New girl on the blok.

Vroege vogels zouden het gemakkelijk krijgen... Nou dat gold dus nu even niet. Hun oude huis aan de andere kant van District 2 verlieten ze met veel gesleur en geschuif van meubels, koffers en overvolle dozen. Cleo Mandra had er een gruwelijke hekel aan om hier weg te gaan. Nu moets ze perse de bus nemen om naar haar vrienden toe te gaan! Mopperend zat ze achterin tussen de verhuisdozen. Wat hadden ze aan de andere kant eigenlijk verloren dan dat haar vader dichterbbij zijn werk zou wonen? Cleo vond het maar niks en haar zat nu alleen met haar druk sprekende ouders in de auto omdat de ander al daar wilde zijn. Nou van haar mocht die dat, maar liever was ze gewoon hier blijven wonen! Fijn onderweg nog een lekke tuit en een vroege file, het kon zeker niet slechter? Oh ja het kon dus slechter... Tot overmaat van ramp beon het ook nog eens te gieten!? Cleo sloot haar ogen en luisterde naar het geroffel op het dak. Het had best iets rustgevends na die herie in het oude huis. Voor ze het wist sliep Cleo en zag alle leuke dingen dus niet voorbij komen. Maar toen de auto stopte schrok Cleo wakker en keek gedesorienteerd rond. ‘Zijn we er al?‘ vroeg ze verbaasd en keek haar oudrs vragend aan. Het huis zag er prachtig uit, maar hoe waren de mensen hier eigenlijk? Ze was normaal een vrolijke meid onder har vrienden, maar in vreemd gebied schakelde ze al die vrolijkheid uit. De regen was gelukkig gestopt en het motregende nog wat toen ze uit stapte en alles met behulp van de verhuizers naar binnen brachten. Cleo zetten haar dozen op haar nieuwe kamer waar het bed in delen tegen de muur stond. Het ding was zo in elkaar gezet. Haar bureau en de twee stoelen stonden bijna goed. Zelf verschoof ze die wat en keek er te vrede naar. Cleo plofte nr op een van de stoelen en keek rond. Het was nog een kale bedoeling, maar met wat verf en een mooie afbeelding in gedachte kon ze een van de muren toch mooi maken en de rest n pastel kleurig blauw. Cleo hoorde haar moeder roepen dus liet ze haar kamer voor wat het nu was en stond op waarna ze via de overloop naar beneden ging. Er stonden al heel wat mensen uit de buurt en kwamen kijken naar de nieuwe bewoners. “Het lijkt wel aapjes kijken!“ mopperde Cleo van binnen en wrong zich langs haar moeder heen in haar trainingspak. [b]‘Ik ga even joggen en de buurt verkennen!‘[/color] riep Cleo en werkte zich een baan naar buiten. Ze had een bloed hekel aan zulke aandcht en wenste oom dat ze nooit uit gekozen zou worden voor de spelen? Cleo jogte over straat en onthielt zoveel mogelijke kenmerken van haar omgeving. Maar al snel voelde ze dat ze door iemand bekeken werd???