tel lang aan, de jongen leek iets te herkennen in Avanti en veegde zijn hand snel langs zijn mouw. Avanti die zijn vingers door die van Ayana had gestrengeld liep overdreven trots met haar weg. 'Ik ken je!' Riep de jongen hen na. 'Dat heeft lang geduurd.' Mompelde Avanti voor niemand in het bijzonder. Hij keek kort over zijn schouder maar gaf al lang geen aandacht meer. 'Ben jij niet de tweelingsbroer van Alvaro! Nu pas herken ik je, door de ogen.' Avanti stond op slag weer stil. Zijn tanden maalden over elkaar wat nooit geen goed teken was. Hij werd onrustig en kwaad, hij was altijd van slag als iemand plots Alvaro's naam zei. 'Ik had de gelijkenissen niet gezien aangezien hij een bril draagt en kort haar heeft. Hij is een goede vriend.' De stem van de jongen sloeg in opwindingen wat over. Avanti strekte zijn vingers en liet Ayana daarbij los om ze daarna tot vuisten te maken waar zijn knokkels bijna wit van werden. 'Zijn vrienden zijn mijn grootste vijanden.' Antwoordde Avanti mat, hij draaide zich half en keek de jongen kort aan. 'Hij had me iets over je verteld, zijn dominante en arrogante broer die niets meer kan krijgen dan dat ene meisje.' Nu was de stem van je jongen spottend alsof hij daarmee kon intimideren. Al de spieren over Avanti lichaam spande zich samen, hij was van streek. Dit was een beetje gelijk aan een verassingsaanval en hij was er helemaal niet blij mee. 'Over mij mag hij veel zeggen, over haar ...' Hij wees naar Ayana en schudde dan resoluut zijn hoofd. 'Zeg dat hij naar hel loopt.' Meldde hij dan kortaf. Oh, hij haatte zijn broer tot in het diepste van zijn hart maar een tweelingenband kreeg je niet zomaar van elkaar losgekoppeld dus het maakte hem rusteloos en onvoorspelbaar. Hij wou weg lopen maar anderzijds ook de jongen de adem uit zijn longen slaan en zijn hart doen stoppen met kloppen, dat was de enige keuze die hij zichzelf gaf en geen van beide zou het humeur dat hij net ontwikkeld had kunnen opkrikken.
Onderwerp: Re: The world outdoors za dec 08, 2012 11:21 am
Eens de jongen begon te huilen, hoorde ze Avanti lachen als reactie op zijn zielige vertoning. Zelf zat ze daar ook nog altijd met een grijns rond haar lippen, want dit was het moment waar het allemaal om ging. Hiervoor had ze al tijd tijd lief en aardig lopen doen. Ze had hem om haar vingen gewonden enkel en alleen om deze reden. Als ze werkelijk aandacht nodig had dan was er al iemand om haar die aandacht te geven. De enige reden waarom ze andere mensen nog ietwat tolereerde, was omdat ze er deze spelletjes mee kon spelen. Andere doeleinden had men niet voor haar. Avanti was ondertussen overeind gekomen en van het muurtje afgesprongen, waarna zij volgde. Hij zei nog wat over dat ze misschien wat te hard waren geweest. Dit feit deed haar enkel breder grijnzen. Haar groene ogen twinkelde nog altijd van plezier. Ondertussen had hij haar hand gepakt, en nam een wat trotse houding aan. Dit gedrag deed haar echter meer plezier. Het waren simpele stapjes, maar men kon er hier iemand volledig mee breken. Samen stapte ze al een aantal passen weg.
Het was toen dat die sukkel zijn mond open deed en het over zaken begon te hebben die beter niet besproken konden worden. Ayana had niet geweten dat deze gozer de gehate tweelingbroer van Avanti kende. De impact van die woorden waren echter heel duidelijk. Avanti hield stil, zijn lichaam gespannen. Meer nog dan de zichtbare verandering in gedrag, was zijn haat te voelen in de aura die om hem heen hing. Deze was in een klap verschoten vanuit amusement, naar de staat waarin hij nu verkeerde. Ze rolde even met haar ogen toen de jongen zei dat Alvaro zijn vriend was. Weer zoiets waarvan ze niets had geweten tot op dit moment. Een rilling schoot door haar lichaam toen Avanti zijn hand uit de hare trok en deze tot een vuist balde. En daar bleef het niet bij. Meer woorden werden hun kant op gegooid, waaronder iets dat makkelijk als een belediging opgevat kon worden. Hoewel zijzelf ook niet geheel kalm meer was, wist ze dat Avanti een geheel ander level van woedde voelde op dit moment. Er was niet veel wat hem in deze staat kon brengen, maar deze jongen had zojuist de goede onderwerpen gemengd. Zoals hij eerder al tegen haar had gezegd, hij kon het zich niet permitteren om kwaad te worden. Nu hij zo op het randje stond wist ze dat ze iets moest doen voor het compleet uit de hand zou lopen. Ayana legde haar hand op zijn schouder en keek hem recht aan. 'Kom op, we gaan. Je weet wat je net nog tegen me zei. Het kan me niets schelen waar die laffe hond allemaal mee komt opzetten, maar je hebt er niets aan als je nu kwaad wordt' siste ze zacht. Op deze momenten was het belangrijk dat ze hem uit zijn woedde sleurde. Dit was zijn zwakke punt, net als dat haar moeder die van haar was. Zaken die eens zo kalme en beheerste personen in een hele andere staat konden brengen. Als ze hem nu naar zijn huis kreeg, dan ging alles goed. Dan zou er geen confrontatie zijn, niet vandaag.
Onderwerp: Re: The world outdoors za dec 08, 2012 11:14 pm
Zijn blauwe ogen staarde naar de jongen, hij strekte zijn vingers en baalde ze dan opnieuw tot vuisten. De paarse spikkels in zijn ogen kregen die gevaarlijke uitdrukking. Avanti had weinig controle over zijn lichaam, zijn denkwijze verliep nu geheel anders dan normaal. Technisch gezien zou hij je willen zien lijden voor hij finaal komaf met je maakte zonder je daarbij te doden of verwonden. Hij brak je mentaal maar nooit lichamelijk. Nu stond er maar één ding in zijn ogen te lezen en de jongen kon duidelijk zien waar deze uitdrukking zou lijden. Avanti wou hem liever met zijn kop tegen één van die muurtjes kloppen zodat er nooit meer een hersencel zou gaan werken. De jongen zijn ogen verwijdde wat, hij leek het door te hebben dat de verhalen rond Avanti en Ayana waar konden zijn. Ze waren beide in staat mensen het leven te ontnemen al was Ayana een meer nuchtere denker in deze situatie.
Net als hij een stap naar voor wil doen legt Ayana haar hand op zijn schouder. Zijn ogen schieten meteen dreigend haar kant op alsof hij even vergeten was dat ze er bij was. Haar woorden waren kort en afgemeten, probeerde hem te overtuigen van de betere oplossing in deze situatie. Haar helder groene ogen staarden hem strak aan. Avanti's kaak verstrakt waarna zijn blik naar haar hand gaat op zijn schouder en dan weer naar de jongen. "Ik zou naar haar luisteren!" Piepte hij wat behoedzaam. Nu was zijn mond zo groot niet meer. Avanti wou iets zeggen maar het lukte hem niet, hij wou zeggen dat hij dankbaar kon zijn dat Ayana naast hem stond maar het ging niet. Hij draaide zich bruusk om en greep Ayana bij haar bovenarm, misschien iets te hard dan de bedoeling was, en trok haar mee weg van de jongen. Pas als ze uit het zicht waren liet hij haar los maar hield er nog steeds stevig en nijdig de tred in. 'Ik breng je naar huis.' Opperde hij emotieloos. Zijn ogen gingen kort hard haar kant uit waarna een zucht zijn lippen verliet. 'Sorry.' Mompelde hij tussen neus en lippen door. Hij had haar even hard behandelt terwijl ze er enkel was geweest om te helpen. Hij stond ondertussen stil en draaide zich naar haar om. Zijn ogen gleden langs haar gezicht voor hij haar weer aankeek. Ze kende zijn reacties maar op het vlak van zijn broer was hij altijd onvoorspelbaar. Deze jongen zou er niet zonder kleerscheuren vanaf komen ...
Onderwerp: Re: The world outdoors zo dec 09, 2012 5:53 am
De spanning tussen de twee was om te snijden. Aan de ene kant Avanti, klaar om de jongen aan te vliegen, aan de andere de boosdoener die nu liever het hazenpad zou nemen. Ze wist niet waarom hij zo stom had kunnen wezen om deze dingen te zeggen. Als hij Alvaro kende, dan moest hij ook van Avanti weten. Van de dingen die hij samen met haar uithaalde. Blijkbaar had het jochie nu pas door wat het betekende om ruzie te maken met het tweetal. Je zag het aan zijn gezicht, een tikkeltje bleek, zijn ogen lichtelijk angstig. De opgedroogde tranen hun sporen nog achterlatend op zijn wangen. Avanti's reactie zou voor ieder ander persoon angstaanjagend zijn geweest. De felle blik die hij haar gaf, maar ze wist wel beter. In een situatie als deze was het lastig om je te beseffen wie je bij je had. Daarbij wist ze genoeg. Hij zou haar nooit opzettelijk pijn doen, niet echt pijn. Zelfs als hij boos was kwam hij nog snel genoeg bij zinnen. En zou het toch eens mogen gebeuren, dan zou ze hem niet met een beschuldigende blik aankijken. Daarbij lag haar pijngrens toch al aardig hoog.
Ayana zag zijn blik naar haar hand op zijn schouder gaan, waarna hij weer naar de malloot keek, die ze had uitgekozen als slachtoffer. Met een klein stemmetje wist deze nog uit te brengen dat hij beter met haar mee kon gaan. Het was de waarheid, maar o wat had ze hem graag gestraft voor zijn brutaliteit. Het was immers zijn schuld dat Avanti zijn zelfbeheersing bijna was verloren. De jongen in kwestie was niet in staat om iets uit te brengen. Zijn enige respons was het vastpakken van haar bovenarm, waarna hij haar ruw mee trok op een hoog tempo. Ze hield zijn passen makkelijk bij, gewend om hard te lopen. Eenmaal uit het zicht van de ander, liet hij haar los. Zijn greep was krachtig, maar het maakte haar niets uit. Even daarna hoorde ze hem sorry zeggen, waarna hij stil bleef staan en haar aankeek. Een lichte glimlach trok over haar lippen, waarna ze naar hem toe stapte. 'Geeft niet. Ik wist ook niet dat ik zo'n dommerd had uitgekozen dit keer. Ach ja, bewijst maar weer eens dat ze me niets kunnen schelen' zei ze, haar stem wat luchtiger als daarvoor. In dit soort situaties was het goed om eerst even wat stoom af te blazen voor je weer over ging op het serieuze onderwerp. Het laatste wat ze wilde was dat hij zich omdraaide en terug ging om hem als nog een lesje te leren. Die confrontatie zou nog wel komen. Ze hielp hem daarmee maar al te graag.
Onderwerp: Re: The world outdoors zo dec 09, 2012 7:46 am
Zijn tanden bleven de hele tijd door op elkaar malen, hij was aan het denken en ongerust. Nu was hij meer aan het denken dan ongerust al zou het nog even duren voor hij terug in de "mood" van voor het gesprek met de jongen zou zijn. Het was hoelang nu al? Bijna een half jaar dat hij niets meer van Alvaro had gehoord, helemaal niets. Niet zijn naam, niet zijn mogelijke gedragingen, zelf geen dom klein gerucht. Het was compleet stil geweest en Avanti had er geen vragen bij gesteld, hij was er zelf blij om geweest. Hij had ervan genoten en dan knal was daar één domme jongeling die dacht hiermee te kunnen opscheppen. Wel ... het was hem niet gelukt in tegendeel, het maakte Avanti razend. Als je al zo lang niets van je broer hoort die je zo hard haat en dan plots weer wel dan kon je niet verwachten dat Avanti daar dolleuk om ging lachen. Nee zo was hij niet en zo zou hij zeker niet worden.
Zijn blik ging langs Ayana heen naar de weg die terug naar de jongen leidde en dan terug naar haar en haar woorden. De glimlach bracht niets teweeg bij hem en ook haar woorden deden hem niets. Zijn schouders waren nog steeds gespannen, zijn tanden maalden nog steeds onrustig over elkaar, zijn ogen flikkerde tussen Ayana en de weg. Hij twijfelde nog zo sterk maar dan anderzijds kon hij hier maar beter blijven bij Ayana die een poging ondernam om hem op andere gedachten te brengen. 'Zes maand heb ik niets van hem gehoord. Ach ....' Hij klapte kwaad zijn tanden op elkaar en stapte verder richting Ayana's huis, ja, hij was er nog steeds van overtuigd haar thuis te brengen. 'Waar begin ik nou over alsof ...' Hij zweeg absurt omdat de rest van zijn zin niet de waarheid zou zijn. Alvaro kon hij nog iets schelen alleen op een andere manier. 'Waarom kan ik dit niet gewoon gerust laten.' Mompelde hij kwaad niet wetend of Ayana het wel zou horen. Hij wist het antwoord, typerend voor tweelingen, je bleef elkaar op de één of andere manier achtervolgen, je kon elkaar niet gerust laten. Hij keek kort over zijn schouder naar Ayana en stopte uiteindelijk weer zodat ze kon bijbenen wat ze gemakkelijk kon maar het was haar manier om haar rust aan hem door te geven. Hij wou zichzelf voor een moment ergens in verliezen, vechten zou hij morgen doen tijdens de training en hij zou niets heel laten en thuis zitten was echt geen goed idee op dit moment. 'Kun je me op andere gedachten brengen of uit domme ideeën praten?' Vroeg hij wanhopig. Avanti was zelden in zo'n verwarde situatie te zien, meestal was hij rechtuit en kordaat met zichzelf maar het lukte hem gewoon niet en hij vond het verdomd lastig om om zo'n reden van Ayana af te hangen ...
Onderwerp: Re: The world outdoors ma dec 10, 2012 12:20 am
Het was niet moeilijk om te bedenken wat er op dit moment door hem heen schoot. Hij keek niet voor niets langs haar heen naar de weg terug. Zo hadden ze beide hun zwakke plek. Iets waar het liefst niemand iets over wist, want dan kon het ook niet tegen hen gebruikt worden. Vandaag was puur toeval geweest, maar dat maakte het niet minder ernstig. Ayana had al gemerkt dat haar glimlach niets had gedaan, zijn schouders nog altijd aangespannen. Twijfelend heen en weer kijkend tussen haar en de weg. Hij deed waarschijnlijk zijn uiterste best om kalm te blijven. Eens Avanti weer begon te spreken, stapte hij ook weer verder in de goede richting. Tenminste, wat je 'goed' kon noemen. Zijn verwarde staat bracht ook haar evenwicht lichtelijk uit balans, hoewel ze met alle macht probeerde de overhand te houden zodat ze hem kon helpen. Even hield hij stil, waardoor ze weer naast hem kon komen lopen. Met snelle, soepele passen hield ze hem gemakkelijk bij. Zoals al het ander waren ze op elkaar afgestemd. Zelfs in snelheid. Haar groene ogen schoten even de omgeving af, waarna ze haar blik weer op Avanti rustte. Hij vroeg haar of ze hem op andere gedachten kon brengen, zijn manier van vragen droop lichtelijk van wanhoop. Hoewel ze hem zelden zo hoefde te zien, wist ze heel goed waardoor dit kwam. Net als zij en haar moeder, zat deze relatie gewoon ingewikkeld in elkaar.
Ze keek hem nog altijd recht aan toen ze begon te spreken. 'Dat is een lastige, maar ik zal doen wat ik kan. Enige voorkeuren van gespreksonderwerp? Als we bij mijn huis zijn kun je ook nog mijn moeder irriteren, mocht je daar zin in hebben' zei ze kalm. Het was belangrijk dat ze niet zomaar een onderwerp aanbrak, gezien het hem net zo goed dat laatste duwtje zou kunnen geven. Waarschijnlijk wist hij ook niet waar hij over wilde praten, maar het was haar een te groot risico. Ze wilde hem niet weer een straf laten uitzitten en als hij niet goed uitkeek en echt wat aanrichtte kon hij nog erger eindigen dan dat. De dingen waarover zij spraken hadden meestal te maken met de lijst die ze hadden of andere zaken die met training etc. te maken hadden. Ayana wist echter niet of dit hem op het moment echt aan zou staan. Waarschijnlijk ramde hij nu het liefst een trainingsdummie het hoofd in, maar die waren niet zomaar op straat te vinden. Dat moest natuurlijk ook geen voorbijganger worden. Vandaar zat ze expres de wat rustigere wegen uitkoos. Haar huis was niet al te ver van hier, maar ze keek er nu niet bepaald naar uit om daar te zijn. Het liefst deed ze er nog een tijdje over. Haar houding hield ze bewust heel kalm. Het had totaal geen zin om zich nu zorgen te maken over thuis. Niet nu Avanti zo instabiel was.
Onderwerp: Re: The world outdoors ma dec 10, 2012 12:51 am
Het frustreerde hem enorm, dit alles. Hij stond op een heel zwakke plek, hij gedroeg zich zwak en hij toonde zich zeker niet graag op deze manier, zelf niet tegen Ayana. Het was niet gestaan voor hen beide om zwaktes te hebben maar toch hadden ze er beide één of twee, hij beschouwde naast Alvaro ook Ayana als zijn zwakte want voor haar zou hij nooit nijdig of kwaad lopen. Voor haar zou hij zijn hand in het vuur steken, door haar was hij een stuk gemakkelijker te manipuleren. Niet dat hij rechtstreeks ten aanval zou gaan moest iemand Ayana te grazen nemen maar hij zou zo wel zijn manieren weten. Net als hij nu al koorstachtig aan het denken was om de jongen terug te betalen. Hij had zijn nacht al zo goed als gemaakt, hij zou niet thuis zijn om te slapen. Zijn ogen gleden opzij naar Ayana, nee hij zou er haar niet bij betrekken dit wou hij zelf doen. Maar daarvoor moest hij eerst weer wat meer "normaal" gaan doen en Ayana ervan overtuigen dat hij het zou redden. Het probleem? Ze kende hem zo doet dat hij uiterst zijn best zou moeten doen en zelf dan zou ze hem misschien nog doorhebben. Dus van in plaats naar de grond te kijken terwijl hij stapte keek hij voor zich want naar bededen kijken was een teken van gonsende hersenen en een hoop denkwerk.
Bij haar woorden keek hij opzij en kwam een vermoeide glimlach op zijn lippen. Hij was niet echt vermoeid maar het koste hem een wereld om ook maar te glimlachen. Hij fronste zijn wenkbrauwen bij haar voorstel om haar moeder te irriteren. In alle gevallen zou hij meteen ingestemd hebben maar nu ... Hij wist het niet. Maar dan anderzijds was het naast Alvaro één van zijn grootste irritaties, haar moeder al zeker omdat ze zelf niet in de aanval ging. Er kroop een gemeend valse glimlach op zijn lippen terwijl hij om zijn as draaide en zijn arm door de hare haakte. 'Ik ben niet zeker of ze dat aardig van me zal vinden.' Zei hij bedenkelijk. Zijn ogen schoten opzij en hij knipoogde vluchtig. Zijn ogen gleden naar de rustige wegen en hij keek kort opzij naar Ayana, ze namen zelden deze wegeltjes. 'Heel attent hoor.' Beaamde hij met een veelbelovende blik naar de weg voor hen. 'Ik denk dat ik mezelf nu wel al behoorlijk in de hand heb om niet iedereen lastig te vallen.' Het was gelogen maar hij moest er haar van zien te overtuigen dat het goed was met hem anders zou hij niet weg geraken van bij haar thuis. 'Dat doe ik trouwens morgenvroeg wel, de trainingsdummies hebben daar toch niet zo heel veel last van. Je komt ook toch?' Hij keek afwachtend opzij voor hij naar de kleine straat keek, ze waren er. Hij herkende het huis meteen er brandde licht dus dat betekende dat haar moeder binnen was. Hij schudde zijn hoofd kort waardoor zijn zwarte haren net over zijn wenkbrauwen kwamen en een duistere schaduw over zijn gezicht wierp. ' Ze zal vast blij zijn me te zien. Ik trouwens ook.' Hij glimlachte dreigend, ze had gezegd dat hij mocht dus hij zou zich niet inhouden, niet op iedere mogelijke manier ...
Onderwerp: Re: The world outdoors vr dec 14, 2012 3:55 am
Ze liepen nog altijd met flinke passen door over de rustige wegen. Af en toe keek ze even opzij, soms ving ze zijn blik, waarna ze beide weer naar het pad tuurde. Avanti glimlachte even naar haar, maar ze kon aan zijn gezicht zien dat het hem moeite koste om dit te doen. Natuurlijk was hij niet de persoon om vaak een leuke glimlach op te zetten, maar ze wist wel wanneer iets echt geforceerd was. Vooral zijn emoties waren haar maar al te duidelijk, hoewel ze nog wel redelijk wat kennis had van de mensen die niets met haar te maken hadden. Hij begon over haar offer en dus keek ze hem weer aan. Nee, haar moeder zou dat inderdaad maar niets vinden, maar het kon geen kwaad haar af en toe wat te stangen. Althans, dat hoopte ze. Diep van binnen was ze altijd onzeker als het over haar moeder ging. Ze wist simpelweg niet hoe ze zou moeten reageren op bepaalde zaken, of hoe ze tegen haar in moest gaan. Natuurlijk bood ze wel wat weerstand, maar echt actie ondernemen.. Dat lukte niet. Vreemd, maar er was niets aan te doen. Toen hij haar duidelijk maakte dat het wel weer ging keek ze hem even bedenkelijk aan. Zijn woorden helemaal geloven deed ze niet, maar het kon geen kwaad om hem een kans te geven. Dus nam ze bij de volgende afslag het gebruikelijke pad weer. 'Tuurlijk kom ik' zei ze met een licht glimlachje rond haar lippen. Trainen was nog altijd een favoriete bezigheid.
Juist op dat moment stapte ze beide de straat in. Er brandde licht in het huis waar ze woonde en dat betekende dat haar moeder thuis was. De glimlach die even op haar lippen had gelegen, verdween vrijwel meteen. Haar groene ogen stonden iets harder als eerst, waarna ze Avanti even aankeek. Zijn opmerking deed haar zacht knikken, maar meer kwam er ook niet uit. Ayana stapte de straat door, wetende dat hij haar zou volgen. Een voorbijganger zou niets aan haar merken, geen vreemd gedrag, geen aarzeling. Een masker dat voor iedereen was opgezet, zodat men niet wist wat er eigenlijk aan de gang was in dat huis. Een enkele keer had ze aan een van de buren moeten uitleggen wat het lawaai was. Antwoorden op dit soort vragen geven was haar intussen al heel bekend en een gemakkelijke zaak. Daarbij wist niemand wat ze meemaakte, op Avanti na natuurlijk. Maar beter ook, gezien haar reputatie anders een behoorlijke klap zou krijgen. Stel je voor, de beruchte Ayana, mishandeld door haar moeder en ze deed er niets aan. Waarschijnlijk geloofden mensen het niet eens als dat verteld zou worden. Daarbij hadden de meesten het toch te druk met hun eigen zaken, bijvoorbeeld het trainen voor de games. Ze liep naar de deur, waar ze even stilhield om haar sleutels uit haar zak te pakken. Eenmaal in haar handen stak ze deze in het slot en deed de deur open. Haar eigen kamer was boven, haar moeder zat meestal beneden. Met gemaakt kalme passen stapte ze naar de kapstok om haar jasje op te hangen.
